De Vlaamse cultuurprijs voor literatuur gaat naar de gelauwerde auteur Fikry El Azzouzi, die sinds begin dit jaar in Oostende woont. Momenteel is hij bezig aan nieuw werk en is het als coscenarist ook uitkijken naar de film ‘Cool Abdoul’.
Woensdag werden de Ultimas uitgereikt, de voormalige Vlaamse Cultuurprijzen. De Ultima voor literatuur ging naar Fikry El Azzouzi (42). De jury had niets dan lof voor zijn proza en dramateksten, dan wel in boek- of theatervorm.
El Azzouzi maakte zijn debuut in 2010 met de roman Het Schapenfeest . Zijn opvolger Drarrie in de nacht werd een nog groter succes, gevolgd door Alleen Zij in 2016 dat het sluitstuk van een trilogie werd. Naast romans schrijft El Azzouzi ook theaterstukken. Ook daarmee oogstte hij heel wat lof. Het theaterstuk Dear Winnie zou vorig jaar op tournee gaan. Dear Winnie werd uitgewerkt door theatercollectief Jr.cE.sAr. waar El Azzouzi sinds 2017 deel van uitmaakt. Centraal staat Winnie Mandela die ondanks alle tegenslagen toch dapper de strijd tegen het apartheidsregime bleef verderzetten. De voorstelling wordt volgende maand opnieuw opgestart in Barcelona. Dit najaar is het stuk wellicht ook te zien in Brugge.
Dat El Azzouzi in de prijzen valt na een moeilijk jaar op cultureel vlak, is dan ook een opsteker. “Ik ben er heel blij mee”, aldus Fikry. “Ik was er niet zo mee bezig, dus had ik het ook niet verwacht om te winnen. De erkenning is altijd fijn uiteraard. Het was vooral een vermoeiend jaar. Er was weinig cultuur te beleven en je mocht niet veel mensen zien. Als schrijver haal je daar net energie uit. Je bent wel gewend om jezelf op te sluiten, maar als dat niet je eigen keuze is, dan krijg je een ander verhaal…”
Taal van de dieren
El Azzouzi is naar eigen zeggen momenteel een toneelstuk aan het afwerken. Daarnaast werkt hij ook aan een jeugdboek. “Het verhaal draait rond het idee dat dieren en mensen vroeger dezelfde taal spraken tot er ruzie ontstond doordat mensen vlees aten. Daardoor is die taal beginnen afbrokkelen. Om de zoveel jaar wordt een kind geboren dat wél de taal van de dieren verstaat. Verder hoop ik binnenkort aan een nieuwe roman te beginnen.”
De cultuursector kreeg het afgelopen jaar flinke klappen en ook El Azzouzi zag het met lede ogen aan. “Het vreemdste dat ik waarnam tijdens deze crisis, waren die virusontkenners. Hoe cynisch moet je zijn om hier een groot plan in te zien om de samenleving te herscheppen? Zulke virussen zijn er altijd al geweest. De huidige situatie is vooral te wijten aan de globalisering, hoe het evenwicht tussen mens en dier verstoord wordt.”
Schrijven op de trein
El Azzouzi woont nog maar sinds kort in Oostende. “Ik woonde in Antwerpen en mijn vriendin in Gent. Oostende was een soort compromis, maar ik voelde me hier al vrij snel thuis. Nu neem ik soms de trein van Oostende naar Eupen om te schrijven. Dan stap ik bijvoorbeeld uit in Luik, maak ik daar een wandeling en keer ik terug al schrijvend.”
In het werk van El Azzouzi komt onverdraagzaamheid en racisme vaak aan bod, twee topics die het afgelopen jaar misschien harder dan ooit leefden. “Ik heb het gevoel dat racisme eerder normaal dreigt te worden. Vroeger had je een politicus als Filip Dewinter die bepaalde uitspraken deed, maar nu durven linkse partijen zich daar ook aan wagen. Ik schrijf vaak uit verontwaardiging, maar kwaad zijn alleen helpt niet. Je moet de boodschap naar je lezer kunnen overbrengen zonder belerend te zijn. Ik heb wel soms het gevoel dat we die boodschap moeten blijven herhalen. En dat is frustrerend, ja.”
Last but not least is El Azzouzi ook nauw betrokken bij Cool Abdoul , waar het levensverhaal van de Gentse bokser Ismael Cool Abdoul centraal stond. Nog iets om naar uit te kijken, dus!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
