Tülin Erkan uit Oostende schreef haar eerste roman. ‘Honingeter’ is een bijzonder verhaal waarin symbolisme en bevreemding een belangrijke rol spelen. “In essentie gaat het over taal.”
Tülin Erkan (33) groeide op in Oostende, maar woont ondertussen al een tijdje in Borgerhout. “Ik ben de liefde gevolgd”, lacht ze. Toch blijft ze een bijzondere band koesteren met de kuststad. “Toen ik een tiental jaar geleden verhuisde, zag de stad er helemaal anders uit dan vandaag. Ik wou hier ook echt weg, Oostende was te klein voor mij en ik voelde me opgesloten. Ik verlangde naar de grote stad, een plek met meer werkgelegenheid. Het feit dat iedereen hier iedereen kende, voelde beklemmend aan voor mij. Ik hou nogal van anonimiteit. Oostende voelt vandaag nog steeds dubbel. Het is een kwestie van aantrekken en afstoten. Zo haat ik meeuwen (lacht). Maar aan de andere kant heb je hier vandaag het prachtige Kaap, het cultuurcentrum De Grote Post… Oostende is op dat vlak wel opengebloeid, vind ik.”
En haar familie en vrienden, natuurlijk. Zo speelden de moeder en grootmoeder van Tülin een belangrijke rol bij het schrijven van haar boek: “Mijn grootmoeder is een Britse. Ik ging als kind mee met haar naar de Anglicaanse kerk. Zij was getrouwd met een Oostendenaar, maar ze spraken thuis Frans. Met mijn moeder spreek ik een mengtaal Frans en Nederlands, best wel komisch. Het eerste woord dat in ons opkomt zeggen we, of dat nu in het Nederlands of Frans is.” De vader van Tülin woont in Turkije: “Ik spreek geen vloeiend Turks, maar volg nu al twee jaar les. Het is heerlijk om die taal te ontdekken.”
Taal centraal
Taal staat dus centraal in haar leven: “Of ik altijd al wilde schrijven? Ik sprak dat niet zo uit, maar als kind was ik er wel al mee bezig. Ik traceerde letters nog voor ik zelf kon schrijven. Als ik mijn rapporten van vroeger herlees, staat daar ook in dat ik in de taalvakken uitblonk. In het middelbaar schreef ik af en toe kortverhalen, maar dat deed ik meer voor mezelf. Uiteindelijk ben ik Taal- en Letterkunde gaan studeren en daar raakte ik vollédig verlamd. Al die belangrijke boeken van voornamelijk witte, mannelijke schrijvers. Het idee dat ik daar aan zou kunnen bijdragen? No way. Ik heb veel gelezen, heel veel. En me uiteindelijk kunnen losrukken van dat idee. Wat ik schrijf mag er ook zijn.”
In Oostende is de zuurstof beter. Als ik in Antwerpen fiets, mis ik dat
En nu is er dus ‘Honingeter’, haar eerste roman. Het verhaal: Sibel wacht in de luchthaven van Istanboel. Elke dag opnieuw mist ze haar vlucht naar Brussel. Een zieke piloot, een zonderlinge veiligheidsagent en een drugshond vergezellen haar op haar dwaaltocht. Binnen de muren van de luchthaven zoeken ze naar manieren om de zwarte gaten in hun geheugen op te vullen. Buiten woedt een sneeuwstorm.
“In essentie gaat het om taal”, gaat Tülin verder. “De verwarring, de onkunde om te communiceren. De personages zijn ontheemd en voelen zich nergens thuis, ook niet in de taal die ze spreken. Het experimentele speelt een grote rol. Er zit heel veel symboliek in. Het is zeker geen plotgedreven verhaal met een traditionele spanningsboog. Dat lees ik zelf niet zo graag (glimlacht). Ik heb vertrouwen in mijn lezers en geef hen graag veel vrijheid.”
Drie jaar geschreven
Tülin deed er een drietal jaar over om het verhaal op papier te zetten. “Mijn inspiratiebron? Ik observeer heel veel. Ik vind het leuk om ergens te gaan zitten en mijn voelsprieten op te steken. Het boek speelt zich ook af in een luchthaven, dé ideale observatieplek. Ik heb heel veel gereisd samen met mijn moeder en ik vind luchthavens super intrigerende plekken. Dat was dus een ideale invalshoek.”
“In mijn hoofd borrelen er wel al wat ideeën voor een tweede verhaal, maar nog niets concreet”, gaat Tülin verder. “Ik weet trouwens niet of dat tweede verhaal wel een roman zal zijn. Ik hou heel erg van kortverhalen, zou graag samenwerken met een andere auteur… Of misschien wordt het een scenario of een kinderboek. Ik wil me niet vastpinnen op één bepaalde vorm. Het mag ook nog leuk zijn, en zoeken.”
Portie jodium
Tot slot: ziet ze zichzelf ooit nog terugkeren naar Oostende? “Eigenlijk wel. Het is hier goed leven. Ik zie mezelf wel wandelen op de zeedijk met mijn teckel en in tearooms pannenkoeken eten met mijn vriendinnen. Je kan hier ook veel beter ademen; als ik door Antwerpen fiets, dan mis ik die portie jodium wel … De Oostendse zuurstof is gewoon veel beter”, lacht Tülin tot slot.
Honingeter is uitgegeven bij Pelckmans, telt 208 bladzijden en kost 20 euro. Verkrijgbaar bij alle boekhandels.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
