Illustrator Trui Chielens: “Vader leerde mij dromen, moeder ze na te jagen”

Met twee boeken en een tentoonstelling in het vooruitzicht is het een drukke periode voor Trui Chielens (34) uit Poperinge. De leerkracht en illustrator in bijberoep timmert aardig aan de weg en zit naar eigen zeggen volledig op haar plaats vandaag. “Al wou ik eerst wel zangeres worden.”

In de gezellige woning van Trui, een voormalige bottelarij en slachterij die ze met haar vriend Thomas verbouwt, weerspiegelt het interieur haar karakter én haar werk. Heerlijk chaotisch en kleurrijk, je ontdekt altijd weer iets nieuws. Ze groeide op in Reningelst, maar heeft vandaag haar stek gevonden in Poperinge. In het dagelijks leven geeft ze tekenkunst en illustratie aan de academie in Poperinge en aan het SASK in Roeselare. Als illustrator verschijnen er met de regelmaat van de klok boeken met haar illustraties. Ook in onder meer De Standaard is haar werk te zien.

Een stevige combinatie…

“Soms is het heftig, maar net die afwisseling is heel tof. Bij kranten is de deadline veel korter, soms op een paar dagen of zelfs uren tijd. Dat zorgt voor een gezonde stress en ook wel een zekere drive. Ik ben nu al tien jaar zelfstandig in bijberoep. Door les te geven, verlaat ik regelmatig mijn eigen wereldje. Ik geef les aan volwassenen. De oudste is 75 jaar, denk ik. Buiten komen zorgt ook voor veel inspiratie, voor mijn werk maar ook voor dat lesgeven. En soms inspireert dat elkaar. Door alles in de les helemaal te ontleden, ga je ook je eigen werk vanop afstand bekijken en conclusies trekken. En soms zie je zaken bij je leerlingen die voor nieuwe inzichten zorgen.”

Vanwaar die liefde voor illustratie?

“Het is eigenlijk een late roeping. (lacht) Eigenlijk droomde ik ervan om zangeres te worden, of in elk geval om op een podium te staan. Die liefde voor muziek kreeg ik van mijn vader (Wim Chielens, bekend als voormalig Radio 2-journalist, muzikant en directeur van de Kunstacademie Poperinge, red.). In mijn hoofd zou het die richting uitgaan, maar op de muziekschool was ik meer aan het babbelen met mijn pianoleraar dan dat ik speelde. In het derde middelbaar trok ik naar de Steinerschool in Brugge. Er was heel veel ruimte voor dat creatieve en plastische op school. Ik zat er echt op mijn plaats. Ik had nooit kunnen aarden in het klassieke onderwijs.”

Dan was het ongetwijfeld een logische stap naar Sint-Lucas in Gent?

“Ik had een lief die daar zat en raakte gefascineerd door die wereld. Na mijn ingangsexamen volgde ik vrije grafiek, maar na een paar weken had ik al door dat illustratie veel meer binnen mijn interesseveld lag. Mijn start was heel onzeker. Ik had veel medestudenten die ofwel al veel ervaring hadden opgedaan of uit een uitgesproken artistiek milieu kwamen. In mijn masterjaar ben ik pas opengebloeid, met dank ook aan Gerda Dendooven. Zij gaf mij veel vertrouwen. Toen ik net afstudeerde won ik een wedstrijd waarna uitgeverij Lannoo bij mij terecht kwam. Gerda is me toen blijven ondersteunen. In het begin schoof ze enkele kleinere opdrachten naar mij door, die voor mij al iets groots waren.”

Heb je een bepaalde droom of doel voor ogen?

“Ik beleef eigenlijk mijn droom. Er is een hele mooie afwisseling in mijn werk en ik ben supercontent met zoveel geweldige opdrachten. Ik wil blijven evolueren en mezelf uitdagen. En misschien maak ik ooit wel eens een eigen boek, waar ik naast de illustraties ook de tekst voorzie. Dat verhaal zit nu al in mijn hoofd, maar er komt altijd wel nog iets tofs tussen.” (grijnst)

De meeste in je sector blijven plakken in Gent. Jij woont bewust weer dichter bij huis.

“Ik heb een jaar of tien in Gent gewoond, waarvan vier om te studeren. Daar iets kopen, is haast onbetaalbaar. Maar ik kwam tijdens mijn studies al heel graag naar huis in de weekends. Dan trok ik hier naar het jeugdhuis en sprak ik af met vrienden. Dat is nog steeds zo. In de stad had ik enorm veel last van fomo (fear of missing out, red.). Er was altijd wel iemand onderweg, een vriend die op een terras zat, een tentoonstelling, een feestje… Ik had de hele tijd een soort onrust, die hier verdwenen is. Ik heb hier echt rust gevonden, ook in mijn hoofd. Al blijft het een uitdaging om die grens wat af te bakenen.”

Binnenkort exposeer je ook in je thuisstad.

“De eerste twee weekends van februari sta ik in De Queeste, dat zijn 30ste verjaardag viert. Er hing eerder al eens werk, naar aanleiding van het boek dat mijn vader maakte rond Van Gogh en waarvan ik de cover maakte. David Hockney is een held van mij, en ook de reden dat ik die mijn grafische manier van tekenen meer begon uit te diepen. Dat hijzelf geïnspireerd werd door Van Gogh maakte de cirkel rond. Het wordt heel leuk. Het zal eruit zien als mijn atelier, compleet met een soort rariteitenkabinet. Ik verzamel veel oude spullen, van oude waspoederdozen tot vintage speelgoed.”

Vanwaar die fascinatie?

“Dat tactiele, kleurrijke en grafische inspireert me. De soorten composities of kleurencombinaties ook. Als ik ernaar kijk, word ik daar blij van. Ik vind het ook heel fijn om zaken een tweede leven te geven.”

Over terug naar de roots gesproken. Je komt best wel uit een creatieve familie…

“Mijn broer Kobe is acteur (vorig jaar was hij te zien in Beau Séjour II, red.), heeft zijn eigen gezelschap en is bezig met een eigen theaterstuk. Onze oudste zus Miet heeft zich na een reis naar Bolivië verdiept in de antropologische wereld. Zij werkt nu in Nederland. Anne is dan weer de sportiefste van ons vier. Zij geeft lichamelijke opvoeding in twee Freinetscholen, in Poperinge en Gent. (denkt na) Onlangs zei ik het nog: mijn vader leerde ons dromen, mijn moeder leerde ons ze te verwezenlijken. Mijn vader is een verhalenmens, een dromer op het onrealistische af. Mama heeft dan weer de nuchtere blik. Zij maakt onze dromen en doelen concreet, en dat is een heel andere maar even waardevolle drive. Een gouden combinatie.”

Wat zit er nog in de pijplijn?

“Vorige maand verscheen Julia’s Droom van Brigitte Minne bij De Eenhoorn. Bij Lannoo verschijnt half februari Het saaiste boek ter wereld van Steven Gielis. En begin maart is er Aicha en de verloren taal van Fikry El Azzouzi (uit Oostende, red.) bij Querido.”