Met de film Zeevonk maken broer en zus Domien en Wendy Huyghe hun langspeeldebuut als regisseur en scenariste. Maar ook hoofdrolspeelster Saar Rogiers (14) uit Ruddervoorde (Oostkamp) beleeft haar vuurdoop op het grote scherm. “Ik heb de smaak van het acteren nu helemaal te pakken.”
Saar Rogiers is een natuurtalent dat de Zeevonk-crew al gauw kon overtuigen met haar auditie. Ze was immers pas de tweede kandidate die aantrad op de castingdagen, toen de regisseur meteen naar zijn zus sms’te: Ik denk dat we onze hoofdrolspeelster hebben!
Waarom wilde jij die rol zo graag?
“Ik speelde voorheen wel al in het jeugdtheater, maar als kind droomde ik er nog niet van om later actrice te worden. Toen ik de casting call op Instagram zag verschijnen, besliste ik toch maar om mijn kans te wagen. Ik vind het namelijk superleuk om in de huid van iemand anders te kruipen en daarvoor nieuwe dingen uit te proberen. Zo moest ik voor deze film leren zeilen en skaten, en ik volgde zelfs enkele duiklessen voor een scène onder water.”
In hoeverre lijk jij op Lena, het personage dat je vertolkt?
“Lena is heel avontuurlijk en doet zich graag stoer voor, maar ze heeft het moeilijk om het verlies van haar papa te verwerken. Ze heeft dus een grote mond, maar een klein hartje. Die grote mond heb ik zelf zeker ook en ik zit er ook niet om verlegen om eens iets zots te doen. In dat opzicht vond ik het dus niet moeilijk om mij in deze rol in te leven.”
“De scène waarin ik wulloks moest eten, moesten we wel dertig keer herhalen”
“De watersporten daarentegen waren helemaal nieuw voor mij, maar ook daar was ik snel mee weg. Er waren stand-ins voorzien, maar uiteindelijk heb ik veel van die actiescènes zelf gedaan. Het was echt cool om die te doen en ik raakte ook snel gewoon aan de vele camera’s rond mij.”
Wat vond je dan wél moeilijk?
“Ik mag natuurlijk geen grote spoilers verklappen, maar er is een scène waarin ik wulloks moet eten. Dat ene fragment hebben we wel dertig keer moeten herhalen! Ik heb nieuwe hobby’s en vrienden overgehouden aan de film, want ik zeil en skate nu nog altijd en ook de handshake met mijn tegenspeelster is een blijver. Maar ik kan voor de rest van mijn leven geen schaaldieren meer zien of ruiken…” (lacht)
Hoe is het eigenlijk om jezelf bezig te zien in de cinema?
“Ik herinner me nog dat ik trillende handen had toen ik hoorde dat ik de hoofdrol te pakken had. Datzelfde gevoel kwam weer naar boven toen de film enkele maanden geleden in wereldpremière ging op het filmfestival van Berlijn. Ik was echt overdonderd en sprakeloos toen het applaus weerklonk. Een zotte ervaring, in het bijzijn van de hele cast, die ik nooit zal vergeten. Ondertussen waren er ook een aantal premières in Vlaamse zalen, waarbij wildvreemden op mij afstapten om een selfie te vragen of mij te feliciteren. En ik deed de voorbije weken al heel veel interviews voor magazines, radio of tv. Het is echt gek wat mij nu allemaal overkomt!”
Wat kan dit nog overtreffen?
“Sowieso heb ik de smaak van het acteren nu wel helemaal te pakken. Ik zit nu op de kunstschool in Brugge, waar ik vanaf volgend jaar woordkunst-drama wil volgen. Ondertussen blijf ik zeker audities doen. Concrete plannen voor nieuwe films of theaterstukken zijn er momenteel niet; ik zie wel wat er nog zoal op mijn pad komt. Of dat nu kleine of grote rollen zijn, maakt voor mij niet uit. Zolang ik maar kan spelen!”
Zeevonk is momenteel te zien in de bioscoop.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
