Hoe ga je als komiek om met een wereld die het laatste anderhalf jaar alleen maar absurder leek te worden? Vreemd genoeg lukt dat aardig voor Gunter Lamoot, die eveneens niet bepaald in een vakje te stoppen is. Dit jaar staat comedy al 25 jaar centraal in zijn leven en broedt hij op verschillende plannen én een nieuwe theatershow.
“Het is wel vreemd. Ik heb al zoveel gedaan in mijn leven, maar toch word ik nog het vaakst aangesproken over Love Boat . Van studenten tot professoren. Opvallend veel muzikanten en serieuze mensen ook”, weet Gunter, die enkele T-shirts toont van een beperkte kledinglijn die hij onlangs lanceerde. Voor wie het in Keulen hoort donderen: in 2009 maakte Lamoot een vulgaire versie van Love Boat , waarbij hij onder meer Han Coucke, Piet De Praitere en Bart Vanneste stemmetjes liet doen op beelden van de bekende Amerikaanse serie uit de jaren 70. Het was de voedingsbodem voor gelijkaardige comedy in het programma Superstaar op 2BE. De slogans op de T-shirts geven al een aardig beeld over de inhoud van de vulgaire Love Boat , van Lekker weertje echt geil tot ’t is vriendelijk mo kmoe vree art kakken . Als we samenzitten met Lamoot is het niet bepaald lekker weer én moet hij niet hard… euh, zit hij er ontspannen bij.
Toen ik het programma opnieuw zag, vroeg ik me af of het vandaag nog gemaakt zou kunnen worden.
“Ik denk het wel. Een paar jaar geleden heb ik er ook een vervolg op gemaakt. Er worden wel zware dingen verteld, door bijvoorbeeld de kapitein die een keiharde racist blijkt te zijn die zichzelf dan ook belachelijk maakt. Ik heb me ook de vraag gesteld of dat wel nog zou kunnen, maar ik denk echt van wel, omdat het vanuit een goeie plek komt. Ik heb er toen ook goed over nagedacht, maar ik doe niets verkeerds.”
Het n-woord komt ook aan bod, wat vandaag ‘not done’ is.
“Het is niet gratuit gebruikt, dat komt echt vanuit het personage. Het is echt niet mijn bedoeling om geheime genootschappen van white supremacy aan te spreken. Moest ik racisme in de hand willen werken, had ik wel iets anders op die T-shirts gezet.”
Is comedy maken moeilijker geworden?
(blaast) “Is het in feite zo erg geworden? Ik denk dat het nog meevalt. Een tijd geleden was er veel te doen rond Fawlty Towers , waar bij bepaalde stukken nu een disclaimer wordt gezet. Ik vind dat geen slechte zaak. Het is goed om aan te tonen dat die majoor een oude krokodil was met dwaze racistische praat, maar je moet dat daarom niet weggooien. Door die woke-toestanden ligt dat allemaal wat gevoeliger. En ik heb daar niks op tegen voor alle duidelijkheid. Je moet vooral respectvol zijn. Mensen moeten met respect behandeld worden. De wereld is aan het veranderen, maar dat wil daarom niet zeggen dat je geen humor meer kan maken. Er ligt daar nu een woke-laagje op. Binnen een paar jaar is dat verweven in ons maatschappelijk bewustzijn. Dat is geen slechte zaak.”
Dreig je dan geen spelregels aan comedy te hangen?
“We kunnen nog altijd alles doen, maar het moet ingekaderd zijn. In boeken of films heb je ook personages die echte klootzakken zijn, en sommige zijn daarbij echt onwetend racistisch. Door ze op te voeren en te overdrijven, maak je duidelijk dat het totaal belachelijk is.”
Ben je zelf weer aan het schrijven?
“Ik ben altijd wel bezig, ja. Oorspronkelijk was er het idee om een nieuwe avondvoorstelling te maken. De laatste dateert al van eind 2013. Er kwamen een paar projecten voor tv tussen. Sommige zijn gelukt, andere dan weer niet. You win some, you lose some . Door corona werd de nieuwe show weer uitgesteld, maar sowieso zal er nu weer voorrang gegeven worden aan zaken die al lang klaar waren. Ik verwacht een nieuwe show pas in 2023. Maar ik blijf intussen wel optreden in jeugdhuizen, cafés en kleinere line-ups.”
Dat is al even geleden, zeker?
“Onlangs had ik nog een optreden in Oostende, buiten voor een vijftigtal man. Toen was het zeven maanden geleden, dus was ik best wat nerveus. Ook al omdat ik voor 80 procent met nieuw materiaal afkwam. Maar het viel heel goed mee. Ik had een set van drie kwartier, maar na een uur had ik nog niet alles verteld. En er werd veel gelachen, dat ook.”
