Nu de concertzalen weer de deuren openzwaaien, nemen niet alleen muziekliefhebbers hun agenda’s bij de hand. Ook concertfotografen kijken vol verwachting uit naar het losbarsten van al die opgespaarde energie bij artiesten en hun fans. Wij polsten naar hun ‘flitsdrang’ én hun favoriete foto.
Alex Vanhee: “Ik heb vooral de bassen gemist”
Alex Vanhee (56) uit Brugge is wellicht ’s lands bekendste concertfotograaf. Hij zit dan ook al bijna dertig jaar als professional in het vak en kreeg al tal van wereldsterren voor zijn lens. “Wat ik zo leuk vind aan concertfotografie, is dat het spannend is en blijft. Je kan namelijk niet zelf ingrijpen of regisseren. Je moet altijd roeien met de riemen die je hebt.” Als fotograaf heeft hij verrassend genoeg vooral de bassen en de luide decibels gemist. “Het deed zo’n deugd om mijn broek weer te voelen trillen tijdens het optreden van Goose op Werchter Parklife”, lacht hij.
“Ik heb het voorbije jaar veel scans gemaakt van de negatieven uit mijn beginjaren. Het was leuk om die nog eens boven te halen, maar nu is het weer tijd voor nieuw werk. Door de brexit was er al wat frustratie in het Verenigd Koninkrijk, waar startende postpunkbands creatief mee omsprongen. Dit werd nog aangewakkerd doordat enkelen net voor de lockdown hun debuutalbum hadden uitgebracht, maar niet konden touren. Die boosheid wil ik nu op beeld vastleggen.”
Michelle Geerardyn: “Mijn camera een half jaar niet aangeraakt”
Michelle Geerardyn (28) groeide op in Brugge en woont nu in Gent. Momenteel staat de nieuwe plaat van Little Simz bij haar op repeat. De Britse rapster was de allereerste artieste die Michelle in 2019 in beeld bracht als huisfotografe van de AB. Daar fotografeerde zij vorig weekend al het optreden van Flavia Coelho.
“Met concertfotografie combineer ik mijn passie voor muziek met die voor beelden. Die twee zijn nauw verweven: ik maak betere foto’s van bands waar ik een zekere connectie mee heb”, merkt Michelle Geerardyn. “De lockdown werkte aanvankelijk heel verlammend voor mij. Ik heb mijn camera een half jaar lang niet aangeraakt, omdat het me niet lukte om nieuwe ideeën tot leven te wekken. Tijdens de zomermaanden werd ik gelukkig wel uit mijn kot gelokt door dappere bands en organisatoren op festivals. Puur fotografisch heb ik de bijzondere omstandigheden niet echt als hinderlijk ervaren. Die leverden juist unieke plaatjes op. Het was wel pijnlijk om het publiek in bubbels te zien neerzitten, waardoor artiesten niet de gebruikelijke energie van hen kregen. Die wisselwerking is cruciaal en ik kijk dan ook het meest uit naar die symbiose, die ontstaat door een massa ongeremde fans. Artiesten voeden zich heel hard met de vibe van het publiek. Leven in de zaal betekent leven op het podium.”
Koen Bauters: “Tranen in de ogen door lege festivalterreinen”
Koen Bauters (45) woont in Haacht, maar heeft Poperingse roots. Hij is al een kleine twintig jaar actief als concertfotograaf. “Als tiener spendeerde ik al mijn zakgeld in platenzaken en ging ik ook naar Marktrock Poperinge. Zoveel jaren later heb ik van muziek mijn beroep kunnen maken, weliswaar als fotograaf. Ik denk dat een goeie concertfotograaf zeker een muziekliefhebber moet zijn. Je opladen voor een optreden, uitzoeken wat de zenuwtrekken van de frontman zijn, eindeloos wachten in de frontstage … dat hou je alleen vol als je van muziek houdt”, stelt hij.
“Ik woon tegenwoordig op een steenworp van de festivalweide in Werchter en kreeg de tranen in mijn ogen bij het ontbreken van het rumoer dat daar anders al vanaf mei ontstaat. Vorig jaar ging ik ook foto’s maken van lege festivalterreinen, zoals ook dat van Tomorrowland. Het hakte er stevig in om te zien wat er niet was. Afgelopen zomer ben ik naar Alcatraz en Campo Solar geweest, met het Covid Safe Ticket. De sfeer verschilde daar dag en nacht van de shows met afstandsmaatregelen.”
Tom Vanderghinste: “Herinnering aan een bijzonder tijdperk”
Tom Vanderghinste is 31 jaar en woont in Kortrijk. Zijn hoogtepunt als concertfotograaf tot dusver was het optreden van zijn jeugdhelden van Iron Maiden, op het Franse Main Square Festival.
Zo’n tien jaar geleden kocht Tom zijn eerste spiegelreflexcamera, om de schrijfsels op zijn muzieksite van eigen foto’s te voorzien. “Als concertfotograaf probeer je een juiste weergave van het optreden en de sfeer in een paar beelden te vatten. In de fotopit kijk ik anders naar een show dan wanneer ik als festivalganger tussen het volk sta. Dan scan ik namelijk het podium, de opstelling en de belichting, en vergeet ik de muziek. Doorgaans mogen wij slechts tijdens de eerste drie nummers de band fotograferen, maar dikwijls weet ik daarna niet meer welke songs dat waren”, vertelt hij.
“De voorbije jaren schuimde ik van april tot september tot wel twintig festivals af. Dat viel nu weg, samen met de hijgende massa in mijn nek. Die andere interactie tussen de artiesten en het publiek leverde ook andere foto’s op, maar ze zijn een mooie herinnering aan dit bijzondere tijdperk. Toch zie ik liever fans aan de barriers staan wanneer ik mij omdraai, want dat levert vaak leuke beelden op.”
Christophe Brysse: “Als ik de muziek niet ‘voel’, lukt het mij niet”
Christophe Brysse (50) uit Torhout houdt vooral van stevige gitaarmuziek. Het Alcatraz metalfestival in Kortrijk stond dan ook al maandenlang met stip in zijn agenda. Vorige week fotografeerde hij het optreden van Woyote, de nieuwe band van Channel Zero-gitarist Mikey Doling, in het ontmoetingscentrum van Desselgem.
Christophe Brysse is ondertussen al 15 jaar bezig met concertfotografie, in bijberoep. “Concertfotografie is voor mij een manier om mijn creatief ei kwijt te kunnen en het dagelijkse werk een andere inbreng te geven”, zegt hij. “Ik kan alleen maar goeie foto’s maken van bands waar ik minstens een appreciatie voor heb. Als ik de muziek zelf niet voel, dan lukt het mij niet, hoewel dat technisch gezien natuurlijk hetzelfde is. Daarbij is het uiteraard ook leuker om een band te fotograferen die iets laat zien op het podium. Die energie en beleving probeer ik te vereeuwigen. Tijdens de lockdown heb ik wel een paar livestreams kunnen filmen of fotograferen, maar dat gaf me verre van het gevoel een concertfotograaf te zijn. Op Alcatraz fotografeerde ik drie bands en dat deed ongelooflijk veel deugd. De sfeer, de muziek en het publiek zorgden er voor een totaalplaatje dat er door corona helemaal anders was gaan uitzien. Nu verlang ik ernaar om ook nog eens in een zweterige concertzaal aan de slag te gaan.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
