Zondag vindt in Kortrijk voor de zevende keer Het Bras Treffen plaats. Een evenement waarbij 150 antieke brommertjes – 50cc of minder – kunnen bewonderd worden die vervolgens een rit van een goeie vijftig kilometer afleggen. Ine Vandenborre, Madieke D’Haene en Laura Vlieghe maken deel uit van het organiserend comité. Zij zijn lid van de 2-Takt Trutten, een clubje vrouwelijke brommerrijders dat nu zes jaar bestaat.
“Ik weet nog goed”, begint Ine, “dat enkele vrienden in Den Trap destijds zeiden dat ze een brommerclub gingen opstarten. Ik vond dat tof en wou meteen meedoen, maar de eerste regel van hun clubstatuten was: geen vrouwen. Dat lag me op de maag. En toen later Laura ook met een brommer begon te rijden, hebben we gezegd: ‘Zouden we geen vrouwelijke brommerclub opstarten?’”
Ouder dan je zelf bent
Enige voorwaarden tot toetreding waren: je moest van het vrouwelijke geslacht zijn, én je brommer moest ouder zijn dan jijzelf. Ine had er al langer een: “Ik had de oude Camino van mijn mama op punt gezet toen ik zestien, zeventien jaar was. We woonden in Stasegem, en met zo’n brommertje was ik sneller in Kortrijk.”
Bij Laura was het een ander verhaal: “Ik was toen samen met iemand wiens grote passie het was om aan brommertjes te sleutelen, en zo ben ik daar ook in gerold.” Madieke schafte zich speciaal zo’n antiek rijwiel aan: “Ik was wat jaloers op mijn vriendinnen en wou dat ook. Dus, ik ben toen samen met Ine en Laura op zoek gegaan naar een brommer.”
De 2-Takt Trutten zijn met z’n twaalven en de kans is klein dat het gezelschap nog uitbreidt: “We hebben al aanvragen gehad uit Antwerpen”, zegt Ine, “maar we hebben geweigerd. Want we zijn niet alleen Trutten, we zijn ook goeie vriendinnen van elkaar. De brommers zijn belangrijk, maar de vriendschap primeert.”
Suzy, Lionel en Tobi
Ook al hebben ze evengoed een band met hun rijwiel. Alle brommers hebben een naam. “De mijne is Suzy”, zegt Laura. “Het is een Suzuki. Vandaar.” De blauwe Flandria van Ine is Lionel. Een naam waaraan een verhaal vast hangt. “Laura en ik hebben eens deelgenomen aan een wedstrijd die van Virton naar Oostende ging. Dat was in duo. Je vertrok om zeven uur ‘s avonds. De ene keer zijn we om twaalf uur ‘s middags aangekomen, de andere keer om tien uur. We reden dus ‘All Night Long’, zoals Lionel Ritchie zingt. Vandaar Lionel.” De bromfiets van Madieke heeft ook een jongensnaam: Tobi. “Het is een Italiaanse brommer van het merk Motobi. Ik heb de naam niet ver gezocht…”
Creatieve mecaniciens
Laura spreekt bijna op een vertederende manier over haar Suzy. “Die machine heeft intussen zoveel voor mij gedaan. Ik kan de keren niet bijhouden dat ik dacht: neenee, nu niet stilvallen, en dat ze dapper verder tufte… Ze bewijst iedere keer weer dat ze het kan.” Madieke denkt er het hare van: “Tobi heeft me toch al enkele keren in de steek gelaten”, lacht ze. “Maar dat maakt het ook altijd spannend. Iedere keer is het weer de vraag: zal ik de rit kunnen uitrijden of niet? Wat zal er nu weer schelen? Dat hoort erbij.”
We mochten niet bij een club die opgericht werd: geen vrouwen. We zijn dan zelf met een club begonnen
Niet dat de dames intussen al volleerde mecaniciens zijn. “Meestal roepen we wat hulplijnen in”, relativeert Laura. “En dan sturen ze een filmpje of wat foto’s en weten we wat ons te doen staat.”
