Jaimie van ‘Down the road’: “Ik ben een knuffelbeer, ik kan er niets aan doen”

Zondag is het Wereld Downsyndroomdag, de dag waarop mensen met het Downsyndroom in het zonnetje worden gezet. Jaimie Van Kerschaver (29) uit Middelkerke, bekend van ‘Down the road’, is zelfs in deze donkere tijden steevast het zonnetje in huis. Het afgelopen jaar was ook voor Jaimie op alle vlakken intens, maar het leverde ook heel veel fijne zaken op. “Ik zou straks heel graag Sophietje ten huwelijk willen vragen.”

Vlaanderen leerde de sympathieke Jaimie Van Kerschaver kennen dankzij het derde seizoen van Down the road , het Eén-programma waarbij Dieter Coppens op reis trekt met een groep mensen met het Downsyndroom. Elk jaar worden daar vriendschappen voor het leven gesmeed. In het geval van Jaimie leverde het hem zelfs een liefje op. Met Sophie is hij intussen al twee jaar samen. Zijn ogen fonkelen als hij nog maar de naam hoort van zijn tijgertje . Zij noemt hem Rambo .

Dit jaar hebben de twee elkaar nog niet gezien, maar het afgelopen jaar is er sowieso veel veranderd in zijn leven. Jaimie ging tot vorig jaar regelmatig naar het dagcentrum De Duinhelm en werkte zowel in de soep- en lunchbar Lizette als in de saladbar Lucien in hartje Oostende. En ook in de zaak van zijn ouders, restaurant Walrave in provinciedomein Raversyde, is hij een graag geziene figuur. Alleen is die zaak ook al een tijdje dicht.

Hoe gaat het met je, Jaimie?

“Goed, heel goed eigenlijk! Ik werk nog twee dagen per week, op woensdag en donderdag bij Lucien. Daar doen ze takeaway. Jammer genoeg kan ik niet meer naar Lizette. Anders ga ik naar allebei, maar nu moeten we elk in onze eigen bubbel blijven. Dat vind ik wel heel jammer, dat ik de vrienden van Lizette niet meer zie door corona.”

Wanneer was de eerste keer dat je hoorde over corona?

“We waren op reis met De Duinhelm naar de Beekse Bergen in Nederland. Toen bleek dat corona uitgebroken was en we naar huis moesten. Ik was geschrokken en heb serieus gebleit . Zeker omdat ik niet meer mijn muziek kon draaien. Het was op het laatste van de reis en normaal zouden we afsluiten met een feestje, ik had ook mijn mengpaneel mee. Maar dat kon toen opeens niet meer.”

Ben je bang geweest?

“Ja. Zeker toen ik hoorde dat de zaak van mijn ouders dicht moest en zij ook heel verdrietig waren. Toen we naar huis kwamen, was het al nacht. Papa heeft mij toen getroost.”

Je mocht ook niet meer naar het dagcentrum?

“Ik moest kiezen: naar het dagcentrum gaan of begeleid werken. Ik heb gekozen voor het laatste. Ik mis het dagcentrum niet zozeer. Ik mis meer mijn vrienden vanop het werk. Ik mag trouwens nog altijd niet terug. Daarom ben ik ook veel meer thuis. Ik probeer zoveel mogelijk te helpen met mama. De afwas, stofzuigen… ik doe het allemaal. En graag! Ik heb ook helpen schilderen, samen met mijn papa, schoonzus en broer. We kunnen allemaal goed schilderen, dat zit in ons bloed, denk ik.”

Je was ook van plan om begeleid te gaan wonen.

“Dat is ook gelukt. Vorig jaar ben ik alleen gaan wonen, maar omdat ik maar twee dagen werk en mijn ouders veel thuis zijn, ben ik hier vaak.”

Je hebt wel niet stilgezeten het afgelopen jaar.

“Nee. Zo deed ik ook mee aan De Anderhalve Meter Show met Rik Verheye. En ook Het leven.doc ( een achtdelige talkshow op VRT.nu, red. ). Ik ben momenteel ook een casting aan het doen voor twee grote series. Dat zie ik heel erg zitten. Maar ik mag nog niet zeggen welke het zijn.”

Doe je dat graag, acteren?

