Directeur Jo Noreille neemt afscheid van Meense Academie: “Dit is mijn tweede geboorte”

Gedurende 41 jaar was de stedelijke academie voor muziek en woord de tweede thuis van Jo Noreille. De eerste 30 jaar gaf hij er les, vervolgens was hij er de gedreven directeur. Jo blikt met heel veel voldoening op die periode terug en hij is ervan overtuigd dat, met de nieuwe directeur, de toekomst voor de academie er rooskleurig uitziet. “Ik geloof ergens wel een beetje in het lot, ja.”

Het heeft weinig gescheeld of Jo Noreille was nooit lesgever – en bijgevolg ook nooit directeur – van SAMW Menen geworden. “Mijn echte passie lag bij het theater. Op school noemde Willy Spillebeen me al een harlekijn.” Na zijn opleiding Woordkunst volgde Jo een theateropleiding aan het conservatorium in Gent. “Daar kon ik de lesgevers niet overtuigen, volgens mij kwam dat omdat ik een gelukkige jeugd had (lacht). Ik kon niet rekenen op dramatische of euforische ervaringen om mijn toneelspel te kruiden. Toch kreeg ik een aantal kansen als ‘jeune premier’. Ik zag er lange tijd jong uit, als 20-jarige speelde ik een 14-jarige. Weet je, ik geloof een klein beetje in het lot.”

“Mijn theatercarrière liep niet zoals gepland toen ik een job aangeboden kreeg hier in de academie. Net zoals mijn vader Joz eigenlijk. Hij was in de eerste plaats kunstenaar, dat artistieke kregen we mee met de paplepel. Door omstandigheden kwam hij voor de klas te staan, de Normaalschool in Kortrijk. Hier zochten ze iemand om de klassen Woord te begeleiden in Menen, zo ben ik dezelfde weg opgegaan.“

Naar buiten

Dertig jaar lang gaf Jo Noreille les, heel goede herinneringen houdt hij over aan een kinderopera Brundibar waarmee hij door Spanje trok. De volledige verantwoordelijkheid van de begeleiding en organisatie kwam op zijn schouders terecht, wat hem wel beviel. Toen de vorige directeur Jacques Lecluyse met pensioen vertrok, was Jo klaar om de leiding over te nemen.

“Ik ben er van overtuigd dat kunst de hardheid van de wereld verzacht”

Zodra hij directeur werd probeerde hij de school naar buiten te brengen. “We bevinden ons in het centrum, slechts weinigen weten dat hier een academie is. Als je aan de buitenwereld toont wat je kan, dan vibreert dat in de stad. Het brede publiek merkt je op. Menen is niet de rijkste stad, er zijn veel noden. Daarom hoor ik luidop de vraag stellen of een academie – die geld kost – wel nodig is. Anderzijds wil de stad intelligentia aantrekken en behouden. Dan is de aanwezigheid van cultuur een noodzaak: een cultureel centrum, beeldende kunst en een academie voor muziek en woord.”

Hij betreurt dat SAMW niet vaker deelnam aan Meense festivals. “In juni moeten onze leerlingen studeren, tijdens de zomer is het vakantie. Dus deelname aan Salto of Wieltjesfeesten is moeilijk. Toch is het belangrijk dat je aanwezig bent. Het is jammer als je tien jaar muziek hebt gevolgd en je je instrument enkel op je kamer bespeelt. Ook voor anderen is het belangrijk dat je je toont, zo kan het publiek zien dat er nog andere zaken zijn die van tel zijn. Ik ben ervan overtuigd dat Kunst de hardheid van de wereld verzacht.”

Gedaan met punten

Drie jaar geleden gooide de Academie het beoordelingssysteem over een andere boeg. Niet louter het technische aspect, maar ook de artistieke competentie en de permanente evaluatie zorgen voor de beoordeling van de student. “Er worden geen punten meer toegekend, de leerlingen laten hun vorderingen zien op toonmomenten. “Dat bracht een omwenteling teweeg, zouden de leerlingen en hun ouders wel aanvaarden dat er geen punten of examens meer waren? Tot mijn verbazing en voldoening kregen we daar geen opmerking over”, zegt Jo trots.

In de afgelopen 12 jaren waren er heel wat projecten die de revue zijn gepasseerd. Wat hem speciaal bij blijft is de deelname aan het project van Klara ‘The sound of home’ waar vluchtelingen de gelegenheid kregen om muziekles te volgen. En heel recent vormden de leerkrachten instrument samen met een aantal leerlingen een gelegenheidsorkest en gaven ze de musical ‘De Nieuwe’ ter gelegenheid van zijn afscheid.

“Ik verlaat de school met een heel goed gevoel en met de overtuiging dat we met Hannes Verstraete een prima vervanger in huis hebben gehaald. Mijn echtgenote dient nog een aantal jaar te werken, dus zal ik de komende tijd wat meer tijd besteden aan het koken, wat ik heel graag doe. Ik kijk er ook naar uit om lang en uitgebreid te kuieren in allerlei tentoonstellingen. Weet je, het is alsof ik een tweede keer geboren word. Tot nu toe viel alles vanzelf op zijn plaats, ik gleed van de school in het beroepsleven, van leerkracht rolde ik in de functie directeur. Nu word ik precies zoals bij de geboorte vanuit een warme beschutting de wereld in gegooid. Spannend!“