Camille Dhont werkt hard aan eerste album: “Regi en ik zitten op dezelfde golflengte”

Nog geen twee jaar nadat ze kwam piepen, is Camille Dhont goed op weg om haar carrière helemaal gelanceerd te krijgen. De Wevelgemse zangeres en actrice uit #LikeMe werkt momenteel volop aan haar eerste solo-album, met Regi als producer. Met hem scoorde ze afgelopen najaar nog een stevige hit.

Als we Camille spreken, is ze volop bezig met de laatste rechte lijn naar haar album. Veel wil ze er nog niet over kwijt, maar nog voor de zomer zouden we al zeker een eerste single mogen verwachten. “En ook optreden als het enigszins kan. Maar het ene moment ziet het er goed uit, het volgende moment weer niet. Ik denk dat het vooral lastig is voor de organisatoren. Er kruipt daar veel meer werk in dan veel mensen denken. Het Sportpaleis-concert van Regi op 1 mei ligt al vast van vorig jaar. Zo’n show heeft ook gewoon heel wat voorbereiding nodig.”

Heb je last van stress om dat album op de wereld los te laten?

“Het is geen stress, eerder een soort opwinding om de nummers te brengen die ik zelf heb gemaakt. Om echt live te gaan performen. Maar over het album zelf ben ik niet zo nerveus. Regi is producer en ik schrijf de nummers zelf, met behulp van onder meer Milo Meskens en Stefaan Fernande.”

Vind je dat moeilijk, zelf nummers schrijven?

“Ik schrijf al sinds mijn tiende nummers, samen met mijn papa. Toen waren dat een beetje de klassieke, kinderlijke liedjes over verliefd of verdrietig zijn. Nu waren er ook nummers die al min of meer in mijn hoofd zaten. Maar zo’n nummer kan op verschillende manieren ontstaan. Je begint met een idee, waar Regi dan een paar akkoorden over zet. Of hij speelt iets en ik begin te neuriën. We zijn zelfs al eens begonnen met één woord als basis. Of dat moeilijk is? Het scheelt veel dat we op dezelfde golflengte zitten. We zijn ook heel open naar elkaar toe. Het klikt ook echt. Het ding is: Regi kan heel veel genres aan. Als ik bijvoorbeeld iets wil in de richting van muziek uit de sixties , dan tovert hij dat haast meteen tevoorschijn. Hij luistert ook echt naar wat ik wil, zonder zich op te dringen. Hij heeft net als ik hetzelfde voor ogen: welke nummers passen bij de artieste Camille.”

In welke stijl mogen we je album verwachten?

“Het zijn allemaal popnummers. Nederlandstalig, ja. Toen ik begon, dacht ik altijd dat ik in de richting van het Engelstalige genre zou gaan, maar #LikeMe heeft me doen inzien dat je met Nederlandstalige nummers heel veel richtingen uit kan. En dat je dat ook op een heel coole manier kan brengen. Dit voelt dus aan als een logische stap.”

Jullie zijn volop aan het bekijken welke nummers er definitief op komen. Zitten er nummers tussen waarvan je zegt: dit moet er zéker op?

“Voor mij zijn ze allemaal supercool, dus dat kiezen wordt allerminst gemakkelijk. ( lacht ) Het leuke is dat mijn manager en producer ook dezelfde stijl en smaak hebben. Ze zitten op dezelfde golflengte, dus ik moet zeker geen strijd of zo naar buiten leveren.”

Bij #LikeMe trad je naar voor met nummers van een ander, nu is het echt jouw ding. Zorgt dat niet voor meer stress?

“Nu je het zo zegt, wel. ( lacht ) Het is altijd spannend. Ik denk ook dat als er kritiek zou komen, dat het dan wel harder zou binnenkomen. Aan de andere kant weet ik ook wel hoeveel bloed, zweet en tranen ik hier heb ingestopt.”

Hoeveel geef je van jezelf prijs in je nummers?

“Het is wel een persoonlijk album geworden, ja. Maar het is ook een verhaal van de artiest Camille, niet zozeer enkel die van mezelf. Ik vind het ook moeilijker om mezelf bloot te geven in een interview dan in een nummer. Want wat waar is en wat niet, daar heeft het publiek dan het raden naar.”

In wat verschilt Camille dan van de artiest Camille?

( blaast ) “Dat is een moeilijke. Het is niet zozeer dat ik een knop moet omdraaien of zo. Maar als artiest ga je echt over the top . Op het podium maakt Camille een statement, alleen al door haar outfit of présence. In het echte leven zit ik zo niet in elkaar: ik ga ook maar in een simpele jeans naar de winkel.”

Iets zegt me dat je geen tafelspringer bent.

“Het hangt er een beetje vanaf welk feestje het is, maar ik hoef inderdaad niet zozeer de aandacht te hebben. Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn.”

Je carrière is aardig uit de startblokken geschoten en dan mag je al bijna een jaar niet acteren of optreden. Hoe frustrerend is dat?

“Ik ben me er vooral van bewust dat ik uit een drukke periode kom. Natuurlijk is het ambetant, maar ik probeer dat in perspectief te zien. Ook al omdat ik weet, dat als het album klaar is en we dat derde seizoen van #LikeMe mogen inblikken, het opnieuw heel druk wordt. Dus probeer ik nu af en toe wat tijd voor mezelf te nemen. Wat ik ontspannend vind? Zingen in mijn kamer. Zo simpel is het soms. Een miniconcert met muziek van Dua Lipa of Ariana Grande. Daar kan ik echt rustig van worden. Ook sporten geeft me een goed gevoel.”

Hoe staat het intussen met je studies? Je begon eind 2019 met de richting PXL Music aan de Hogeschool PXL in Limburg.

“Dat staat een jaartje on hold . Ik was door mijn eerste jaar, maar er kwamen zoveel kansen op mij af die ik echt niet kon laten liggen. Nu studeren zou ook moeilijk zijn, met dat album en nieuwe opnames op komst. Maar ik heb veel geleerd in dat eerste jaar.”

Jij zet de theorie al meteen om in de praktijk. Hoe reageerden je medestudenten daar op?

“Niet jaloers, als je dat bedoelt. Iedereen is daar heel chill over, en superblij als iemand uit de klas of groep een kans krijgt. Maar ik moet vaak aan hen denken. In zo’n moeilijke periode een student zijn, is echt niet gemakkelijk.”

Ben je doorgaans een vlotte student?

“Ik moet bekennen dat ik best wel een strever ben. Altijd al geweest eigenlijk. Ik was diegene die al heel vroeg samenvattingen maakte, ook in de hogeschool. Dan reageerden mijn klasgenoten: Dat is ook nog eens handgeschreven of zo? What the hell? ” ( lacht )

Schuilt er een perfectionist in jou?

“Toch wel.”

Ga je dan niet moeilijker om met tegenslagen?

“In het verleden heb ik nog audities gedaan die tegenvielen en dat is natuurlijk niet fijn. Maar ik kan best om met kritiek, zeker als die gefundeerd is. Dan zijn er twee zaken die je kan doen: ofwel ga je in een hoek zitten treuren ofwel doe je er iets aan. De perfectionist in mezelf gaat dan resoluut voor dat tweede. En dat levert soms op.”

Vertel.

“Eigenlijk heb ik twee keer auditie moeten doen voor de rol van Camille. De eerste keer had ik het niet, omdat mijn uitspraak niet goed zat. Ik sprak Algemeen Nederlands maar mijn West-Vlaamse klanken waren nog te vaak aanwezig. Ik heb daar toen hard aan gewerkt. Toen de reeks verkocht werd aan Ketnet waren er opnieuw audities. Mijn werk leverde op. Voor mij is die taal geen punt. Als er nu Algemeen Nederlands wordt verwacht, dan breng ik dat gewoon op de set. Is dat dan je West-Vlaamse roots verstoppen? Nee. Ik vind het wel cool dat je een breed gamma aan dialecten aankan. Maar het toonde aan dat niet opgeven wel heeft geloond.”

Met wat geluk sta je komende zomer opnieuw op de set van #LikeMe, net als voor de recente Winterspecial en de reeks Surprise #LikeMe, die nu loopt op Ketnet. Is het anders draaien?

“Mijn job is vooral om mijn personage zo realistisch mogelijk te brengen. En vooral niet te laten opvallen dat mijn personage een opvallende groei heeft doorgemaakt. Dat bitchy trekje van de eerste afleveringen zit er nog altijd in, maar ze toont ook steeds vaker haar menselijke kantjes. Maar het is wel anders werken, ja. Iets omslachtiger met al die mondmaskers. Maar ik mag en wil zeker niet klagen. Integendeel.”

Hoe lang denk je ermee door te gaan?

“Dat is aan de makers. #LikeMe is een concept dat nog wel efkes mee kan, denk ik. Al geloof ik niet dat we zoveel seizoenen als FC De Kampioenen gaan maken. ( lacht ) De makers waken er heel sterk over dat het goed blijft zitten. Het laatste wat ze willen, is dat dit uitgemolken wordt.”

In de eerste twee seizoenen kwamen al heel wat verhaallijnen en settings aan bod. Wat zou je zelf nog graag doen?

“Het zou best wel cool zijn om eens naar het buitenland te trekken. Zo’n nummer brengen in bikini op het strand, voor een zomerspecial bijvoorbeeld. Dat lijkt me echt heel tof. Een film? Natuurlijk zou ik daar voor open staan, hetzelfde geldt allicht ook voor de fans. Want je voelt wel heel hard dat ze ons missen. Iedere keer dat ik een foto post op Instagram, is er altijd wel iemand die vraagt waar dat derde seizoen blijft. Dat doet ons wel plezier, dat we gemist worden. Omgekeerd geldt dat ook.”