“Acteren is mijn leven! Voor De Anderhalve Meter Show hadden ze mij gebeld en ze hadden het ook gevraagd aan andere ouders van deelnemers aan Down the road . Maar sommigen zagen dat niet zitten of waren er een beetje tegen, omdat we voor de grap mongool werden genoemd. Maar ik en Stijn ( De Winter uit Hulste, die hij kent van Down the road, red. ) zijn er toch naartoe gegaan. Stijn bracht nog een vriend mee en ik mocht nog een extra rolletje spelen. Dat was heel plezant. Ik begrijp wel dat andere ouders boos waren, maar ik wilde het écht doen. We moeten tonen wie we zijn! En ik kan wel een beetje lachen met mezelf.”

Waarin zou je nog graag meespelen?

“We kijken nu naar 24 op Netflix en we hebben ook Windkracht 10 opnieuw gezien. Dat vond ik heel tof. Ik zou nog heel graag meedoen in Familie . Ik kijk al sinds ik klein was, ook bij mijn opa en oma keken we vaak.”

Veel mensen kennen je ook als DJ Jack.

“Mijn slogan is: DJ Jack, amai mijn klak! Jack heeft de eerste twee letters van mijn naam en de twee laatste verwijzen naar mijn familienaam. Dat heb ik zelf gevonden. Amai mijn klak komt van mijn papa. Die zei dat toen ik vertelde dat ik DJ wou worden. (lacht) Ik had veel optredens staan vorige zomer. Zo mocht ik optreden op het Ostend Beach Festival en het Bootsea Festival, dat speciaal voor mensen met een beperking werd georganiseerd. En normaal stond ik ook op Tomorrowland, maar ook dat was nu niet gelukt. Ik was er eerder al eens geweest. Ik kreeg twee jaar geleden een meet and greet met Dimitri Vegas & Like Mike. Ik ben grote fan van hen. Natuurlijk heb ik tips gevraagd. Als je op het podium te veel stress hebt, moet je denken dat het hele publiek in zijn ondergoed staat , zeiden ze. En dat helpt! Ik heb nu ook de vraag gekregen om op te treden op Dranouter, maar spelen op Tomorrowland wordt toch de grootste uitdaging. Ik weet al welke liedjes ik ga spelen.”

Het is allicht al even geleden dat je nog een feestje had?

“Op 4 oktober verjaar ik en toen was er een verrassingsfeestje in Walrave, waarbij Filip D’Haeze van Swoop heeft opgetreden. Er was toen veel ambiance. Ik heb toen ook muziek mogen draaien. Net als op de champagneboot van Brugge naar Damme. Mijn mama en papa hadden trouwens speciale champagne laten maken voor mijn verjaardag. Mijn foto stond op het etiket én de kurk. En het was lekker! Met Filip mocht ik ook nog eens optreden in Westende. Dat mis ik enorm, ja. Ik hoop dat het deze zomer weer kan. Ik hoorde deze week nog het liedje van Willy Sommers, die Met de trein naar Blankenberge zong (een cover in Liefde voor Muziek, red.). Ik zou er heel graag een remix van maken en optreden in een videoclip. Ik ben fan van Willy. Hij heeft ook al in Walrave opgetreden.”

Speel je nu wat vaker muziek thuis?

“In mijn appartementje kreeg ik al eens tegen mijn oren omdat het te luid was. (grijnst) Ik speel hier soms thuis, in mijn repetitiekotje in de garage. In de zomer speelde ik veel met de poort open. Maar er waren te veel wandelaars en fietsers die stopten op onze oprit om te blijven luisteren.”

Ga je zelf graag wandelen?

“Ja, maar niet als het veel regent. En ik wandel ook niet graag meer in Oostende. Ik word altijd herkend. Zelfs de corona-agenten weten al dat er soms veel mensen rondom mij staan. Ik moet nu zelfs al een andere pet en mondmasker dragen van mijn mama, want met mijn gele pet en speciaal mondmasker herkenden ze mij meteen.”

En een reis zat er dan ook niet in?

“We zijn in januari op reis geweest. Naar Egypte. We gaan daar elk jaar naartoe.”

