Zaterdag 23 november zal het er in De Kreun in Kortrijk stevig aan toe gaan. Dan wordt immers ‘The Story of H-8000 Hardcore’ voorgesteld. “Het dikste punkboek ooit geschreven”, glimlacht Hans Verbeke, auteur van het boek. “640 pagina’s en 1,475 kilogram zwaar, een kolos, een echte hardcorebijbel.” Naar aanleiding van de lancering van het boek, treedt zijn band Liar nog één keer op. Het concert is al weken uitverkocht. De loeiharde muziekscene die in de jaren ’80 en ’90 even eigen was aan deze contreien als de West-Vlaamse klei en zich liet benoemen als H-8000 – luidop Hate-Thousand – is nog lang niet dood.
Hans wordt op 28 november 50. Een kaap die wel eens tot melancholie kan leiden. Toch is dat niet de reden waarom hij een jaar nadat hij samen met Lode Steenhoudt met Anger & Distortion een documentaire maakte over H-8000, nu met een groot naslagwerk komt aanzetten waarin de harde, heftige, West-Vlaamse muziek uit de periode 1977-1999 centraal staat. Zelf is Hans nog niets van zijn bezieling kwijt. Je hoeft hem nauwelijks een vraag te stellen, de woorden stromen er voorzien van uitbundige gebaren uit tegen een debiet waar de Amazone jaloers op zou zijn.
Koesterboek
“Na de docu zagen we de belangstelling alleen maar aanwakkeren. Er is al een tijdje een verzamelwoede aan de gang van alles wat teruggaat naar de H-8000 hardcorescene van de jaren 80 en 90”, steekt hij meteen van wal. “Er is ook een onophoudelijke roep naar reünies van bands uit die periode. Vorig jaar kwamen Regression en Nations of Fire weer samen voor een concert in het kader van de dvd-lancering. En zo is stilaan ook de idee gegroeid om Liar nog een keer op te voeren. We zijn 25 jaar geleden begonnen met repetities in een tuinhuis. Onze eerste plaat haalt op eBay inmiddels prijzen van rond de 2 à 300 euro. Het is een hebbeding. Het plan om het album nog eens uit te brengen, was eigenlijk een evidentie. En hetzelfde geldt voor het concert en het boek. Het is het dikste punkboek ooit geschreven. Het komt uit op 2.000 exemplaren. Dat kan veel lijken, maar de bestellingen lopen binnen, ook uit het buitenland. Uiteraard hopen we dat zaterdag op het evenement ook veel mensen dat stuk nostalgie naar huis gaan meenemen, om er af en toe in te lezen en te bladeren. Ik doe dat zelf met boeken die ik koester. Het moet dat soort boek zijn. Een hardcorebijbel, zeg maar.”
Alles begon met een poster van het afgelaste concert van Sex Pistols
“Het boek spitst zich toe op de tijdspanne 1977-1999. Het begint allemaal met een poster van het afgelaste Sex Pistols-concert in de Kortrijkse Hallen in ’78. En met The P.I.G.Z., West-Vlaamse hardcore-punk en een van de eerste punkbands van België, samen met The Kids en Chainsaw. En zo loopt het verder, naar bands als Maison Close en Lunatix, en dranklokalen of krochten als den 21, The Shake, de Limelight… Mijn moeder werkte in de Limelight. Ik zag er alles wat ik wilde zien: TC Matic, Tuxedomoon en noem maar op. Mijn vader, Geert Verbeke, dichter en jazzfotograaf, heeft vroeger nog Chet Baker gefotografeerd. Hij heeft ook nog een aantal platenhoezen gemaakt voor Liar en Blindfold. Henry Rollins komt ook aan bod. Die kwam ooit spelen in Kortrijk. Hij heeft speciaal voor het boek een stukje geschreven heeft. Rollins was een tijd lang de frontman van Black Flag. De eerste band waar ik zelf bij speelde, heette Rise Above, een nummer uit zijn tijd bij Black Flag. In die periode had je hier een explosie van hardcorebands en zo is eigenlijk die West-Vlaamse H-8000 hardcorescene ontstaan. Alles wat de postcode 8000 had, was H-8000, hé. Dat ging van Brugge over Kortemark, Ieper en Tielt, tot Kortrijk uiteraard, het mekka en de bakermat van de West-Vlaamse hardcore-punk.”
