Tweede dag op het Cactusfestival in Brugge: er wordt nog altijd meer gedronken dan dat er wordt gekotst!

“D’r wordt nog altid meer gedronken, dan dat er wordt gekotst”, zong Wannes Cappelle. ‘T is nog al nie naar de wuppe! Dat bleek ook op de tweede dag van het Cactusfestival in het Minnewaterpark in Brugge. Diverse artiesten uitten op podium hun liefde voor Brugge.

Waarnemend burgemeester Pieter Marechal, de Brugse personeelsschepen vervangt drie weken Dirk De fauw die op reis is, zag zaterdag dat het goed was op het Cactusfestival: “Een groot evenement zonder incidenten. De politie moet hier nooit tussenkomen voor vechtpartijen of andere feiten. Brugge prijst zich gelukkig met het Cactusfestival. Velen beseffen niet hoe goed wij het hebben, er wordt in Brugge enkel geklaagd over luxeproblemen.”

Herman Brusselmans

Eventjes dachten wij dat Pieter Marechal het mandaat gekregen had om drie maanden voor de gemeenteraadsverkiezingen te praten over een mogelijk politiek voorakkoord met de lokale afdeling van N-VA. Want hij verbroederde backstage met oppositieraadslid Pol Van Den Driessche. De Brugse schepen was evenwel formeel: “Onderhandelen over nieuwe coalities behoort niet tot mijn takenpakket als waarnemend burgemeester.”

Er ontstond zaterdag enkel wat commotie in het Minnewaterpark, toen de bejaarde schrijver Herman Brusselmans zich met zijn zoontje in een buggy een weg baande naar de lange bar.

Forfait

Het feit dat het trio Beak> last minute moest forfait geven wegens ziekte van een groepslid en vervangen werd door een onbekende Ierse band met een naam die eerder aan een horrorfilm doet denken – The Murder Capital – kon de goede luim van het publiek niet verstoren. Het bleef droog in het park, dat was het voornaamste.

Het concert van Whispering Sons bezorgde die hard metalfreaks gemengde gevoelens: dat de groep op zijn jongste cd The Great Calm wat rustiger, nou ja new wave, nummers brengt, vinden ze te soft. Ze verkiezen het ruiger gitaargeweld, maar die smeekbede viel in dovemansoren: sommige liedjes waren voor hen te zacht….

Bange Blankeman

Het Zesde Metaal zorgde zaterdag voor een eerste muzikaal hoogtepunt. Uiteraard werd ‘T is nog al nie naar de wuppe luidkeels mee gebruld. Maar chapeau voor Wannes Cappelle dat hij het Minnewaterpark muisstil kreeg tijdens gevoelige en ingetogen liedjes als Ploegsteert en Het langste Jaar. Opvallend was zijn politieke boodschap: hij hoopte dat Bange Blankeman, zijn hommage aan streekgenoot Willem Vermandere tot in Steenkerke te horen zou zijn.

Wannes Cappelle zorgde voor nog een exploot: hij zette een deel van het publiek aan om een schoen uit te trekken en ermee te zwaaien voor het liedje Dag Zonder Schoenen. Het Zesde Metaal zong overigens één nummer in het ‘Algemeen Beschaafd Nederlands’: het nummer Boze Wolven van Gorki, ter ere van Luc De Vos en Tom Pintens – twee musici die te vroeg heen gingen. Eindigen deed het Zesde Metaal in schoonheid: met het loeiharde Ik haat U nie.

Oma van de punk

We geven het volmondig toe: vooraf hadden we gemengde gevoelens over Patti Smith. Zou de 77-jarige oma van de punk, die slechts vier jaar jonger is dan president Joe Biden, het nog kunnen? Haar eerste nummer We shall live again, waarin ze het lot van de Amerikaanse Indianen vergelijkt met de huidige stroom transmigranten, deed ons het ergste vermoeden. Ze zal toch niet teveel prediken?

Nee hoor, met Summertime Sadness en natuurlijk Because the Night vloog Patti Smith erin, geruggensteund door een ijzersterk kwartet musici. Een dame op de eerste rij werd onwel van al dat muzikaal geweld en moest met de hulp van het Rode Kruis afgevoerd worden. De Godmother of Punk waagde zich zelfs met succes aan een eigenzinnige versie van Smells Like Teen Spirit van Nirvana om Kurt Cobain , die dertig jaar geleden overleed, te eren.

Jan Van Ecyk

Tussen twee nummers in bezong Patti Smith haar liefde voor Brugge en Jan Van Eyck. De Amerikaanse zangeres bleek goed op de hoogte van onze Europese kunstgeschiedenis. Ze had voor haar optreden de Onze-Lieve-Vrouwekerk bezocht om er de Madonna van Michelangelo te aanschouwen.

Ze was zelfs naar het Jan Van Eyckplein geweest om aan het standbeeld van de 15de eeuwse schilder een eresaluut te brengen: “Hertog Filips de Goede heeft deze grote kunstenaar in Brugge verwelkomd. Ik droom soms dat hij in de middeleeuwse straatjes rondwandelt, rouwend om de dood van zijn broer. Blessed be the artist!”

Vol lof voor Brugge

Patti Smith was niet de enige artiest met lof voor Brugge. Dat deden ook de headliners. Kortrijkzaan Maarten Devoldere alias Warhaus noemde het Minnewaterpark een fantastische locatie om live te spelen. Een gevaarlijke uitspraak nu Kortrijk en Brugge in een bikkelharde strijd verwikkeld zijn om in 2030 Europese Culturele Hoofdstad te worden.

Warhaus bracht een gedurfde, experimentele set. Voor het ene nummer begeleidde Maarten Devoldere zijn diepe, melancholische stem enkel met een draaiorgeltje, daarna gingen gitarist en drummer een psychedelisch muzikaal duel aan. Voor fijnproevers!

Jazzy

Dat kan ook gezegd worden voor het jazzy en soulvolle concert van Britanny Howard. De ex-zangeres van Alabama Shakes liet haar drummer tien minuten lang soleren. Zij is een straffe madam, met een stem om ‘u’ tegen te zeggen en met een krachtige feministische en antiracistische boodschap.

Britanny Howard verkeerde in ‘a great mood’, nadat ze zaterdag door Brugge die Scone gewandeld had, en wou als dank het publiek iets teruggeven. De tweede Cactusdag eindigde met een muzikaal feest!