Mama Suzie doet de reisplannen uit de doeken. “Mijn man heeft twee nieuwe knieën gekregen en zat in zak en as. We werken al jaren hard in de horeca, tijdens het jaar doorgaans 10 maanden lang 7 op 7. Nu viel dat allemaal stil en er is niet meteen beterschap in zicht. We hebben toen gevraagd aan de dokter of we op reis mochten gaan. We trokken naar El Gouna, een afgeschermde toeristische stad waar je niet zomaar binnen en buiten gaat. We moesten een negatieve test kunnen voorleggen, we werden daar getest en ook tijdens het terugkeren moesten we een negatieve test voorleggen. We zijn de hele tijd binnen het domein gebleven. Het hotel, The Three Corners, is in handen van de familie Lambrecht uit Waregem. Madame Cecile zorgt altijd voor een geweldige ontvangst en is zot van Jaimie. Ze heeft zelfs Het Gala van de Gouden K’s van Ketnet op groot scherm afgespeeld voor Jaimie. “Maar daar was ik niet blij mee”, voegt Jaimie toe. “ Down the road was genomineerd, samen met Chateau Planckaert , De Code van Coppens en The Masked Singer . Maar The Masked Singer is geen kinderreeks! Ik was heel teleurgesteld dat zij wél een Gouden K kregen, schrijf dat maar op!”

Genoten van de reis, Jaimie?

“Het was zalig! Aan het zwembad liggen, aperitiefjes drinken… Gewoon even het verstand op nul. Ik mocht daar ook muziek draaien voor de gasten. Dat doe ik elk jaar. Ze kennen mij daar al. Achteraf zijn we thuis ook nog in quarantaine geweest, omdat we zeker niemand wilden besmetten. Maar ik wil heel graag nog eens op reis. Het liefst naar Napels. Ik ben een heel grote fan van Dries Mertens.”

Van Dries of van zijn madam?

“Van allebei. (lacht) Ik heb vorig jaar meegedaan aan Homeparty met Kat , waarmee ze belde via Instagram. Dat was heel tof. Ik ben een grote fan van Dries, ik heb ook een poster boven mijn bed hangen. Hij is ook mijn favoriete Rode Duivel. Het toffe was dat hij blijkbaar ook fan van mij is. Hij had Down the road gezien en vond mij heel tof, zei hij. Hij toonde in dat filmpje toen een voetbaltruitje dat ik mocht afhalen in Napels, op voorwaarde dat ik daar muziek zou spelen op een feestje. En als hij hier gaat spelen met de Rode Duivels, mogen we gaan kijken, zei hij. Daar kijk ik heel erg naar uit.”

Volgens je papa ben je iemand die altijd goedgezind opstaat.

“Ik zing altijd Goeiemorgen, morgen van Nicole en Hugo. Dan ben ik Hugo en papa Nicole. (lacht) Tijdens de dag zing ik ook veel.”

Valt het mee om weer wat meer thuis te zijn?

“Ja, het is heel tof, vooral omdat ik veel kan helpen. En toen Tim ( zijn broer, red. ) mee kwam schilderen, was Marie ook mee. Ze is vorig jaar geboren, op 2 januari. Zo’n koddig meisje! In de eerste lockdown heb ik ze niet veel gezien, maar straks komt ze weer eens op bezoek. Ze weegt al wat zwaar om vast te pakken en kruipt veel rond. Dan trekt ze alle schoven open. Ze heeft ook al eens de kabels van mijn PlayStation uitgetrokken. Dat vond ik niet zo leuk. Op mijn PlayStation speel ik het liefst Fifa, met KV Oostende en Club Brugge. Ik zou heel graag nog eens meedoen aan een Fifatornooi.”

“Ik mis Sophie heel hard. Net als zoentjes en knuffeltjes. Dat gaat vonken geven straks als we elkaar weer zien”

Is er iets wat je niét kan?

“Ik ben niet zo goed in kloklezen en in rekenen. Maar sinds vorig jaar woon ik nu alleen en ik neem nu ook het openbaar vervoer naar mijn appartementje. Mijn ouders zeggen soms dat ik waarschijnlijk iets niet ga kunnen, maar ik probeer het toch altijd.”