Straight edge
Hard, rauw, rechttoe rechtaan, koppig, allemaal eigenschappen die je de H-8000-scene kunt toeschrijven. Maar een echte verklaring waarom die hardcore-punk aan het eind van vorige eeuw hier zo goed gedijde, heeft Hans Verbeke niet. “Het boek is een chronologisch verslag van hoe die scene groeide en bloeide. Eigenlijk ben ik geen schrijver. Ik ben een muzikant. En zeefdrukker. Maar met bezieling vertellen over een wereld die me na aan het hart ligt, dat ging wel. Het waarom heb ik me niet afgevraagd. De teksten zijn in het Engels geschreven, omdat de muziek zich niet liet tegenhouden aan de grens. Er is wel een redacteur aan te pas gekomen die de verhalen wat meer body heeft gegeven. En de hele lay-out was in handen van Onno Hesselink, een man die een bekend communicatiebureau runt in Mechelen en in de punkjaren van op zijn zolder fanzines samenstelde, platenhoezen ontwierp en flyers maakte voor tal van shows. In die tijd verzorgde hij de huisstijl van verschillende underground platenlabels. Onno geeft het boek ook uit. Hij is mijn partner in crime, zeg maar.”
Alles wat postcode 8000 had, was H-8000, hé. Maar Kortrijk was het mekka, de bakermat
Opmerkelijk aan H-8000 was dat ze straight edge was, een levenshouding die wel vaker voorkwam bij jongeren uit de muziekgenres hardcore, metalcore en punk. De term straight edge betekende dat de aanhangers van de scene geen alcohol of drugs gebruikten, niet rookten en vaak vegetariër of veganist waren. Hans zit met een glas Omer voor zijn neus terwijl we spreken. “Ik ben 24 jaar straight edge geweest”, zegt hij. “Als tiener liep ik er eventjes bij als een langharige hardrocker. Maar de punk trok me meer aan. Hardrockers waren soms boertig en af en toe zelfs racistisch. Terwijl punk voor protest en anarchie stond, fuck the system, dat sprak me wel aan. Ook die slogan destroy: iets kapotmaken om het in een betere versie weer op te bouwen. De hippies bouwden niet veel op, omdat ze hele dagen met hun hoofd in de wietwolken zaten. Dat was ook onze drijfveer om straight edge te gaan. We zagen zodanig veel onnozelheden om ons heen, dat we op een cleane manier met agressieve muziek fuck you wilden zeggen tegen het systeem.”
Blutsen en builen
“Zoals de meeste muzikanten hier, haalden ook wij de mosterd in de Verenigde Staten en Engeland. Je had daar crews en gangs. Aanvankelijk wilden we onze clan dan ook benoemen met een term waar het woord ‘crew’ in zat. Vandaar dat er eerst gesproken werd van de Touch My Heart Crew. Maar dat klonk redelijk emo en een beetje soft. We hebben die naam dan gewijzigd in 8000, aanvankelijk nog zonder H. De bands die deel uitmaakten van de eerste generatie waren Blindfold, Shortsight en Nations of Fire, dat waren een beetje de grondleggers. Toen er langzaamaan meer metal in de hardcore binnensloop, kreeg je een unieke mix van stijlen, punk en hardrock samen. De hele scene smeekte om een naam met meer ballen, meer karakter en meer lef.”
“Zo hebben we een H voor die 8000 gezet. H en eight thousand, werd H-Eight ofte Hate-thousand. Door die Hate, Engels voor ‘haat’, klonk het agressiever dan we waren. We waren tegendraads, maar niet gewelddadig. Maar de naam bekte wel. En riep ook tegenkanting op. Want ons publiek was nogal wild. Af en toe gebeurden er accidentjes. Daardoor werd H-8000 berucht en veel besproken en begon men uit de buurlanden naar hier af te zakken. Ook op het podium gingen we altijd voluit. Er werd volop gepogood, wij noemden dat moshen, ruig tegen elkaar aanspringen en intussen schoppen en slaan. Als we op tournee trokken, stond ik vol blutsen, builen en schaafwonden. Soms had ik een blauw oog of stond mijn neus scheef. En het gebeurde wel vaker dat je een kerel van 80 kilogram in je nek kreeg.”
