Zopas verscheen het boek Droomlanders: Tovenaars van het geschilderde toneeldecor van Bruno Forment. Daarin vertelt hij het verhaal van de decorschilders die tussen de 17e en 20ste eeuw de Vlaams-Nederlandse schouwburgen, kermissen en scholen opfleurden.
Bruno Forment (41) is een gelauwerd muziek- en theaterwetenschapper Hij publiceerde vier boeken en tientallen essays over opera, uitvoeringspraktijk, scenografie en theatererfgoed. Zijn werk werd internationaal bekroond met meerdere onderscheidingen en vormde de basis van podiumproducties en beleidsmaatregelen. Hij is ook de drijvende kracht achter het restaureren van de unieke decorstukken van Schouwburg Kortrijk, die enig in de wereld zijn.
Sinds 2019 is hij hoofdonderzoeker aan het Orpheus Instituut in Gent. Hij leidt er de onderzoeksgroep Resounding Libraries, rond de bibliotheek van barokmusicus Ton Koopman. Onlangs bracht hij zijn laatste boek uit: Droomlanders: Tovenaars van het geschilderde toneeldecor.
Koffietafelboek
Het is het veelzijdige ongeschreven en niet bekende verhaal van de makers van de geschilderde toneeldecors. “Het is een boek waarvan ik zelf al lang droomde: een vlot geschreven ‘koffietafelboek’ in groot formaat, liggend, met talloze kleurplaten, nog nooit gepubliceerde foto’s en pittige ongekende anekdotes en weetjes.” (lacht)
Bruno Forment verrichtte meer dan tien jaar lang speurwerk in de kelders en de archieven en op de zolders van de Belgisch-Nederlandse theaterhuizen en -geschiedenis. Het resultaat is een verzameling herontdekt erfgoed en verrassende verhalen over ambacht en praktijk.
“Ik vroeg me af wie deze kunstenaars waren, hoe ze te werk gingen en waarvan ze droomden. Bijvoorbeeld Pieter Barbiers, één van de bekendste Nederlandse decorateurs in de 18de eeuw, is de zoon van een Roeselarenaar. Of over Joseph Denis, de maker van een reeks decorstukken in Trezoor op wie de titel is geïnspireerd. En ja, Dubosq en ook het Kortrijks Lyrisch Toneel zijn van de partij”, lacht Bruno, die in zijn tekst ook af en toe scherp uit de hoek komt.
Vraagtekens
“Ik plaats vraagtekens bij de ‘hoera’-cultuur die theaterhistorici koppelen aan het modernisme en het verdwijnen van de geschilderde decors. Maar evenzeer krijgt de ‘vererfgoeding’ een veeg uit de pan: het kan niet de bedoeling zijn dat we van de overblijvende decors museumstukken maken die nooit meer gebruikt worden waarvoor zij feitelijk werden bedoeld: de scene.”
(PVH)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
