Saying Goodbye organiseert pasta avond in Wevelgem: “Groepsgevoel is belangrijk”

Jaarlijks trekt VZW Saying Goodbye op rouwkamp. Jongeren die een familielid hebben verloren beleven er niet alleen een fantastische week, ze krijgen er tussen het spelen door therapie en slachtofferhulp. Op zaterdag 2 december organiseert de VZW in De Kleine Porsies een pasta avond ter ondersteuning van de werking.

VZW Saying Goodbye zet zich in voor kinderen, jongeren en volwassenen die geconfronteerd werden met het verlies van een dierbare. Jaarlijks organiseren ze hiervoor allerhande activiteiten waarbij lotgenoten elkaar kunnen ontmoeten in een open, vriendelijke en ongedwongen sfeer.Het topmoment is het zomerkamp voor jongeren.

Knuffelkamp

Initiatiefneemster is Frederique Vanassche. Zelf verloor ze op tienjarige leeftijd haar moeder. “Als jong meisje leerde ik vlug volwassenen worden en verdriet uitstellen”, kijkt ze terug op die periode. “Ieders leven ging verder maar mijn leven stond nog stil. Schuld, angst, eenzaamheid en woede naar de buitenwereld werden mijn sleutelwoorden. Ik had gelukkig een sociaal netwerk en familie die met veel zorg en geduld mij door de moeilijke periode haalden.”

Frederique werkt al jaren rond slachtofferhulp bij PZ Vlas in Kortrijk. In 2015 heeft ze de VZW Saying Goodbye opgericht. “Dat ging eigenlijk haast vanzelf”, vertelt ze. “Ik ging al mee met de KSA als begeleider, en met mijn expertise rond rouw en verlies was de organisatie van een rouwkamp een logische stap. Op zo’n kamp krijgen jongeren ter plekke slachtofferhulp en therapie, met heel veel ruimte voor spel.”

In Stefanie Desmet die haar vader verloor op 14-jarige leeftijd vond ze al snel een bondgenoot voor de organisatie, later vervoegde Simon Bulcaen het driekoppig bestuur. “Jaarlijks vertrekken we een week op kamp”, vertelt Simon. “Tachtig procent van de kinderen die mee zijn hebben een ouder verloren, maar soms gaat het ook over een broer of zus en heel af en toe betreft het verlies een grootouder. Voor Corona was de vraag zeer groot, we beperkten ons toen tot 60 jongeren. Die werden begeleid door 30 personen.”

“Tijdens Corona organiseerden we geen kamp. Je moet weten, dit zijn emotioneel zware kampen voor de kinderen. Zeker tijdens de therapie zijn er zware momenten. Als het even moeilijk gaat dan is een ferme knuffel de oplossing maar dat kon toen niet. Na Corona zijn we opnieuw gestart, de groep is nu nog kleiner maar we verwelkomen wel jongeren uit heel Vlaanderen.”

Groepsgevoel

“Voor vele kinderen is het de eerste keer dat ze hun veilige omgeving verlaten”, vertelt Frederique. “We merken dat de kinderen wel enthousiast zijn. Raar maar waar: we hebben soms meer moeite met de ouder die achterblijft en die zijn of haar kostbaarste bezit met ons meegeeft.”

“We gaan niet over een nacht ijs, we stoppen er heel wat tijd in. De kinderen krijgen een persoonlijk intakegesprek. Dat gebeurt in de veilige omgeving van thuis of de instelling. Eens op kamp informeren we de thuisblijvers dat alles in orde is, bijvoorbeeld met een blije foto van hun kind. De kinderen mogen ook dagelijks naar huis telefoneren, zo behouden ze het contact met het thuisfront.”

“Enerzijds is dat contact met thuis belangrijk, anderzijds creëren we op kamp echt wel dat groepsgevoel”, vult Stefanie aan. “Vele van de kinderen kennen elkaar helemaal niet, ze hebben elkaar vaak voor het eerst ontmoet op de bus naar het kamp! Daarom is dat groepsgevoel zo belangrijk. We zorgen dat alles in orde is als de kinderen toekomen. En opkuisen doen we pas als ze weer weg zijn.”

Lotgenotenlijn

Naast het rouwkamp organiseert vzw Saying Goodbye ook ontmoetingsdagen met familieleden, gaan ze op bezoek in de scholen van de kinderen en helpen ze wie hulp nodig heeft bij het verwerken van een verlies via de Lotgenotenlijn.

(SL)