Of er zijn mannen in de buurt die de dames graag een handje toesteken. “We hebben nu al twee keer deelgenomen aan de Scooter Rally, een tocht waarbij je drie dagen lang telkens 150 kilometer aflegt, en we hebben daar twee Ant-werpse mecaniciens leren kennen die aan iedere brommer kunnen sleutelen.” Ze zijn zelfs onlangs helemaal naar Kortrijk afgezakt om het wiel van Madieke te vervangen dat na de Scooter Rally zwaar was gehavend. “Ik wil niet dat ze alles zelf doen. Ik tracht te helpen, zodat ik het de volgende keer helemaal zelf kan”, aldus Madieke. Laura knikt: “Het is natuurlijk leuk als het lukt om onze eigen miserie op te lossen.”
Een eerste remspoor
Dat die oude brommers niet erg ecologisch zijn, lachen de dames weg. “Ze verbruiken heel weinig, dus dat zal al bij al wel meevallen”, sust Madieke. Maar wellicht zijn er nog weinig pompstations waar je nog 2-taktbenzine kan krijgen? “Daar gaan we niet naartoe. We hebben ons laten vertellen dat ze daar allemaal restjes benzine bij elkaar kieperen… en dat blijkt niet goed te zijn voor je brommer,” heeft Ine van horen zeggen. “We tanken liever aan een gewone pomp. Daar hebben we ons eigen systeem voor. We gaan met drie op een rij staan. Eerst tankt de eerste, dan neemt ze een foto van de pomp, dan de tweede, weer een foto, en dan de derde. Daarna voegen we er twee procent olie aan toe en schudden we onze brommers heen en weer tot de olie en de benzine vermengd zijn. Vooral op de Scooter Rally hebben we al veel geleerd over de techniek. We vertrekken daar als eerste en we komen er als laatste aan. Maar we hebben wel de meeste lol onderweg.”
Gevraagd naar een speciaal moment, een mooie herinnering, twijfelt Laura niet. “Mijn eerste remspoor”, schatert ze.
Dertig op duizend
Door hun deelnames aan rally’s en evenementen maken de dames hun eigen ‘treffen’ alsmaar bekender. Vandaar dat er vorig jaar 150 brommers aan de start verschenen, in plaats van de 75 het jaar voordien.
“Onze vrouwenbende valt op”, zegt Ine. “We rijden op mooie brommers en als men dan ziet dat ze bestuurd worden door vrouwen, wordt er wel eens geroepen. Of gaan de duimen in de hoogte. Op de Scooter Rally waren er hooguit dertig vrouwen op duizend deelnemers. En we waren de enige exclusieve vrouwenclub. Toen al nodigden we de mensen uit om naar het Brastreffen te komen. Het gevolg was dat er hier brommers aan de start kwamen uit Antwerpen, Roeselare en Staden. Want ja, eigenlijk zijn wij nu de organisatoren van het Brastreffen. Vroeger was dat het werk van de barmannen van hier: Pieter De Praitere, Jeroen Theys en Tommy Gryspeert, maar die werken hier niet meer. Al steken ze nog wel een handje toe.”
Feest en tombola
“Gelukkig hebben we het draaiboek van de voorbije jaren en gaat dat eigenlijk heel vlot. De rit van zondag is ongeveer 55 kilometer lang. We rijden vooral door de deelgemeenten. We hebben hier genoeg mooie weggetjes.” Madieke is het daarmee eens: “Sinds ik met dat brommertje rij, heb ik hier al veel landelijke wegen ontdekt waar je anders nooit komt. Dan zie je bijvoorbeeld dat hier best nog wel wat groen is.” Ine knikt en neemt weer over: “Onderweg begeleiden motards ons. Aan ieder kruispunt zetten ze de weg af, zodat de hele meute vlot kan oversteken. En bij aankomst is er volop sfeer. Vorige keer stond er ons een kleine massa op te wachten. Het is ook een attractie om te zien: die hele stoet mooie, oude rijtuigen. En dan kan het feest beginnen. Er is een prijs voor de mooiste, de lelijkste en de pechbrommer. Andres Catering zorgt voor hapjes, deejay De Man van Atlantis voor muziek. En naar goeie gewoonte is er een tombola waarbij een brommer wordt verloot. Een rijdende, mét papieren. De rally start om 13 uur, inschrijven kan vanaf 11 uur.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
