‘Wit, maar niet gebroken’ doopte Ann Dewulf uit Zedelgem haar tweede dichtbundel. De laureaat van de Cultuurprijs van Zedelgem 2017 onthulde deze in Brouwerij De Leeuw in Aartrijke. Ontwapenend eerlijk pent ze toegankelijke poëzie. Geschreven in haar eigen heldere stijl, oogst ze bijval in heel Vlaanderen.
De zondagmiddag in Aartrijke was verregend en kil. Het weer bij uitstek om weg te kruipen in verhalen en gedichten. Ann Dewulf (54) uit Loppem droeg voor uit eigen werk voor een aandachtig gezelschap. Van jongs af is ‘het woord’ haar lang leven.
Ann studeerde Germaanse talen aan de universiteit van Gent, en maakt nu de studenten wegwijs in de hogeschoolbibliotheek van Vives Torhout. Het lesgeven aan anderstaligen geeft haar minstens zoveel voldoening en bracht haar weer naar haar geboortestad Oostende. De aanblik van de zee is weidsheid en weemoed, en geeft haar inspiratie om zelf haar gedachten uit te drukken.
Schrijven over emoties
‘Soms spreken woorden te veel en zoek ik een soort luwte die uitbeeldt wat ik bedoel louter in de hoop mezelf beter te begrijpen’, verwoordt ze het in haar jongste bundel. “Ik schrijf over persoonlijke thema’s die iedereen nauw aan het hart liggen. Soms over wat ik meemaak, maar nog het meest over wat ik observeer in de omgeving van elke dag. We kennen allemaal emoties als verdriet, of liefde, verlangen of geluk. Het is de herkenbaarheid die het doet.”
De titel dekt de creatieve inhoud met een woordspeling. “Wit is de opvallende kleur van puurheid, maar de inhoud is niet saai, we willen niet breken. Het straalt kracht uit, maar is tegelijk fragiel”, omschrijft Ann het. In heldere taal neemt ze de lezer mee in haar mysterieuze wereld: ‘Je had geen vraag gesteld, en toch laat ze je onbeantwoord achter.’ Aan inspiratie geen gebrek. En ook de woorden vloeien zoals ze willen.
Ik hou het heel puur, uit de buik
“Ingevingen kan ik altijd en overal krijgen: op de trein, in de keuken, zelfs ‘s nachts. Dan schrijf ik het zoals het me invalt, hoogstens sleutel ik nog wat aan het ritme en de zinnen. Ik hou het heel puur, uit de buik.” Dichters waar ze zich aan spiegelt zijn befaamde Vlaamse namen als Herman De Coninck of Maud Vanhauwaert, maar evengoed kan ze verrast worden door een pakkend beeld van een amateurdichter. Ook om haar poëzie te begrijpen, heeft de lezer geen literaire bagage nodig.
Nadat Ann Dewulf als dichter opgemerkt en laureaat werd bij talrijke poëziewedstrijden in Vlaanderen, publiceerde ze in 2016 haar eerste bundel Een vorm van zwijgen. Deze werd door publiek en pers onverhoopt goed onthaald, waarna ze de Cultuurprijs van Zedelgem ontving. Mee door die erkenning is ze blijven schrijven. Haar gedichten brengen haar het Vlaamse land rond: een poëzieprijs in Oud-Heverlee, een beeldententoonstelling in Zottegem, een bloemlezing in Gent.
Geraakt worden
“Ook door sociale media komt de interesse waar ik het niet verwacht. Zo werd ik gecontacteerd om te schrijven voor een expo van een beeldhouwer. Of na een lezing kreeg ik de vraag of ze een gedicht van mij mogen gebruiken voor gemis of verlies, voor liefde. Ik probeer telkens weer het onzichtbare te zeggen, te raken en geraakt worden.” (HV)
Wie nieuwsgierig is naar hoe Ann het leven dichterlijk bezingt, kan bij haar uitgeverij terecht op www.aquazz.com, of op www.anndewulf.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
