Ze was ooit advocate en werkte ook in het bankwezen, maar maakt vandaag furore als auteur. Kathleen Vandewalle uit Oostende heeft met ‘De wachtkamer’ haar tweede interactieve whodunit beet. En dat terwijl je met haar persoonlijk verhaal makkelijk een boek kan vullen. “Bloederige moorden? Ik hou meer van het mysterie.”
Als meisje van zes verzon ze al verhaaltjes op de typemachine van haar vader, maar het zou nog bijna 40 jaar duren vooraleer er een effectief boek van haar hand in de winkel zou liggen.
“Mijn ouders gaven allebei les aan het toenmalige Sint-Lutgardisinstituut in Oostende”, aldus Kathleen. “Dus hadden ze liever dat ik iets deed ‘waar ik mijn boterham mee kon verdienen’. Ze zagen schrijven eerder als hobby.”
Haar boterham verdiende de Oostendse als advocate, na haar studies Rechten en Criminologie in Gent, waar ze uiteindelijk ook is blijven plakken. Na drie jaar stapte ze over naar justitie, waar ze onder meer vonnissen schreef. “Maar ik ben altijd eerder zoekend dan oordelen geweest. Ik wilde vooral weten waarom iemand iets deed, wat hen drijft om een strafbaar feit te plegen.”
Crimebox
In haar niet aflatende nieuwsgierige zoektocht, nam ze in die periode deel aan een wedstrijd rond creativiteit en innovatie. Het leverde haar een bezoek aan Microsoft in Seattle op. En een job, want nog voor het vliegtuig vertrok, hadden de HR-partners – een handvol grootbanken – haar al een job aangeboden. Zeven jaar lang had ze bij KBC een leidinggevende functie, en stapte ze uiteindelijk over naar het innovatieve luik van het bedrijf. Kathleen zette mee haar schouders onder de mobiele app en hielp later lokale kantoren mee opstarten.
“True crime is niets voor mij. Ik kan daar echt wakker van liggen”
Maar ze onderging nóg een andere carrièreswitch, dankzij een… kerstgeschenk. “Ik had reclame gezien voor een Crimibox, een interactief gezelschapsspel waarbij je een moordzaak moet oplossen. Ik vond dat zo geweldig dat ik de oprichter een berichtje stuurde of hij geen job voor mij had. Niet meteen, had hij geantwoord, maar zes maanden later was ik er toch aan de slag”, grijnst Kathleen. “Als het klikt, dan ga ik er altijd voor.” We schrijven trouwens december 2020, een paar maanden voor de wereld stilviel.
Geheim bondgenootschap
“De Crimibox boomde geweldig in de coronaperiode. Mensen hadden weer tijd voor gezelschapsspelen en deze konden ze ook op afstand met elkaar spelen. Het kon niet op. Op een gegeven moment kwam de Nederlandse uitgever Kosmos bij ons aankloppen, met de vraag of we geen verhaal van een moordzaak hadden liggen, dat gebruikt kon worden voor een boekje. Ik had al mijn andere grote droom gerealiseerd – kinderen krijgen – dus ik zag mijn kans schoon. Alleen waren ze blijkbaar enkel op zoek naar een verhaal, maar ik verraste hen met het idee voor een interactief boek.”
Een tijd later lag Hondenlevens in de winkelrekken. “Dat schrijven ging heel vlot. Moorden oplossen vind ik een geweldig fascinerend gegeven, maar zelf blijf ik doorgaans weg van true crime, omdat ik mij altijd te veel inleef. In het begin luisterde ik naar de podcast De Volksjury, maar ik lag soms echt letterlijk wakker van bepaalde verhalen.”
Opmerkelijk: Kathleen schrijft ze onder het pseudoniem Benedicte C. Claus, naar eigen zeggen omdat het iets vlotter en internationaler bekt dan haar echte naam. Haar debuut deed het in elk geval niet onaardig, dus kon een vervolg niet uitblijven.
“Het verhaal staat apart, maar de proloog linkt net als het eerste boek naar een geheim bondgenootschap van dertien personen. Dus ik streef ook effectief naar dertien boeken. Of het om bloederige moorden gaat? Nee, ik ben eerder fan van het mysterie, waarbij je je als lezer afvraagt wie het in godsnaam gedaan zou kunnen hebben, en gaandeweg de puzzelstukjes krijgt. Het boek zelf zit overigens ook boordevol tips, voor de geoefende puzzelaar.”
Je krijgt er trouwens nog extra als je ook de bijhorende QR-codes scant. “Zo kom je terecht in een chatbox, waar je extra tips of puzzelstukken kan krijgen die je op weg kunnen helpen. Maar de effectieve uitkomst lees je in het boek zelf.”
Alzheimer
In dit tweede boek, De wachtkamer, draait alles rond Esther, een receptioniste van een Spaanse fertiliteitskliniek op zoek naar de ware toedracht van een moord. “We zitten in ons leven vaak in een soort wachtkamer, als we verliefd worden maar geen reactie krijgen of als je een kind wil maar het lukt niet”, aldus Kathleen.
De eenzaamheid die vaak gepaard gaat met een wachtkamer bij de dokter, kent Kathleen als geen ander. Op haar 54ste begon haar moeder tekenen te vertonen van dementie, maar het zou nog tien jaar duren vooraleer de diagnose van Alzheimer werd vastgesteld. Kort na het verschijnen van haar debuut, anderhalf jaar geleden, werd diezelfde diagnose gesteld bij de zus van Kathleen, nauwelijks een paar jaar ouder. “Ik vind het verschrikkelijk voor haar. We hebben met mama een heel lang parcours afgelegd, en aangezien mijn zus geen gezin heeft ben ik de enige mantelzorger. Ze verblijft in een centrum voor begeleid wonen, en stelt het heel goed. Maar het is bij momenten erg confronterend, ja. Het motiveert me onrechtstreeks om in het nú te leven en mijn dromen na te jagen.”
Vandaag werkt Kathleen als projectleider voor de Vlaamse Overheid, waarbij ze het inburgeringsproces een digitale transformatie geeft. Naar eigen zeggen een boeiende job, dat ze afwisselt met schrijven. “Ik heb al het idee en de titel voor een volgend boek in mijn hoofd. Daarin staan nog meer vrouwen centraal – niet toevallig trekt dit boek ook veel vrouwen van alle leeftijden aan. En een roman, los van een detectiveverhaal? Daar sta ik ook altijd voor open, ja. Mocht ik volledig kunnen leven van het schrijven, zou ik niet twijfelen…”
‘De wachtkamer’ van Benedicte C. Claus is uitgegeven bij Kosmos, 320 pagina’s.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
