Ze zijn nooit echt weggeweest, maar toch brengen Kamagurka en Herr Seele dit voorjaar de show ‘The Return of the Comeback’ doorheen (West-)Vlaanderen. De prettig gestoorde komieken en zielsverwanten hebben er naar eigen zeggen goesting in. Zo vindt Herr Seele zichzelf grappiger dan ooit, wat ook Kama beaamt. “Misschien omdat je je teksten nog minder kent dan vroeger?”
Zelfs in een statige setting als Brasserie Albert van het Thermae Palace in Oostende, dat wellicht al even oud is als de vriendschap tussen de twee heren, voelen Kamagurka en Herr Seele zich als in een speeltuin. Al heb je als journalist al snel door dat hun hoofd eerder een soort pretpark is, of toch één grote attractie waarin je maar beter stevig vastgegespt zit. En dat je al blij bent om drie vragen gesteld te krijgen, waarbij je hoopt om op minstens eentje een zinnig antwoord te krijgen. Maar wat geeft het als je een stevige portie lyrische levenslust krijgt voorgeschoteld? Welkom in de wondere wereld van Peter van Heirseele, alias Herr Seele, en Luc Zeebroek ofte Kamagurka, die dit voorjaar verschillende podia onveilig maken met hun Return of the Comeback.
Deze show dateert al van eventjes geleden, vanwaar deze tournee of comeback?
Kamagurka: “Omdat dit het beste is wat we ooit gemaakt hebben, en het was al zodanig leuk dat we deze show maar blijven spelen. Gaandeweg komen er nieuwe dingetjes bij, waardoor we pakweg binnen een jaar of twee een heel andere show krijgen. We hebben eigenlijk van alles geprobeerd en geschreven. En we hebben ook nog veel materiaal liggen. Maar we zijn nog altijd dezelfde twee onnozelaars op dat podium.”
Herr Seele: “Om Bob Dylan te parafraseren: we doen een eeuwigdurende try-out. Freek de Jonge deed er minstens 150 voor hij in première ging. Het is een meesterwerk van het absurdisme en het realisme geworden, onze show, maar het heeft ook iets dieps en ontroerends.”
Het heeft meer dan vijftien jaar geduurd voor jullie weer samen op een podium stapten. Hoe komt dat?
Herr Seele: “Luc is een fantastische stand-upper en was solo op toer. Hij is eerder het woord, waar ik het beeld ben. Nu komt dat perfect samen.”
Kamagurka: “We deden die hele tijd nog Cowboy Henk samen. Daarnaast hebben we veel tv en radio gemaakt, en wat we deden kon op dat moment niet beter. Dan was het beter om efkes te stoppen, zodat je weer honger krijgt. Ik kreeg de vraag van de Arenberg – nog voor de coronaperiode – om één keer per maand een voorstelling te maken, en op een gegeven moment belde ik Peter.”
Herr Seele: “Out of the blue kreeg ik opeens dat telefoontje. Ik heb meteen ‘ja’ gezegd. Vijftien jaar niet opgetreden en ik bleek nog grappig te zijn, zowaar. Het is nog altijd spannend. En omdat de wereld de hele tijd verandert, zijn er altijd nieuwe thema’s.”
Maar hoe breng je absurdisme in een wereld die – zeker sinds corona – bij momenten zot is geworden?
Herr Seele: “Onze voorstelling is eigenlijk een opleiding tot het absurdisme.”
Kamagurka: “Wat we doen, is de realiteit benaderen. Want wat we ook verzinnen, de realiteit is nog absurder. Het is een oefening voor onszelf én het publiek om daarmee om te gaan. We hoeven niet eens over corona te spreken. Lachen is het belangrijkste.”
Hebben jullie jezelf niet in twijfel getrokken de afgelopen jaren? Afgevraagd of jullie nog relevant genoeg zijn?
Kamagurka: “We zijn relevanter dan ooit! Toen we begonnen, zeiden ze dat ook. Maar onlangs trad ik solo op en speelde ik de boel plat.”
Herr Seele: “Het is authenticiteit. We zijn een uitloper van Ensor of Magritte. De Nederlanders zijn heel bijbelvast en hebben stand-uppers die heel lang op een podium staan praten. Welke Vlaming kan dat? Dat ze eens aan ons denken bij de Vlaamse canon!”
Jullie zijn wel degelijk relevant, want er lijken meer vakjes te zijn dan vroeger.
Herr Seele: “Wij passen niet in een hokje.”
Kamagurka: “Daarom doen we wat we doen. We zijn begonnen omdat we iets anders wilden. De boel bevrijden bij wijze van spreken.”
Herr Seele: “Kamagurka is begonnen in de zeer anti-burgerlijke sfeer van de seventies. En dat werkt niet meer. Nu is het heel moeilijk om de humor te bepalen.”
