Acteur Tom Vermeir bekent: “Eigenlijk ben ik een beetje een voyeur”

Wie door Oostende wandelt, loopt straks veel kans om acteur Tom Vermeir tegen het lijf te lopen. Ofwel zie je hem aan boord van zijn zeilboot De Pat’n, ofwel ergens op een terras, terwijl hij mensen gadeslaat. “Oostende is een stad met een randje; niet opgekuist en proper. Daar hou ik wel van.”

Een band met de Mercator heeft acteur Tom Vermeir niet. Enkele weken geleden pas kwam hij de allereerste keer aan boord van het schip: bij de voorstelling van de wandeling Kapitein Panekazak, waarin hij een stemrol vertolkt. Maar een band met de zee, die is er wel.

“Ik heb lang als duikinstructeur gewerkt, maar ben dat nu gestopt”, vertelt hij. “Ik doe wel nog een poging om te kitesurfen. Het lukt me niet goed, maar ik blijf volharden. Ik geef niet op. En ik heb ook een boot, De Pat’n, die nu in het Mercatordok ligt. Een oud kraam , eigenlijk. Ik ben hem wat aan het opknappen. Het is tof, je werkt je dood op zo’n boot. Toch hou ik er van. Oude boten zijn veel robuuster. Die zijn gemaakt om lang mee te gaan.”

Hou je van het gevoel van vrijheid dat zo’n boot met zich meebrengt?

“Vroeger had ik altijd campers. Ik hield van het gevoel dat ik ergens kon wonen en wanneer het me er niet meer aanstond, gewoon weer kon vertrekken. Misschien maak ik ooit wel een grote reis met mijn boot, wie weet. Maar dan moet hij wel in een betere staat zijn.”

Van waar de beslissing om terug te keren naar zee? En waarom Oostende en niet meer Koksijde?

“Naar Koksijde zou ik nooit meer terugkeren. Maar ik hou wel van de zee, én Oostende is een stad. Ik heb 25 jaar in Gent gewoond. Ik heb er heel graag gewoond, dat zeker. Maar Gent is tegenwoordig niet meer te betalen. Het is een stad voor rijke mensen geworden. Dat is dus zeker een van de redenen voor de verhuizing, maar ik voel ook dat er in Oostende veel gaande is. Er is hier van alles in ontwikkeling en ik ben heel benieuwd hoe dat allemaal gaat uitdraaien. Oostende is een stad met een randje; niet opgekuist en proper. Daar hou ik wel van. Ik merk dat er ook een instroom is van veel van mijn creatieve vrienden uit Gent, Brussel, Antwerpen… Ik hoop dat de stad dat ook naar waarde weet te schatten. Op die manier kan Oostende echt een internationale uitstraling krijgen.”

Maar nu kan je, door de coronamaatregelen, nog niet ten volle genieten van Oostende.

“Nee, klopt. Ik hoop dat alles weer open gaat, want ik wil léven. Een heel groot deel van hoe ik wil bestaan, is niet meer aanwezig. Wat ik het meeste mis? Sociale interactie. Naar voorstellingen gaan, dat is even noodzakelijk als eten en drinken. In het begin viel het wel mee, ik heb ook genoeg werk gehad. Maar nu voel ik het toch. Alles is zo doelloos. Maar bon, ik ga niet zagen. Want daar heb ik een hekel aan.”

De cultuur- en evenementensector heeft het moeilijk. Heb je daar moeite mee?

“Waar ik het moeilijk mee heb, is het feit dat de hele sector de knowhow heeft om op een gecontroleerde, veilige manier iets te organieren. Er wordt gewoon niet naar geluisterd. En over cultuur hoor je ook niets meer. Ik heb het gevoel dat dit voor sommige mensen niet zo slecht uitkomt. De ziekte is wat ze is. Maar stop met mensen zo te controleren. Al die angst en paranoia tegenwoordig…”

Wist je altijd al dat je acteur wilde worden?

“Al van in het eerste middelbaar. Dat zijn dus zes lange jaren geweest. ( lacht ) Het mooiste vind ik dat je veel meer bent dat een individueel onderdeel. Met bepaalde mensen heb je soms een artistieke klik. Om dan zo’n avontuur aan te gaan en samen iets te maken, dat is fantastisch. Ik heb er al heel veel mooie vriendschappen aan overgehouden. Het is ook een constante verrijking, want je werkt vaak samen met mensen die niet denken zoals jij.”

“Er is in Oostende van alles in ontwikkeling en ik ben heel benieuwd hoe dat uitdraait”

Mis je het publiek?

“Goh. De appreciatie van het publiek is tof. Dat is ook niet abnormaal; als bakker wil je ook horen dat je brood echt geweldig lekker is. Uiteraard doet een uitzinnig publiek deugd. Maar ik hou niet enkel van het applaus. Het is de connectie die je voelt met vierhonderd man in het publiek, de energie. In een film is dat een totaal ander gegeven, dan moet je die voldoening ergens anders uithalen.”

Wat wil je nog realiseren?

“Ik wil de projecten waar ik nu mee bezig ben, verder uitbouwen. Zowel als acteur als maker. Dat is nu mooi aan het samenkomen; het gebeurt steeds meer dat ik in dingen speel die ik zelf geschreven heb.”

Waar haal jij je inspiratie?

“Het leven. Door naar mensen te kijken. Ik beken: eigenlijk ben ik een voyeur. Soms kan ik echt lachen: moet je dié nu eens zien lopen. En ik laat me ook graag leiden door de situatie en ga soms buiten de eigen comfortzone.”

Ben jij een positief persoon?

“Het lukt me niet altijd om positief te zijn. Laat ons zeggen dat ik een pessimistische optimist ben. Net genoeg misantropie, maar ook nog voldoende liefde voor de mens. Ik ben best wel gelukkig. Ik heb de zee, films, mijn maten. Ik heb veel om content te zijn.”