Voor het zesde jaar op rij brengt Geert Vandenbon zijn KoersScheurkalender uit. Andermaal is het een editie waarin de 68-jarige Bruggeling de wieleranekdotes, weetjes en wist-je-datjes aaneenrijgt. Wij publiceren er zeven met een West-Vlaamse insteek.
Dinsdag 20 januari: ‘J’ai sprinté et j’ai winné’ (Marc Demeyer na winst in Parijs-Roubaix 1976)
Vandaag denken we aan Marc Demeyer. Hij stierf op 20 januari 1982, amper 32 jaar oud. Op 11 april zal het 50 jaar geleden zijn dat hij Parijs-Roubaix won. De Hel van het Noorden was 270 km lang en lag er toen droog en dus stofferig bij. Het werd een editie met wisselende kansen, met véél favorieten. Demeyer, de sterke beer die doorgaans zijn ploegmaats Freddy Maertens of Michel Pollentier deed winnen, pakte zelf de bloemen (toen nog geen kassei). En hoe! Hij was de rapste van een klinkend viertal. Hij klopte de Italiaanse kampioen Francesco Moser, monsieur Paris-Roubaix Roger De Vlaeminck en wereldkampioen Hennie Kuiper op de Vélodrome André Pétrieux.
Zondag 8 februari: “Ik wilde Eddy Merckx zijn” (Frans Geldof)
Groot nieuws in De Standaard van 8 februari 2025. Belgiës bekendste Eddy Merckx-lookalike stopt ermee.
Frans Geldhof uit Woumen wilde Eddy Merckx zijn. Niet thuis in de living, maar op alle koersen in ons land. Sinds de zomer van 2005 verscheen hij als dé dubbelganger van de Kannibaal. Uitgedost als Eddy in zijn gloriejaren: met het Molteni-truitje, de copy van de koersfiets, de schoenen en worstenhelm en…, ergens in de verte, dezelfde fysionomie: dezelfde grootte, zelfde schoenmaat, de groeven op het voorhoofd, de bruine huid, de zwarte (geverfde) haren, de bakkebaarden…
Frans Geldof was als Merckx-imitator een curiosum. Hij imiteerde Eddy in alles, behalve in zijn prestaties natuurlijk. Hij leefde en trainde zoals hij dacht dat Eddy leefde en trainde. Hij adoreerde de allergrootste. Eddy zelf vond het niks, wielerorganisatoren vonden het (vaak) vervelend als Frans zich weer tussen de echte coureurs wurmde, zelfs tijdens de koers. Hier en daar zorgde het voor vermaak, tot in de Giro toe, dikwijls voor hoongelach. Zo onbelangrijk dat ik hem een bladzijde gun.
Het werd een roeping voor Frans. “Ik leerde de jonge generatie Merckx kennen. En de oude generatie gaf ik hun jeugd terug. Ik maakte iets los bij de mensen.” Zo dacht hij althans. Geldof ging naar rusthuizen om te entertainen: fietsen op rollen, liedjes zingen, een praatje maken met de bewoners. In de wielerschool was hij een levend stuk erfgoed: een fiets met haken, versnellingen op het kader, een lederen zadel…
Waarom hij stopt? “Ik ben 65 en lijk steeds minder op Eddy.”
Zaterdag 28 maart: zwarte tweedaagse
Een zwarte tweedaagse voor de Belgische wielersport, eind maart 2016, intussen tien jaar geleden.
Op zondag 27 maart sterft Antoine Demoitié na een val in Gent-Wevelgem. De Luikenaar raakt na 115 km betrokken bij een valpartij in het peloton, waarna hij werd aangereden door een motor uit de koers. In het ziekenhuis van Rijsel werd hij in coma gehouden, maar hij ontwaakte niet meer. Demoitié werd 25. (lees verder onder de foto)
Een dikke 24 uur later overleed Daan Myngheer. De Hoogleedse neoprof stierf in het ziekenhuis van Ajaccio op Corsica, aan de gevolgen van een hartstilstand. Hij werd onwel op 25 km van de streep van de zaterdagse ochtendetappe van het Critérium International. Hij werd naar het ziekenhuis gevoerd, maar kreeg onderweg in de ziekenwagen een hartaanval. Hij vocht twee dagen voor zijn leven. Het mocht niet baten. Myngheer werd net geen 23.
Dinsdag 7 april: in 2000 was Gent-Wevelgem een beetje Waregem Koerse
Paniek tijdens de 62ste Gent-Wevelgem op woensdag 7 april 2000. Erik Zabel maakte in de finale deel uit van een groepje van 32, in achtervolging op een leidend achttal, met onder meer Peter Van Petegem en Johan Museeuw.
Op 25 km van de streep reed Zabel op drie na laatste, toen twee zwarte pony’s vanop de linkse weide door de prikkeldraad heen de rijbaan opstormden. Vermoedelijk waren de dieren opgeschrikt door het trillende geluid van de helikopters boven de karavaan. In geen tel zwiepte het tweede paard als een volleerde Tornado (het paard van Zorro) de Duitse renner van de fiets in de berm, waarna het olijke tweetal als bezeten in gestrekte draf over de betonbaan snelde voorbij de achtervolgers richting kopgroep. Gelukkig knalden ze aan de eerstvolgende kerk rechtdoor in plaats van linksaf het parcours te volgen.