Door corona mag je nu wel niet meer knuffelen, hoe ga je daarmee om?

“Dat was wel moeilijk, zeker in het begin. Ik ben een knuffelbeer, ik kan er zelf niets aan doen. Gelukkig kan ik thuis veel mama en papa knuffelen. Dat mondmasker vond ik ook moeilijk in het begin. Ik kreeg niet genoeg adem. Ik vond het ook raar om te zien, omdat mijn pépé een paar jaar geleden in het ziekenhuis ook een masker moest dragen. Maar na een paar maanden was ik niet meer bang. En ik heb al mijn eerste spuitje gekregen vorige week! Ik doe het voor Marietje, mijn carrière, mijn acteercarrière, voor Sophie en mijn familie.”

Hoe gaat het met Sophie? Jullie zien elkaar allicht niet zoveel nu?

“Maar het is nog altijd grote liefde, ja! Tussen kerst en nieuwjaar hebben haar ouders mij ook verrast op het werk. We deden dat uiteraard wel telkens volgende de coronamaatregelen. Met Sophie gaat het goed, ze is nu ook suikertante geworden. We horen elkaar wel, via telefoontjes, WhatsApp en berichtjes. Afspreken is nog niet voor meteen, want haar mama, die corona heeft gekregen, is nog wat voorzichtig. Maar ik mis Sophie heel hard, net als mijn schoonfamilie. Maar het meest mis ik zoentjes en knuffeltjes. Dat gaat vonken geven straks als we elkaar weer zien. Boemshakalaka! (lacht) Ik heb haar ook mijn appartementje getoond. Ze was onder de indruk. Ik wil zo graag mijn toekomst met jou hier waarmaken , zei ze. Ik heb ook veel tijgertjes in mijn kamer. Ik noemde haar ook zo, de eerste keer dat ik ze zag in Down the road .”

Zondag is het Wereld Downsyndroomdag. Een belangrijke dag voor jou?

“Ja! Ik draag dan altijd twee verschillende kousen, maar deze week ook al een paar keer. En zondag verschijnt er een podcast waarin ik te horen ben: Zonder Filter van Shauni en Gill. Daar heb ik het voor de eerste keer officieel gezegd dat ik van plan ben om Sophie een aanzoek te doen. Op het Bootsea Festival! Hopelijk lukt dat. En als het niet lukt, dan wil ik het heel graag doen tijdens een wedstrijd van KV Oostende. Sophie is ooit eens mee geweest naar een spaghetti-avond en ze was meteen ook een supporter!”

Je vindt het wel belangrijk om naar buiten te komen voor mensen met Down.

“Ja. Gaat niet, bestaat niet , zeg ik altijd. Ik vind dat heel belangrijk. Mensen moeten mij ook niet betuttelen. Ik ben geen klein kind meer. Ik ben al bijna 30 jaar. Ik kreeg veel leuke reacties van mensen, ook van andere mensen met Down. Sommige zeggen dat ze niet zoveel als ik kunnen, maar ik zeg dan altijd: als ik het kan, kan jij het zeker ook . Ik heb er geen problemen mee. Ja, ik heb het Syndroom van Down. (denkt na) In het begin kon ik daar moeilijker mee om. Waarom heeft mijn broer het niet en ik wel , vroeg ik dan. Maar toen ik backstage bij Tomorrowland was, zei mijn broer dat hij niet eens aan een ticket kon geraken. (lacht) Ik ben wel veel veranderd door Down the road . Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen. Ik heb toen mijn grenzen verlegd. In een grot geweest, gevlogen met een parapente en geslapen in het donker. Ik ben veel veranderd sindsdien.”

Heb je nog dromen?

“Ik zou heel graag mijn dertigste verjaardag vieren met de cast van Familie . Ze zijn blijkbaar ook al dertig jaar bezig, het zou dus heel leuk zijn om op hun feestje te draaien. En ik wil heel graag nog eens muziek spelen voor Gert Late Night . En voor KV Oostende als ze winnen. Maar ik draai niet overal. Ik krijg veel aanvragen, zoals die keer voor een festival in Durbuy, in het midden van de nacht. Maar ik blijf liever in de buurt of doe het voor mensen die ik ken. Het moet nog altijd leuk blijven.”