De naam Bertrand Buckens (82) of Amos doet bij velen wellicht een belletje rinkelen. Toen hij nog in Diksmuide woonde, exposeerde hij met zijn schilderijen. Nu slijt hij zijn oude dag in woon-zorgcentrum Ter Linde in Veurne. Hoewel, ‘slijten’ doet hij helemaal niet. Bijna elke dag is hij actief bezig in zijn beeldhouwatelier naast het woon-zorgcentrum.
Tussen zijn boomstammen en houtblokken vind je Bertrand geconcentreerd aan het werk. Wanneer hij onverwacht bezoek krijgt, begint hij enthousiast te vertellen, blij met het sociale contact. “Toen ik nog in Diksmuide woonde, stond ik met mijn werk regelmatig in de belangstelling”, steekt Bertrand van wal. “Maar toen mijn vrouw niet meer uit de voeten kon, zijn we naar het wzc Ter Linden verhuisd. Zelf lijd ik al een zestal jaar aan Parkinson, maar ik wil me niet geven! Het is een wrede ziekte, maar ik blijf me ertegen verzetten!”
Op schoendozen
Als kind maakte Bertrand al schilderijtjes op schoendozen, die zijn moeder later gebruikte om de kachel aan te steken. “Maar ze wist niet beter, mijn ouders waren eenvoudige mensen die niet eens wisten wat een schilderij maken inhield”, vertelt Bertrand. “Het schilderen heeft me nooit meer losgelaten, maar tijdens mijn loopbaan als marktkramer had ik daar weinig tijd voor. Pas rond mijn 70ste heb ik me ingeschreven in de Diksmuidse academie voor beeldende kunst omdat ik toch de technische kneepjes van het vak wilde leren.”
Lat lag steeds hoog
“Wel heb ik altijd de lat hoog gelegd: ik wilde proberen om de beste zijn! Naast enkele groepstentoonstellingen met kunstenaarskring Pictores in Beauvoorde heb ik ook solotentoonstellingen gehouden. Ik heb in al die jaren honderden schilderijen gepenseeld! Ik heb er ook heel veel vernietigd, omdat ik kritisch ben voor mezelf of soms vanuit een bepaald idee vertrok, dat dan uiteindelijk uitdraaide in iets totaal anders. Ik signeer al mijn werken met mijn pseudoniem, Amos, een profeet uit het Oude Testament. Dat heeft te maken met mijn protestantse geloof. Amos was een eenvoudige schaapherder die door God werd uitverkoren om in de grote stad Gods woord te gaan verkondigen, een opdracht waar hij aanvankelijk weinig voor voelde. In zekere zin was hij de verkeerde man op de verkeerde plaats, en zo voel ik me soms ook.”
Zeehondstronk
In Veurne heeft Bertrand een ander talent ontwikkeld. “Bomen inspireren mij, en uit takken en stronken kap ik decoratiewerken”, zegt de boomkunstenaar. “Er zit ook een boodschap in: een boom groeit een heel leven lang en gaat dan dood, net als de mens. Dan word je begraven, maar je komt weer terug tot leven nadat je lichaam is opgenomen door dieren. Is het toeval dat zich hiernaast het atelier van de technische dienst van de boomzagers van Veurne bevindt? In elk geval heb ik er een prachtige aanwinst door gekregen: een dik stuk hout, dat lijkt op een zeehond! Die heb ik verder bewerkt en nu zal ik hem op een dikke boomstam monteren. Iemand heeft al een bod gedaan om het werk aan een visvijver te plaatsen! Dat zie ik als een mooi levenswerk! Geld hoef ik er niet mee te verdienen… Mijn droom is om nog enkele jaren voort te kunnen doen en ik wil graag nog drie of vier grote schilderijen maken en via het OCMW-bestuur schenken aan de Stichting ParkinsonFonds.”
Ondanks zijn ziekte voelt Bertrand zich gelukkig: “Ik maak graag leute en ben een humorist! Ik heb altijd de kost verdiend met mijn tong, als marktkramer. Mocht ik mijn tong kwijt zijn, dan pas ben ik een sukkelaar!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
