“Ik heb het nodig om af en toe ‘foert’ te zeggen”

Laurent Bailleul, beter bekend als ‘maestroloog’ Guga Baúl, stapt straks weer het podium op om te touren met de eerste studioplaat van Studio Guga. Daarnaast is hij ook te zien in ‘Voor altijd Kampioen!’. Het publiek ziet straks een artiest met veel energie, maar met ook meer rust in zijn hoofd. “Ik probeer veel meer zaken echt bewust te doen. De drang om mij te bewijzen is weg.”

“Bon, zullen we wat pingpongen qua vraag en antwoord?” Hij grijnst terwijl hij vrolijk heen en weer zwaait met een pingpongpaletje. Guga – nee, Laurent Bailleul – laat het balletje geen seconde rusten tijdens ons gesprek, springt af en toe op van aan de keukentafel om zijn verhaal wat euh… schwung te geven. Het mag duidelijk zijn: deze man heeft het podium gemist. Gelukkig voor hem trekt hij de komende maanden opnieuw door Vlaanderen met de eerste studioplaat van Studio Guga. Daarin brengt hij eigen geschreven nieuwe nummers van bekende artiesten als Bart Peeters en Tourist LeMC. Wie zijn ogen sluit, hoort dus een arsenaal aan bekende artiesten nieuw werk brengen. Wie zijn ogen opent, ziet dan weer een bijzonder enthousiaste bende op het podium, met spring-in-‘t-veld Guga op kop.

Dit weekend doet hij Koksijde aan, eindigen doet hij half februari in zijn geboortestad Oostende. “Ik ben best nerveus, ja. Maar gezond nerveus. Ik heb het afgelopen jaar wel wat livestreams gedaan, maar tegen een scherm praten, is toch iets helemaal anders. Je kan niet deftig reageren op iets wat een ander gezegd heeft, en je timing is helemaal weg door dat gebrek aan interactie. Ik deed een paar opdrachten en op den duur had ik zoiets: al is het de receptionist die in mijn zetel komt zitten… ik wil iemand die lacht of reageert.”

Je plaat verscheen eind 2019, dus erg lang heb je er niet mee getourd. Heb je er niet aan gedacht om volledig opnieuw te beginnen in plaats van een reprise?

“Eventjes, maar praktisch gezien was dat moeilijk. Nieuwe arrangementen uitwerken, terwijl je niet bij elkaar mag komen… De helft van de nummers voelt in zekere zin ook gedateerd voor mij persoonlijk, omdat het ook gaat over de geboorte van kinderen en niet kunnen slapen. Dat is alsof je een huis gekocht hebt, begint te verbouwen en opeens zegt de aannemer dat hij niet kan doorwerken. Waardoor hij het boeltje afplakt en je in principe wel in dat huis kan leven, maar het voelt niet af. Ik heb die komende periode wel nodig om het in zekere zin af te sluiten. Maar eigenlijk telt vooral het publiek, en voor hen voelt het helemaal niet gedateerd.”

Ging dat weer makkelijk om samen te komen met de band?

“Dat ging eigenlijk meteen vrij organisch. Het was even weer zoeken tijdens de repetities, maar het is zot hoe je hersenen echt een spiergeheugen hebben. Als er één noot niet juist zit, voel je dat meteen. Het grote verschil is dat ik de openingsmonoloog en bindingstekst moet herschrijven. Het is als schilderen: de onderlaag is zichtbaar, maar het heeft nog een laag of twee verf nodig.”

Dat is al de tweede referentie. Toevallig niet verbouwd het afgelopen jaar?

(lacht) “De helft van de nummers zijn wel geschreven tijdens een verbouwing, ja.”

Heb je tijdens de coronacrisis niet de muren opgelopen?

“Wel wat, ja, dus de conditie is zeker oké. (lacht) Nee, tijdens de eerste lockdown vond ik het een verademing dat alles stilviel. Ik had ook geen last van FOMO (fear of missing out, red.), simpelweg omdat er ook effectief niets te doen was. Kasten leegmaken, het gras afrijden, hout verzagen en dat meticuleus stapelen… heerlijk vond ik dat. En puzzelen! Ik denk dat ik heel Bol.com heb leeg gekocht. Er stond soms ook letterlijk niet meer voorradig.”

Stilzitten zat er dus niet in?

“Moeilijk. Ik dwing er mezelf wel toe, merk ik. Dan voel ik dat ik echt iéts moet vinden om mijn systeem tot rust te brengen. Want dat is zo gewend om te draaien. Tijdens de tweede lockdown had ik daar minder last van. Ik had wat tv-werk en ik draaide toen ook de film van De Nachtwacht. Ik sprak nadien nog een stemmetje in voor de Space Jam-film, deed wat radiospotjes… Er was in de week altijd wel iets om naar uit te kijken. En van zodra het kon, ging ik padellen. Ik voelde dat ik niet gemaakt ben om continu niets te doen. Die balans moet goed zitten. Het kan niet alleen maar optreden en werk zijn, ofwel hele dagen thuis zitten. Dat gaat niet.”

Wat helpt om die balans in evenwicht te houden?