De Vort’n Vis
“We zijn met Liar blijven doorgaan tot in 2010. Een dikke 15 jaar toch. We hebben over de hele wereld opgetreden. Vorige week hebben we voor het eerst in tien jaar een try-out gespeeld in Café Elpee in Deinze om te zien en te horen of we het nog konden en hoe het publiek tegenwoordig op ons reageert. Het was voor een beperkt publiek, 130 à 140 man, maar de reacties waren enthousiast. Naar het schijnt klonk het nog strakker dan vroeger. Straks gaan we in Kortrijk nog eens de grote fanfare bovenhalen. De zaal is al enkele weken uitverkocht. De 1.050 tickets zijn allemaal de deur uit. Reken daarbij nog een 100 gasten die op de lijst staan, dus staan we zaterdag voor 1.150 man. Dat is veel, toch voor een lokale band. Op de verschillende fora online zie ik dat er mensen uit Amerika, Japan, Schotland, Portugal, Zweden en andere meer en minder exotische plekken zullen bij zijn. Toch wel straf, voor een hardcore-event.”
Ik herinner me Colin van Amenra als kereltje van 15 jaar op optredens
in de Vort’n Vis
“In het jaar ’92 moest je moeite doen om The Pit’s vol te krijgen, 80 of 100 man, dat was het. We hebben ons toen verlegd naar de Vort’n Vis in Ieper, waar mijn zus en ik ook in ’92 het eerste Ieperfest georganiseerd hebben, het Ieperse Hardcore Festival. De Vort’n Vis was vroeger een autonoom trefcentrum. Iedereen was daar welkom. Als je een beetje raar was, was je er thuis, het maakte niet uit of je een drinker, een punker of een rasta was. Er waren op zaterdagavond optredens, maar op zondagnamiddag mikten we op een jong publiek. Skaters die we van de straat afhielden. Dankzij onze matinees waren ze voor het donker thuis. De ouders vonden dat tof. Ze zetten hun kroost met hun skateboard af aan de Vort’n Vis. Ook Colin (H. van Eeckhout, red.) van Amenra was zo’n jongen. Ik herinner me nog dat hij als kleine bubbel kwam kijken naar Liar. In het boek is er een foto waar hij als kereltje van 15 jaar op een optreden te zien is.”
Aanslag op de zenuwen
“Ik zeg het: volgende week ben ik 50. Ik heb nog altijd pijn in mijn onderrug van de try-out. Maar dat wil niet zeggen dat ik me zaterdag niet zal smijten. Voor de laatste keer. Of een van de laatste keren. Je moet weten: Liar is een orkaan. In 45 minuten jagen we er 18 knalharde nummers door. Het is krijsen en schreeuwen als Amenra, maar vijf keer zo snel. Beukend sonisch geweld. Het is die snelheid die het hem doet. Sommige mensen ervaren het als een aanslag op de zenuwen. Er is intussen ook belangstelling van Alcatraz en Ieper Fest. En uit het buitenland zijn er ook al vragen. Maar nee, we gaan het zeker beperkt houden. Je mag alleen nooit de deur helemaal dichtslaan. Ik ben ooit op tour geweest met Marky Ramone en die zei: ‘Een band moet je nooit stopzetten. Je moet nooit zeggen tegen het publiek: we zijn gesplit of we zijn gestopt. Zeg dat je een rustpauze inlast.'”
Hans Verbeke signeert op 1 december zijn boek in Moodshop Non in Kortrijk. ‘The Story of H8000 Hardcore’ telt 640 geïllustreerde kleurenpagina’s en werd uitgeven in copublicatie met MER. Het boek kost 39 euro.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier