Brugse accordeonist Le Grand Julot: “Klassieke instrumenten boeiden me niet”

In het boek ‘De droom van een kleine jongen’ beschrijft Bruggeling Eddy Van Mouffaert zijn muzikale carrière. Die behelst veel meer dan de hits van Eddy Govert en de accordeonklanken van Le Grand Julot.

“Als jongen van zes hoorde ik op een feest in de gemeenteschool van Sint-Andries liedjes zingen. Ik kwam thuis en zong ze na op het konijnenkot van mijn vader. Dat was de start van mijn carrière”, glimlacht Bruggeling Eddy Van Mouffaert (74), die thuis op een plastieken trommeltje drumde en zich met een bezemsteel tamboermajoor waande.

Accordeon

“Ik moest tot mijn negende wachten vooraleer ik naar de muziekschool mocht. Na een jaar notenleer moest ik een instrument kiezen. Piano, gitaar of viool? Die klassieke instrumenten zinden mij niet. Ik had een optreden gezien van het orkest van Roger Danneels en wou accordeon leren spelen.”

“Toen had de ‘trekzak’ nog een slechte naam, dat instrument werd geassocieerd met het caféleven en hoorde niet thuis in het conservatorium. Ook de priesters-leraars van het Sint-Leocollege, waar ik school volgde, haalden hun neus op voor de accordeon.”

“Maar mijn ouders gaven mij een kans: ik mocht zes maanden bij Roger Danneels op een tweedehands instrument les volgen. Elke dag oefende ik een uur, waarna ik lid werd van het orkest ‘De Brugse Accordeonisten’.”

“Op mijn 15de schuimde ik met het kwartet ‘De Amusementa’s’ alle bals af. Een jaar later schreef Roger Danneels mij stiekem in voor het Belgisch Kampioenschap accordeon dat ik met felicitaties van de jury won.”

Doorgestoken kaart

“In 1968, tijdens mijn studies voor onderwijzers aan de rijksnormaalschool van Blankenberge, leerde ik de Brugse zanger Norbert kennen. Toen er onenigheid was met een lid van zijn orkest, kreeg ik een week de tijd om zijn repertoire te doorgronden en mee te gaan op tournee.”

“Datzelfde jaar ben ik beginnen samenwerken met tekstschrijver Johan De Graeve, die journalist was voor de BRT. Iedereen mocht in 1969 een nummer opsturen, waarmee Louis Neefs ons land zou vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival.”

“Er waren 127 inzendingen, ons liedje ‘Regenweer’ was bij de zes kanshebbers. Maar het was doorgestoken kaart, het nummer ‘Jennifer Jennings’ moest winnen: tijdens de show in het Amerikaans theater hadden de juryleden slechts één bordje om op te steken….”

Sylvain Tack

“Op een dag belde Sylvain Tack mij op: hij zocht iemand die liedjes voor Paul Severs wou componeren en arrangementen kon schrijven. Met ‘Catharina’ bezorgde ik hem zijn eerste nummer 1 hit. Tijdens mijn legerdienst heb ik in het holst van de nacht meegewerkt aan platenopnames in Sylvains Start studio.”

“Ik moest er enkel over waken dat ik voor 6 uur ’s ochtends terug in de kazerne was. Na mijn afzwaai als onderofficier trad ik voltijds in dienst bij Sylvain Tack. In 1972 heb ik zeker honderd optredens verzorgd met een accordeonorgel, als lid van ‘The Criminals’, de band van Paul Severs.”

Clochard

“Onder de naam Danny Jo heb ik de single ‘Love’ ingezongen. In ons land kende die geen succes, maar die ging 80.000 keer over de toonbank in Frankrijk en stond nummer 1 in de hitparade in Quebec. In diezelfde periode heb ik mijn eerste elpee onder de naam ‘Le Grand Julot’ uitgebracht: blijkbaar was er in Parijs een clochard onder die naam. Ik speelde accordeon in de oude muzettestijl, pas veel later, vanaf 1991 heb ik mij meer op het commerciële genre toegelegd.”

“Omdat de BRT toen weinig zendtijd gaf aan Vlaamse artiesten, zocht Sylvain Tack een andere uitweg. Hij stichtte de piratenzender Radio Mi Amigo. Op 1 januari 1974 zond die illegale radio vanop een schip in de Noordzee zijn eerste programma uit. Ik moest de ‘jingles’ maken: de promotietunes en reclameboodschappen.”

“Op een dag viel de BOB binnen in onze opnamestudio, maar we werden gelukkig getipt over die inval. Maar in 1975 werd de grond te heet onder de voeten van Sylvain Tack: hij verkocht zijn studio, het tienermagazine Joepie en zijn fabriek van Suzy-wafels en vluchtte naar Spanje. Radio Mi Amigo zond nog een tijdje vanuit Playa di Aro uit, maar de hoogdagen waren voorbij.”

Onderwijzer

“Zelf ben werd ik om den brode opnieuw onderwijzer, ik gaf een tijdje les in het Vijverhof in Sint-Michiels. Maar in 1982 volgde een nieuwe muzikale boom, met de opkomst van de vrije radio’s, waaronder VBRO van Norbert. Onder de artiestennaam Eddy Govert nam ik het liedje ‘Kom gauw toch weer terug’ op.”

“Mijn tweede nummer ‘Laat je hart toch even spreken’ werd een hit, zodat de BRT verplicht was het te draaien. Tussen 1986 en 1991 heb ik als Eddy Govert een tiental singles uitgebracht. Maar toen in 1989 VTM startte, werd ik als artiest te oud bevonden.”

“In 1991 was ik twee maanden out met een hernia, waarna ik besloot om terug te keren naar mijn oude liefde: accordeon. Ik verfijnde het typetje ‘Le Grand Julot’, met strohoed en rode strik. Tot in 2017 heb ik onder die naam opgetreden…”