Kamagurka: “Vroeger was alles goed of slecht, maar de wereld is volledig veranderd. Ik vroeg onlangs in een zaal wat woke was. Niemand wist het. Ik wel. Dat komt van Roeselare. Kuj dat woke?, zeggen ze daar.”
Is het moeilijker geworden om comedy te maken?
Kamagurka: “Woke is voor ons gefundenes Fressen, hé.”
Herr Seele: “Ik las dat John Cleese opnieuw Fawlty Towers gaat doen. Dat vind ik wel leuk. Het is het bewijs dat bejaarden zoals wij nog hele leuke dingen kunnen doen. Ik wil dit jaar met pensioen, maar op comedy staat geen datum. Ik vind het nu beter en leuker dan ooit. Ik vind mezelf ook grappiger.”
Kamagurka: “Dat is omdat je je teksten nog minder kent dan vroeger.”
Herr Seele: “Ik sta veel relaxter in mijn vak. Vroeger wist ik niet of dit echt mijn vak was.”
Kamagurka: “Maar we hebben een gigantische ervaring opgebouwd, op en naast het podium. Vroeger waren we zogezegd te jong om te weten waarover we spraken. Terwijl dat niet zo was. Nu geloven ze ons veel meer.”
Herr Seele: “Onlangs was het publiek echt flabbergasted, dolenthousiast! Ze kwamen nadien de hele tijd handen geven.”
Kamagurka: “En we mochten ze houden. Heel de auto lag vol met handen.”
Herr Seele: “We gingen van hoogtepunt naar hoogtepunt, zoals een sketch over de sprekende klok. Ken je dat nog?”
Jawel, vorig jaar ontvingen ze nog 400 oproepen per dag.
Herr Seele: “Dat bestáát nog? Geweldig!”
Kamagurka: “De stilstaande klok is iets minder populair.”
Herr Seele: “Die schrijf ik op! (pakt een blaadje, red.) Vroeger zat ik gewoon naast hem in zijn 2CV’tje en schreef ik alles op wat hij zei. Het was een spervuur van moppen en grappige verhalen. Dat is eigenlijk een beetje mijn levenstaak geweest, dat allemaal opschrijven. Ze noemden mij al Patrijs, de Purperen Tuinslang of Herr Page, omdat ik de page ben en hij de ridder.”
Kamagurka: “Dat kwam door die pruik van je rol als Choco-Prins. Schrijf maar op: hij heeft een geweldig hoofd.”
Herr Seele: “Dit hoofd is goud waard. Ik zou het eigenlijk moeten laten verzekeren.”
Kamagurka: “Het wordt ook mooier met de jaren.”
Euh… moeten we jullie even alleen laten?
(luid gelach, met vreemde blikken in de zaal als gevolg)
Jullie zijn wel zowat de laatste ridders van het absurdisme in Vlaanderen.
Kamagurka: “Absurdisme is een zeldzaamheid in de kunst geworden.”
Herr Seele: “Weet je wat pijnlijk is? Onlangs vierde Canvas zijn 25ste verjaardag en het kon op niéts terugblikken van ons. Het is niet pretentieus bedoeld, maar is dat geen schande? We zijn toch vaklui in de humor? Eenzelfde schande als het Mu.Zee dat nog nooit een werk van mij heeft aangekocht.”
Kamagurka: “Van mij wel.”
Herr Seele: “Van Ensor hadden ze in 1900 al zes schilderijen, en van de navolgers van Ensor – zoals wij – hebben ze amper iets. Dat belooft voor hun Ensorjaar… (op dreef) En vergeet niet dat deze man hier de beste humorist ter wereld is. Ik denk dat de Vlaming dat te weinig beseft. Daarom werk ik zo graag met hem. Hij heeft zijn eigen stijl, terwijl ik iets mysterieuzer ben. Nihilistisch ook. En onopvoedbaar!”
Je liet daarstraks het woord pensioen vallen… Ik zou het vreemd vinden als je al stopt.
Herr Seele: “Met pensioen gaan is een oude droom. Maar ik hoop nog een generatie mee te draaien.”
Kamagurka: “Je kan nog veel doen, als je hersenen, handen en ogen nog goed zijn. Mijn moeder was tot haar 95ste heel scherp.”
Herr Seele: “Ik blijf erbij. Had Kamagurka in Amerika gewoond, dan verkocht hij honderdduizenden boeken. Dan was Bert & Bobje zo populair als Peanuts. Maar succes interesseert hem niet. Het is waar, hé?”
Kamagurka: (knikt) “Ik vind mijn eigen vrijheid veel belangrijker. Het voordeel aan niet gigantisch populair te zijn, is dat je kan doorgaan tot je 95ste.”
Herr Seele: “We zitten al heel ons leven in de underground. Het nadeel is dat het hier een heel kleine underground is in vergelijking met Amerika.”
Kamagurka: “Dat was ons doel ook. En underground? Geef mij maar de metro.”