Kriebelt het dan om opnieuw vaker op de planken te staan?
“Zeker na zo’n voorstelling, omdat je weet dat je materiaal werkt. Je verleert dat ook niet. Al wat ik nu doe aan optredens, zie ik als een soort try-out, maar het is nog te vroeg om te stressen over een nieuwe zaalshow.”
Hoe heb je het afgelopen anderhalf jaar doorgemaakt?
“Ik kan me goed bezighouden thuis, dus in principe viel dat mee. Ik had wel al snel door dat het een tijdje zou duren, dus ik heb rap de klik in mijn kop gemaakt.”
Bang geweest?
“Bang niet. Wel voorzichtig.”
Is het niet vreemd om absurde humor te bedenken in een wereld waar het niet meer zotter lijkt te kunnen?
“Het kan nog altijd absurder. Maar het was wel raar, ja. Ik denk dat het ook pas binnen een jaar echt zal doordringen. Want nu zijn we daar telkens stap voor stap in meegegaan. Feitelijk ben ik van niks geschrokken in die periode. Het is bijna ontroerend hoe dwaas mensen kunnen zijn. Ik heb het al een jaar of 15 door dat zelfs mensen in bepaalde hoge posities ook maar iéts doen. Je kan daarmee lachen of kwaad over worden, maar ik wil daar niet bitter over zijn. Je ziet wat dat oplevert: als je alleen maar negatief uithaalt, dreig je mensen tegenover elkaar op te zetten.”
Je voelt dat er heel wat onderhuidse frustratie zit in onze maatschappij.
Zie je de toekomst positief in?
“Ik ben altijd wel optimistisch, alhoewel ik ergens wel een pessimist ben. Maar dan wel een pessimist die overal een regenboog ziet.”
Nochtans was dat een paar jaar geleden wel anders. Toen ging een Canvasprogramma niet door én kwam het plafond van je bureau naar beneden…
Nooit gedacht om er de brui aan te geven?
“Nee. Er komt altijd wel iets. Het is al 25 jaar dat het soms wat meer is en soms wat minder. Maar ik heb altijd mijn ding kunnen blijven doen, op verschillende vlakken. Het is lullig dat ik er nu nog niets mag over vertellen, maar er is nog een plan om iets heel leuks te doen. Maar voor hetzelfde geld draait het ook anders uit.”
Voel je geen druk om altijd maar iets nieuws te brengen of te presteren?
(denkt na) “De grootste druk komt als je afhankelijk bent van een grotere organisatie. Je kan nog zo je best doen of goed overeenkomen, maar toch heb je niet alles zelf in de hand. Dan trek je je op aan de zaken waar dat wél zo is, zoals die filmpjes voor Humo.”
Daar ben je in het voorjaar mee gestopt, zag ik?
Kijk je zelf nog veel televisie?
“Ja, maar ik heb de laatste tijd ook veel gelezen, meer dan vroeger eigenlijk. Vooral over comedy. Op dat vlak ben ik echt wel een nerd. Van biografieën tot boeken met praktische analyses en beschouwingen van de Britse cultcomedy van begin jaren 90 tot nu. Heel droog geschreven, maar wel interessant.”
Dreig je dan comedy niet te overanalyseren?
“Nee, het is gewoon tof om te zien wat mensen daarover schrijven. Natuurlijk zit er ook veel crap tussen, maar een aantal werpen er wel een fris licht op. Je haalt er altijd wel iets uit.”
Je gaf het daarstraks al aan: je bent al 25 jaar bezig. Sta je daar nog vaak bij stil?
“Niet zo veel. Ik had het wel nog bij mijn vijftigste verjaardag, toen besefte ik dat ik er al de helft van mijn leven mee bezig was.”
Heb je je midlifecrisis al achter de rug?
“Ik denk het wel. Wat is dat ook? Omdat je het niet meer ziet zitten, omdat je je bewust bent van je eigen sterfelijkheid, omdat het bijna gedaan is? (denkt na) Misschien een klein beetje, maar je mag daar niet te lang bij stilstaan. Het is een cliché, maar ik voel me geen vijftig, en al zeker niet in mijn hoofd. Soms denk ik wel eens: mensen van mijn leeftijd of zelfs jonger zijn bezig met allemaal serieuze dingen en ik maak wat onnozele filmpjes. Zo van die dwaze dingen, waar ik wel mijn hart en ziel insteek. Maar dat is ook fijn om te doen, eigenlijk.”
Word je ook rustiger met ouder worden?