“Sport. Meditatie ook. Maar vooral mindfulness. Je bewust worden van wat er gebeurt. Oké, ik word zenuwachtig. Kan ik er iets aan doen? Zoja, wat dan? Zoniet, dan moet ik mij daarbij neerleggen. Echt inspreken op jezelf, want voor je het weet, pakt je reptielenbrein het over en handel je als een holbewoner of roep je naar je kinderen. Daarom is een theatertournee ook goed: het is weer afgebakend.”

Lukt die afbakening ook thuis?

“Tine (Embrechts, red.) en ik zijn goed op elkaar ingespeeld. Zit zij er efkes door, dan pak ik over, en omgekeerd. Ik had mezelf voorgenomen om me nu in september volledig te concentreren op de tour, maar dan wordt je kind ziek, zijn de nachten weer schrikwekkend kort en lever je echt een gevecht met jezelf. Zij let nu even meer op de kinderen en dat is fijn. Van thuis uit werken, is al niet eenvoudig, en al zeker niet bij comedy. Daarvoor moet je echt in een flow zitten. Als je daarin zit en plots papa! hoort roepen, dan is die concentratie weer weg. Hetzelfde met een idee. Als je dan afgeleid wordt… Je bent heel fragmentarisch bezig. Om dat geordend te krijgen, moet je je eigen rust zien te creëren.”

Je sluit je tour af in Oostende. Dat is geen toeval wellicht?

“Nee, dat is een traditie geworden. Symbolisch, en praktisch ook. Want ik begin met een show van anderhalf uur, maar door te spelen, komt daar gaandeweg bijna een half uur bij. Zeker in Oostende, als ik het niet kan laten om alles, van mijn ouders tot de voetbal, te betrekken in de show. (grijnst) Hoe dan ook is twee uur meer dan genoeg, zeker als je zoals ik af en toe nog eens de zaal rondloopt. Vroeger gaf ik echt alles, maar nu kan ik al iets beter doseren, zonder dat het publiek iets te kort komt. Dat is het voordeel van al lang op een podium te staan.”

Staat er straks een andere artiest op het podium na deze woelige periode?

“Ik denk het niet. Wel een andere mens, misschien. Eentje met meer levenservaring. Ik ben rustiger geworden ook. Of ik ben toch sneller rustiger. Ik heb meer copingmechanismes door veel te lezen over psychologie en beter je interne mechanismes te kennen, door naar andere osteopaten te gaan.”

Stuiterde je als kind al rond?

(denkt na) “Dat viel mee. Ik kon me altijd vrij makkelijk bezighouden. Dan speelde ik tennis in mijn eentje tegen de muur en was ik tegelijkertijd Jevgeni Kafelnikov en André Agassi. Dan bepaalde ik tijdens het spel wie er moest winnen. Ik was enig kind, ik was het dus gewoon om mijn eigen amusement uit te vinden. Ik denk dat het eerder in pieken en dalen was.”

Waar zit je vandaag in je leven, in een piek of een dal?

“Ik heb het gevoel dat het leven mij wat heeft ingehaald. Ik kom stilaan op een rustig dal, waarbij het wat meer mag kabbelen. Er is een tijd geweest dat het allemaal op een hoop kwam: carrière, een relatie, een huis kopen, verbouwen, kinderen krijgen. Bij mij kwam alles in één keer en daar heb ik serieus tegen mijn tanden gekregen. Dan slaat je lijf tilt en verstaat je kop dat niet, maar achteraf denk je: natuurlijk, dat kan toch niet anders. Ik ben niet meer van plan om drie dingen tegelijk te doen. Die bewijsdrang is er ook niet meer. Ik wil ook nog genoeg energie voor mijn kinderen hebben, betrokken zijn als de kleinste gaat shotten en daar ook van genieten. Want heel vaak ben je alweer aan het denken aan wat nog komt. Je bent nooit op de plek waar je moet zijn omdat je altijd maar denkt aan het volgende.”

Terwijl je eigenlijk op zo’n moment net wél op die plek bent waar je moet zijn.

“Precies. Maar als je te veel op je nek haalt, is het logisch dat het zwaar aanvoelt.”

Je bent van veel markten thuis. Zit er een masterplan in je hoofd?

“Niet meer. Ik wilde ooit een kind en een eigen show voor een bepaalde leeftijd. Vandaag heb ik dat gevoel niet meer. Corona heeft me geleerd dat ik content mag zijn met wat ik doe: mensen doen lachen, sporten, voor tv werken… Kortom, de dingen die ik goed kan, mag ik doen. En ik doe ze ook graag. Er zijn veel mensen op hun veertigste of vijftigste die een switch maken omdat ze al twintig jaar iets tegen hun goesting doen. Ik heb al lang geleden die switch gemaakt, toen ik in het onderwijs stond en voelde van: ik wil hier niet mijn hele leven staan, maar iets tonen op een podium of tv. Nu ik dat heb kunnen tonen, ben ik veel rustiger. Alles wat nu komt, is mooi meegenomen. Ik zou wel graag nog eens een reisprogramma maken, een kookcursus volgen of beter leren dansen, maar om nu te zeggen dat dat moét… (denkt na) Ik heb de afgelopen periode ook veel zaken bewust gedaan. Ik zag een aantal mensen te weinig dus organiseerden we een tennistornooi zodat we weer gezellig konden babbelen. Dat is een herinnering die je maakt en dat is heel fijn. Ik probeer echt bewust herinneringen te maken. Dat zit soms in kleine dingen, zoals spelen met je kind en helemaal opgaan in een fantasiewereld. Of in plaats van iets te gaan eten, eens echt goéd te gaan eten.”