Herr Seele: “Zet hem aan tafel en hij maakt moppen van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Maar hij heeft ook een serieuze, saaie kant.”
Kamagurka: “Stop met over mij te babbelen.”
Herr Seele: “Maar je verdient een biografie! Er is er niet een van Guy Mortier, de man die jou ontdekt heeft, maar wel een van Godfried Danneels of nog andere losers.”
Kamagurka: “Sven Ornelis heeft er zelfs zes!”
Herr Seele: “Serieus?”
Kamagurka: “Die komt alleen in het nieuws als hij ofwel verdikt ofwel vermagerd is. Misschien moet jij dat ook doen.”
Herr Seele: “Ik heb al genoeg met mijn pacemaker. Dat zorgt ervoor dat ik lang zal leven.”
Kamagurka: “Vreselijk! Daar gaat mijn solocarrière!”
Herr Seele: “Je kan dat ook uitschakelen via internet. Misschien heeft Poetin wel een pacemaker?”
Kamagurka: “Dat is een war-maker.”
Herr Seele: “Zie je, daarom werk ik zo graag met hem samen.”
Kamagurka: “Het is altijd geestig met Peter. Hoeveel miserie er ook is, hij blijft altijd opgewekt. Ik heb hem nog nooit op een slecht moment kunnen betrappen. Ik heb mijn voet gebroken, maar het is niet erg, want ik heb er nog één.”
Je steekt de hele tijd de loftrompet af, Peter. Maar is er iets wat Kama niet goed kan?
Herr Seele: “Hij kan niet goed delegeren en was vroeger enorm dictatoriaal. Nu wil hij nóg altijd het laatste woord.”
Kamagurka: “De voordelen van een dictatuur worden sterk onderschat. Soms moet iemand zeggen: zo moet het zijn. Maar je moet wel hopen dat die het goed meent. Het slechtste wat er bestaat, is een slechte dictator. Daar ben je echt niets mee.”
Herr Seele: “Kama is een verlicht despoot.”
Kamagurka: “Als je kunst maakt, kan je heel moeilijk democratisch zijn.”
Herr Seele: “Wat een geniale theorie! Kunst en democratie gaan blijkbaar niet hand in hand?”
Kamagurka: “Iemand moet toch de leiding nemen? Dat is bij een bedrijf of pakweg een krant toch ook zo? Maar het moet iemand zijn die je motiveert en beschermt, en je ook de zin van je werkzaamheden laat aanvoelen. Daarom kunnen wij al zo lang samenwerken.”
Ooit compromissen moeten sluiten?
Herr Seele: “Heel onze carrière is een compromis, want ik doe het eigenlijk niet graag, op de baan zijn. Ik zit liever thuis voor mijn schildersezel.”
Kamagurka: (gespeeld verontwaardigd) “Dat zegt hij nu! Stop het interview!”
Staan jullie ooit af?
Kamagurka: “Ik denk het niet. Daarom spreken wij ook niet zoveel af buiten het werk.”
Herr Seele: “We moeten elkaar noodgedwongen vermijden. Anders zijn we non-stop aan het werk. We hebben dat nodig om tot rust te komen.”
Ze steken jullie dus best niet samen in het rusthuis?
Kamagurka: “Dan wordt dat het onrusthuis.”
Herr Seele: “Dat is er eentje voor Cowboy Henk! (begint te schrijven) Hier kan je een sitcom rond maken. Wat een taalgevoel heeft die man toch!”
Kamagurka: “Ik heb ooit eens mensen geflitst in een rusthuis, verkleed als flik, omdat ze te snel wandelden. Geweldig.”
Jullie staan echt niet af, hé.
(Kamagurka begint te vertellen over hoe hij bijna met corona het podium opstapte)
Herr Seele: “Weer zo’n vervelende anekdote. Ik heb dat al tien keer gehoord. En iedereen maar luisteren.”
Kamagurka: “Weet je wat ik hoor? Het vervelende getik van uw pacemaker.”
Herr Seele: “Zelfs op mijn sterfbed was ik bezig met humor! Tien jaar geleden was het bijna zover. Een dubbele longontsteking, ik lag op sterven. Ik belde hem omdat ik maar niet op een strofe kon komen van het nummer Vader, godverdomme.”
Kamagurka: “Waarop ik zei: is dat nu het belangrijkste als je op sterven ligt? (begint te zingen) Ik studeerde aan het seminarie!”
Herr Seele: “En ik zong als een kanarie!”
Oké, oké, ik heb het begrepen.
Herr Seele: “Er is iets van te maken, hé!”
Op het podium alleszins!
‘The Return of the Comeback’ met Kamagurka en Herr Seele speelt op zaterdag 25 februari in Poperinge, vrijdag 17 maart in Torhout, donderdag 4 mei in Tielt en zaterdag 6 mei in Diksmuide. Het volledige programma en tickets vind je op www.kamagurka.com/on-stage.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