En Erik Zabel? Die kroop weer op de fiets en haalde de streep als 41ste. Gelukkig beperkte de schade zich tot schaafwonden aan de arm en knie. Al was hij terecht razend. “Er kan viel passieren im Radrennen“, zei Zabel na afloop in fraai Nederduits. Vooraan waagde Geert Van Bondt zijn kans, zodat kopman Peter Van Petegem de spurt kon afwachten. Hij bleef buiten schot en behaalde de mooiste zege in zijn carrière.
Woensdag 8 juni: “Elke dag doe ik examen op de motor” (Renaat Schotte)
Renaat Schotte stond de eerste keer op de Mont Ventoux in 1973. Hij was vijf jaar jong. Vader Ludo werd die dag tweede tijdens de cyclosportieve Brugge-Mont Ventoux. De streep lag aan Chalet Reynard. Het liet hem nooit meer los: de kale berg, de ijle lucht, de unieke vergezichten.
Bruggeling Renaat is de Sporza-tv-reporter op de motor. Hij kan mooie adelbrieven voorleggen. Hij werd 58 op 27 juni en zit tijdens de Tour de France 2026, als de wielergoden hem gunstig zijn, aan zijn 59ste grote ronde. Als hij er straks ook nog de Vuelta a Espana bijdoet, tikt de teller het cijfer 60 aan. Indrukwekkend, niet? En dat zullen er 51 live, ter plekke zijn. Hij bleef acht keer in Brussel om de wedstrijd te verslaan: vier keer de Tour en vijf keer de Vuelta. Renaat begon aan zijn exodus in 1995.
Maar dat is niet alles. Renaat zit al aan 26 weg-WK’s. De laatste was normaliter Rwanda 2025. Hij coverde zeven Olympische Zomerspelen ter plekke: Sydney 2000, Athene 2004, Peking 2008, Londen 2012, Rio de Janeiro 2016, Tokio 2021 en Parijs 2024. Sinds 2005 zit hij bij de Vlaamse klassiekers op de motor.
Renaat groeide op in Loppem, vlak bij Brugge, in de wijk De Toekomst. Daar begon hij te koersen, rond de blok. En naar eigen zeggen te vallen. Verdergaan als jonge coureur zat er nooit in. We mogen ons gelukkig prijzen. De eindstreep halen aan de faculteit geschiedenis lukte evenmin. Al slaagde hij wel in alle examens, maar die verdomde thesis toch. Dan maar reporter worden, dacht hij. Ook dat is een examen. Elke dag op de motor.
Woensdag 14 oktober: “Hier is uw coureurke…” (zuster-vroedvrouw die Johan Museeuw op de wereld zette)
Johan Museeuw is geboren op 13 oktober 1965 in de materniteit van Varsenare. Hij werd gisteren 61.
Johan komt uit een echte wielerfamilie. Van vader Eddy – geboren op 16 augustus 1946 – vind je acht wegwedstrijden op www.procyclingstats.com. Twee in 1968: Amstel Gold Race (32ste) en het Kampioenschap van Vlaanderen (16de). Zes in 1969 met onder meer Nokere Koerse (24ste) en Dwars door Vlaanderen (18de). In het BK veldrijden in 1981 was hij 14de.
Eddy had acht (!) broers en ze fietsten allemaal. Ook de zonen van de broers durfden de fiets ter hand nemen. Zoals Eddy de beste van zijn broers was, was Johan de beste van de neven. Het lijkt nu evident natuurlijk. Een echte profcarrière zat er voor Eddy niet in. Er moesten centen verdiend worden, dus opende hij in geboortedorp Gistel een garage.
Wie juist rekent, stelt vast dat vader Eddy 19 jaar en 2 maanden was en zijn moeder 18 toen Johan werd geboren. Naar verluidt legde de zuster-vroedvrouw de pasgeboren Johan op de borst van mama Museeuw met de woorden: “Hier is uw coureurke.”
Het bleef bij die ene zoon Johan.
Donderdag 31 december: “Het is het allemaal waard geweest” (Patrick Lefevere)
“Die twintig jaar Wolfpack zijn voorbijgevlogen, van 2003 tot 2022. Het is toch een hele periode. In zo’n lange tijd heb je wel altijd ergens spijt van. Ook ik. Maar waar ik geen spijt van heb, zijn de opofferingen die ik voor de ploeg, voor dit project, heb gedaan. Het wielrennen in het algemeen en The Wolfpack in het bijzonder hebben me veel gegeven, maar ook veel afgenomen. Een stuk van mijn privéleven, van mijn sociaal leven, heb ik opgegeven. Het is het allemaal waard geweest”, zegtPatrick Lefevere in in The Wolfpack Years van Geert Vandenbon en Frederik Backelandt (Lannoo, 2023). (lees verder onder de foto)
Hij is zonder twijfel het invloedrijkste individu geweest in de Belgische wielrennerij van de voorbije 40 jaar. Zijn periode als ploegleider startte bij GB-MG, waaruit in 1995 de ploeg Mapei tevoorschijn kwam. In 2003 startte het Quick-Step-avontuur en het stopte niet. Hij leidde het team naar sportieve successen, maar bovenal zette hij een moderne, beresterke structuur op poten. Lefevere nam afscheid als CEO van zijn Soudal Quick-Step eind 2024. We wensen hem een gelukkig Nieuwjaar. Op 6 januari 2027 wordt hij 72 jaar.