Dat klinkt als een midlifecrisis.

“Voor mij klinkt een midlifecrisis altijd als een soort depressie, een afgebakende periode in je leven. Ik heb altijd al kleine crisisjes gehad, maar ik kan ook goed foert zeggen. Dan sta ik in een kledingwinkel om een broek te kopen en denk ik: foert, het is maar een onderbroek die je ziet, ik pas die broek hier wel. Als dan iemand zegt: meneer, daar is een paskotje, dan heb ik zoiets van: awel, ga er dan in staan madam, als u dit stoort. Een midlifecrisis is een uitvergrote fuck you. Ik ben fan van de KAMK-aanpak: kust allemaal mijn kloten. Als ik goesting heb om het logo van ons padelploegje op mijn kruis te zetten in plaats van stijlvol op de zijkant van mijn broekje, dan doe ik dat gewoon.”

Heb je dat dikwijls, van die momenten?

“Ja. Dat compenseert wat de sérieux en de conformiteit die we meedragen. Ik ben geen rebel. Als kind ook nooit geweest. Maar ik moet af en toe foert kunnen zeggen. En dat heeft niets met een midlifecrisis te maken. Ik denk dat als je af en toe dingen bewust doet, dat je sowieso de sleur kunt doorbreken zonder je leven om te gooien.”

Staan er nog dingen op je bucketlist?

“Niet zozeer. Ik zou wel heel graag nog eens met een camper door de Amerikaanse westkust trekken als de gasten wat groter zijn, van Los Angeles tot San Francisco. Nu zijn ze nog wat te jong.”

Als jonge gast stond deel uitmaken van de ‘FC De Kampioenen’-ploeg op je bucketlist. Ondertussen was je in de reeks en in de films te zien, en straks mag je ook commentaar leveren tijdens ‘Voor altijd Kampioen!’.

“Ik mag commentaar geven met Wesley Sonck. Dat was geweldig om een paar uur te leuteren, situaties te analyseren… Ik ben benieuwd naar het resultaat.”

Sonck zit ook in jullie befaamde WhatsApp-groepje over ‘De Kampioenen’, dacht ik?

“Ja, net als Niels Destadsbader en nog een hoop volk. Ik ben voorzitter van dienst. Maar we missen nog een tiende en elfde man in het RINO.” (grijnst)

Het RINO?

“Het Regionaal Instituut voor Nijverheidsopleiding, daar heeft DDT gestudeerd.”

Het is geen geheim dat je een kenner bent.

“We zijn binnen die WhatsApp-groep heel erg complementair. Wesley weet bijvoorbeeld veel van de eerste reeksen, andere dan weer van de laatste. Sommige hebben maar aan een halve zin genoeg om te weten over welk fragment het gaat.”

Bizar dat dit al 30 jaar zo’n groot publiek aanspreekt.

“Dertig. Alleen al dat getal luidop horen, is toch crazy? Ik ben er letterlijk mee opgegroeid. Ik was vier jaar toen het op het scherm kwam, de leeftijd waar je echt een besef krijgt van wat je ziet op een scherm. Als ze het blijven heruitzenden, zal je altijd een nieuw publiek vinden. Al wordt het op den duur creepy. De helft van de gastacteurs is al overleden.”

Kijk je zelf nog?

“Met periodes. Vooral als ik te hard in de stress schiet, zet ik dat even op. Dat is een van de weinige dingen die mij echt kan kalmeren. Ik moet er niet bij nadenken, want ik ken toch alles. Ik weet waar ze naartoe gaan, en ik volg.”

Iets zegt me dat het soms druk is in je hoofd.

“Soms is het ook echt als een café als in FC De Kampioenen. Vroeger mocht iedereen binnen, maar nu heb ik steeds vaker: ja, maar past gij hier wel? En af en toe wordt er eens met stoelen gesmeten en denk je: zijt eens kalm! Weet ge, dat is mindfulness. Dat je op zo’n moment dan naar buiten stapt als cafébaas en denkt: ja, gasten, vecht het maar uit. Zijt ge klaar? Kuis het maar op en kom, buiten. Boîte gesloten. Als je niet aan mindfulness doet, ben je al scherven aan het opkuisen terwijl ze nog aan het duwen en trekken zijn.” (lacht)

Studio Guga staat op vrijdag 17 september op de planken van CC Koksijde en doet daarna nog onder meer Tielt, Menen, Bredene, Izegem, Wevelgem en Oostende aan. Tickets en info op www.studioguga.be.

‘Voor altijd Kampioen!’, vanaf donderdag 23 september om 21.30 uur op Eén.