Went die bekendheid intussen al?

( denkt na ) “Het is heel schattig als zo’n kind op je afstapt om een foto te vragen. Sommigen herkennen mij zelfs met een mondmasker op. Ik vind het wel tof dat ze je aanspreken en je personage appreciëren. En nee, ze zijn niet bang van het personage, zo heb ik al gemerkt, ook al durft Camille in #LikeMe al eens stevig uit de hoek komen. Mocht dat toch zo zijn, dan ben ik extra vriendelijk om die kinderen op hun gemak te stellen.”

Krijg je ook bizarre reacties?

“Doorgaans valt dat heel goed mee. Ik mag mijn twee pollekes kussen dat we hier geen Amerikaanse toestanden hebben. Dat is pittig. De vreemdste reactie kwam er in de beginfase van # LikeMe . We hadden ergens een meet & greet en daar kwam zoveel volk op af, waardoor we al een uur langer aan het signeren waren dan eerder voorzien was. Op een gegeven moment zei Thomas (Van Goethem, bedenker, red.) dat we moesten stoppen. De laatste vrouw die toen aan de beurt kwam, nam echt keihard haar tijd. Dat was ook niet eerlijk tegenover de mensen die daardoor niet meer aan bod konden komen. Thomas maande ons aan om te vertrekken, waarna die vrouw keihard aan de arm van Francisco ( Schuster , die Yemi speelt, red.) trok en snauwde dat ze nóg een foto wilde. Toen heeft Thomas die vrouw weggetrokken en zich kwaad gemaakt. Dat wij geen poppen zijn maar levende mensen. Ik was daar wel van geschrokken. Maar nog eens: doorgaans valt het heel goed mee.”

Je straalt best wel wat zelfvertrouwen uit. Had je dat altijd al?

“In het begin blonk ik niet bepaald uit in zelfvertrouwen. Maar dat groeit. Je blijft werken tot je een ja krijgt op een auditie. Voor mij was #LikeMe daar een keerpunt in. Het heeft me doen inzien dat iedereen uniek is op zijn eigen manier. Als je daarvan overtuigd bent, dan straal je dat ook uit. Er zullen altijd wel mensen zijn die kritiek hebben, maar dat valt echt goed mee. Ik heb wel nog nooit kritiek gekregen op mijn personage of zo. Mensen kunnen dat echt wel van elkaar loskoppelen.”

Wat wacht er je na #LikeMe?

“Mijn doel is om te blijven acteren en muziek te maken. Ik heb echt de smaak te pakken. Eigenlijk gaat het zo snel, dat ik het liefst alles nog eens opnieuw zou willen doen. Het zou leuk zijn als mensen mij kennen als Camille, niet enkel als Camille-van-Like-Me . Een beetje zoals Niels Destadsbader. Hij wordt ook niet aan één iets specifieks gelinkt. Hij doet zoveel leuke dingen en mensen kennen hem vooral als Niels. Het zou fijn zijn als mij hetzelfde overkomt. En het zou wel cool zijn als Nederland de next step wordt. Ik speelde een tijdje geleden een gastrolletje in de Nickolodeonreeks Creator Camp . Dat was heel tof.”

“#LikeMe kan nog wel efkes mee. Maar ik denk niet dat we evenveel seizoenen gaan maken als FC De Kampioenen”

Je #LikeMe-collega Pommelien Thijs scoort in Nederland een nummer één-hit. Zit je daar niet stiekem jaloers naar te kijken?

(lacht luid) “Nee, hoor! Ik zou niet weten waarom. Ik gun het haar echt. We volgen allemaal ons eigen pad en ik focus mij gewoon op mijn eigen werk.”

Wat mij opviel tijdens vroegere setbezoeken, is dat het ook achter de schermen heel goed tussen jullie klikt.

“Je kan dat niet faken, dat zou je ook zien op het scherm. Het voelt aan alsof het zo moest zijn. We horen elkaar vaak. Francisco nog het meest, denk ik. Iedereen is nu volop bezig met zijn eigen ding. Maar als we draaien, dan gaan we ‘s avonds nog al eens graag iets drinken met z’n allen. En dan blijven we bij Francisco slapen. Heel geestig!”

Zelf woon je nog thuis in Wevelgem. Valt dat mee als je zoveel op pad moet zijn?

“Soms is dat wel eens ambetant, als je ‘s morgens vroeg in een radiostudio in Brussel wordt verwacht en dan naar de set rijdt om dan ‘s avonds om 20 uur nog naar huis te moeten. Ik heb al een paar keer gedacht: het was precies fijner toen ik nog geen rijbewijs had en mijn mama mij kon rondvoeren.” (lacht)