“Ik weet vooral wat ik kan en niet kan. Ik ben er wel gerust in dat ik iets afkrijg. Ik ben vroeger al een paar keer versteld geweest dat iets toch goedkomt. Als je laat aan iets begint, is er een soort superconcentratie of flow, waardoor het altijd goedkomt. Instinctief weet ik altijd wanneer ik moet beginnen om goed te eindigen.”
Zijn er zaken die je anders zou aanpakken als je er nu op terugkijkt?
“Ik denk het niet. Misschien een beetje socialer proberen te zijn. Maar ik kan daar niets aan doen. Ik heb soms het gevoel dat ik tamelijk los sta van alles en iedereen. Onder mijn collega’s heb ik veel goeie maten en kom ik met iedereen overeen, maar ik heb niet bepaald het gevoel dat ik tot een bepaalde groep of kliek behoor. Dat klinkt ook negatiever dan ik bedoel. Het is in elk geval niet bewust, maar ik vind het ergens ook wel tof om op mijn eentje te zijn.”
Heeft dat met zelfvertrouwen te maken?
“Nee, ik ben gewoon heel slecht in sociale contacten onderhouden. Ik vind dat soms wel spijtig, ja. Met mensen die ik heel graag zie, lukt dat perfect. Maar veel mensen met wie ik graag afspreek, Piet (De Praitere, red.) of David Galle bijvoorbeeld, wonen niet in de buurt. Gili wel, die zie ik wel regelmatig.”
Mis je die contacten?
“Best wel. Weet je wat het ook is? Ik ben heel geïnteresseerd in comedy, en veel van mijn vrienden ook, maar er zit echt geen enkele nerd als ik tussen. Dan kan ik wel gezond jaloers zijn op die gasten van The Joker in Antwerpen, die regelmatig samen leuteren over Star Wars -poppetjes die ze gekocht hebben. Nu, het voordeel is dat ik wel mezelf goed kan bezig houden.”
Je lijkt me ook het type dat niet bepaald lang in een grote groep gedijt.
“Sowieso. Bij sommigen is dat helemaal anders, maar als ik te lang veel volk zie en veel indrukken heb, moet ik me weer opladen. Dat is gewoon hoe ik ben.”
Velen plakken daar al snel een term op.
“Ik heb me ook al eens laten testen op autisme. Maar ik zat er niet bij.”
Ook al niet, ha!
“Ik zeg het nu heel simpel, maar ik leun er wel dicht tegenaan. Ik kan wel binnenkijken bij die mensen op het spectrum, ik begrijp hen ook. Ik kan eens zwaaien, maar ik sta er nog altijd buiten.”
Dus voorlopig hou je het op sociaal gehandicapt.
“Het is logisch dat ik met bepaalde situaties wel of niet moeite heb. Zeker als je de lijst met kenmerken afloopt, zie ik veel raakvlakken. Ik heb dat heel hard als ik die filmpjes van Showbizz Chantal deed. Dan maak ik dat echt tot het niet beter kan.”
Kan je dat dan makkelijk loslaten?
“Achteraf denk je altijd wel eens, dat je het anders zou aanpakken. Maar dat is ook logisch. Omdat je daarin groeit, je instinct beter ontwikkeld raakt of je technisch beter wordt. Ik kan dat dan wel makkelijk loslaten, ja.”
Ik kan me wel inbeelden dat je je werk niet met een knop kan afzetten.
“Ik moet soms wel eens naar buiten, want ik werk voornamelijk ‘s nachts, en als ik aan iets begin, is er plots zeven uur weg. De laatste tijd maak ik vaak wandelingen van een uur. Altijd dezelfde toer. Ik doe dat eigenlijk niet graag, maar ik zie het vooral als iets functioneels. De buren denken vast wel eens: die aap is daar weer met zijn wandelingetje. Soms zou ik het wat langer willen maken, maar ik wil ook niet verloren lopen. Ik heb dan wel mijn telefoon bij, maar wil daar op dat moment dan geen energie aan verspelen.”
Je deed al heel wat, maar is een eigen televisiereeks – zoals veel van je collega’s – iets voor jou?
“Misschien wel. Ik ben een grote fan van kortverhalen die eindigen met een twist, genre Twilight Zone , Tales of the Unexpected of Inside Number 9 . Het moet ook niet altijd grappig zijn. Het mag ook horror zijn. Veel komieken zijn daarin geïnteresseerd, waarschijnlijk omdat je altijd verrast wil worden. Af en toe schrijf ik wel eens iets, maar voorlopig te weinig om van een echte anthologiereeks te spreken. Misschien komt het, misschien ook niet. Soms moet je ook je geluk afdwingen, maar ik heb er best wel vertrouwen in dat er altijd wel iets nieuws op mijn pad komt. Dat is altijd zo geweest, en zal waarschijnlijk ook nog zo zijn. Ik mag niet klagen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
