“Flexibiliteit is de kern van mijn bestaan, dat laat mij ademen en uitdagingen aangaan”, zegt de Brugse acteur Sam Louwyck. Als seizoenkunstenaar van het Cultuurcentrum Brugge neemt hij deel aan het weekend van het Brugs en nodigt hij artiesten op café uit.
“Ik ben nog in het oude Sint-Janshospitaal geboren, dat kunnen alsmaar minder Bruggelingen zeggen”, vertelt Sam Louwyck (55). “Mijn moeder Jeanine Van Kerckhove werkte op de afdeling cardiologie van het AZ Sint-Jan. Ze gaf advies aan ontwikkelaars van pacemakers. Mijn vader Laurent was piloot. Zijn bijnaam was Lou, de vliegenier. Hij was onder meer privépiloot voor Marvin Gaye en moest ook Clubtrainer Ernst Happel naar Engeland overvliegen, voor de Europese matchen tegen Liverpool.”
Crash
“Mijn pa verloor in 1991 het leven in een zware crash, maar ik heb zijn passie voor het vliegen geërfd. Telkens als ik van de grond loskom, word ik heel rustig. Ik zie de dingen dan in hun juiste, gezonde, perspectief. Vliegen heeft iets contemplatiefs, ook al besef ik ten volle dat je er je hoofd moet bijhouden. Maar ik kijk veel naar boven…”
Sam Louwyck groeide op in Sint-Baafs en in de Jacobinessenstraat, hij ruilde het Sint-Lodewijkscollege in voor Sint-Leo: “Pas op mijn 16de ben ik beginnen te dansen bij Olivia Geerolf. Dat is redelijk laat, maar minder erg voor een jongen dan voor een meisje. Ik had trouwens al aardig wat spieren gekweekt door het roeien bij de KRWB aan het Waggelwater, bij de ‘vier’ en de ‘acht’ ben ik nog Belgisch kampioen geweest.”
“Na mijn Brugse humaniora ben ik in Brussel gaan studeren. Eerst de VLEKHO, nadien het RITS. Studeren? Ik genoot in de hoofdstad eventjes van het kotleven. Dat liedje duurde niet lang, bijgevolg deed ik mijn legerdienst in Sijsele. Daarna leverde ik in Brugge voor de Pizzaline bestellingen aan huis met een Vespa.”
“Mijn eerste professionele stappen als danser deed ik in de Brusselse Munt bij Marc Morris Dance Group. Nadien mocht ik met deze choreograaf en zijn gezelschap mee naar New York om er het ballet De Notenkraker te dansen. Na de première mochten wij dansers samen met de sponsors aanschuiven aan een exclusief banket. Ik kreeg aan tafel een plaatsje naast een van de geldschieters, een zekere Donald Trump! Diezelfde avond had ik een lang gesprek met ene Jodie. Ze droeg dezelfde bloemetjesjurk zoals ik er eentje voor mijn toenmalige vriendin in Brugge gekocht had. Het bleek actrice Jodie Foster te zijn, ik had haar niet eens herkend!”
“Ik zat aan tafel naast een zekere Donald Trump”
“De kruisbestuiving tussen dansen en acteren heb ik te danken aan Tom Barman. Hij liet mij de choreografie doen voor de videoclip Turnpike van dEUS. Dat filmpje werd gecensureerd: het mocht op MTV pas om 22 uur uitgezonden worden, omdat mijn bewegingen aanstootgevend waren voor mensen met een beperking. Alsof die vroeger gaan slapen! De herrie zorgde voor extra veel publiciteit.”
“De films Any way the wind blows (2003) en Ex Drummer (2006) betekenden mijn doorbraak als acteur. Ik woonde toen in Lissabon en zat in de knoop met mezelf: was ik nu een danser of een acteur? In films spelen was mijn natte droom, Rundskop (2011) en Eigen Kweek (2013) waren leuke ervaringen, maar ik had nog zoveel te leren. Dankzij mijn dansopleiding kon ik goed op scène bewegen, maar praatte ik wel goed genoeg? Ik miste wat zelfvertrouwen, telkens als ik mijn mond opendeed.”
“En toch ben ik de uitdaging van het witte doek aangegaan. Ik heb zelfs acteurs Josse De Pauw en Dirk Roofthooft in de steek gelaten, toen ik voor hen op een hellend vlak in een Antwerps theaterstuk moest dansen. Ik koos ervoor om mee te spelen in de film Le Meraviglie van Alice Rohrwacher, die in 2014 de Grand Prix behaalde op het Filmfestival van Cannes.”
“Inmiddels woon ik in Oostende en heb ik een nieuw lief, Jana. Maar ik reis van het ene filmproject naar het andere: IJsland, München, Straatsburg en laatst nog opnames in Sicilië voor een film van Jessica Woodworth. De rode draad in mijn leven is flexibiliteit, ik ga voortdurend nieuwe uitdagingen aan. Dat doet mij ook intellectueel deugd en laat mij ademen.”
Cafébabbel
“Daarom verheugt het mij ook dat ik iets mag doen in mijn geboortestad. Naar aanleiding van het weekend van het Brugs zal ik de monoloog Raspoetin in ’t Brugs brengen op woensdag 26 januari in De Biekorf. Tot nu toe heb ik die enkel in het Frans en het Engels gespeeld. Het publiek zal na de voorstelling beschaamd zijn dat het mee gelachen heeft met deze schalkse charmeur en despotische genezer!”
“Als seizoenkunstenaar van het Cultuurcentrum Brugge mag ik bevriende artiesten uitnodigen voor een cafébabbel. Dat zal leiden tot verrassende ontmoetingen. Mijn eerste Café Louwyck, waarin ik Axelle Red met Dave (een Limburgse en een Nederlander die het gemaakt hebben in Frankrijk), confronteerde, is door corona uitgesteld. Ik leerde Dave kennen toen we samen acteerden in de Franse komedie Une chanson pour ma mère (2013), waarin hij ontvoerd wordt…”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
