Hij lijkt misschien eerder een metalhead dan een rastaman, maar vergis je niet: het hart van Xan Albrecht (33) klopt wel degelijk op het ritme van ‘Stir It Up’ van Bob Marley. De uitgeweken West-Vlaming drumt bij Pura Vida en Jamaican Jazz Orchestra, wat veruit de bekendste Belgische reggaebands zijn. “Drumsolo’s zijn dan wel niet aan mij besteed, maar toch neem ik een prominente rol in.”
Xan Albrecht groeide op aan de Westkust en ging studeren in Gent. In zijn twintiger jaren lag zijn levenspad echter bezaaid met psychologische, medische en financiële obstakels, waardoor hij zijn studies, werk en muzikale activiteiten afwisselend de rug toekeerde.
Al bleef dat laatste wel altijd binnen handbereik. Dit voorjaar verhuisde hij van de Arteveldestad naar Wetteren, waar hij zijn living inrichtte tot een echte homestudio. Er staan niet alleen een drumstel, maar ook andere instrumenten en opname-apparatuur opgesteld.
Hoe ben jij drummer geworden?
“Ik was zestien toen ik in een sierradenwinkel in Veurne een djembé kocht, wat eigenlijk meer een decoratiestuk dan een volwaardig instrument was. Sindsdien stopte ik niet meer met trommelen en al snel volgde mijn eerste drum.”
“De uitbater van die winkel, Enoch Lingier, richtte een reggaeband op en zo zat ik meteen in een groep; Windub. Via diezelfde vriend belandde ik op mijn negentiende bij Cafe Con Leche en daarna bij Pura Vida en Jamaican Jazz Orchestra, opnieuw via gemeenschappelijke muzikanten. En dat allemaal zonder ooit één muziekles te hebben gevolgd. Het onderwijs en ik zijn namelijk geen goeie match.”
Bij welke van die bands ben je het meest in je sas?
“Met Windub stonden we weliswaar op LeffingeLeuren en in de 4AD, maar daarmee traden we toch vooral voor vrienden op. Met Cafe Con Leche begon het echte werk. Daarmee heb ik veel live-ervaring opgedaan en groeide ik ook uit tot een entertainer achter de cimbalen.”
“De crossover van ska, punk en reggae leende zich daartoe. De rootsreggae van Pura Vida ligt me muzikaal heel nauw aan het hart en daar heb ik ook de meeste inbreng. Bij Jamaican Jazz Orchestra heb ik dan weer zonder twijfel al het meest geleerd. Dat is namelijk ontstaan als het afstudeerproject van de Brugse gitarist Wouter Rosseel, die daarvoor ritmesecties uit de reggae en jazz samenbracht. Daar word ik omringd door een orkest van professionele muzikanten. Pure madness. Maar ik wil er mijn stoel zeker niet afgeven!” (lacht)
Bij Pura Vida toerde je ook al samen met Lee ‘Scratch’ Perry en The Congos, die echte reggae-iconen zijn. Hoe was dat?
“Die energieke tachtigers zijn mijn muzikale helden. Je kan je dus wel voorstellen hoe excited ik was om met hen het podium te delen! Het belang van Lee Perry voor de dub en de latere elektronica kan niet overschat worden en de platen van The Congos heb ik als tiener echt grijsgedraaid.”
“Het is dan ook mede dankzij hen dat reggae destijds zo hard is binnengekomen bij mij. Er zit een zekere melancholie in die muziek, wat ik als meligaard wel kan appreciëren. Velen associëren een reggaetje met zon, surfclubs en happy-happy, maar er zitten ook dikwijls triestige boodschappen in die teksten. Ik heb zelf al de nodige struggles gekend. Toch ben ik ervan overtuigd dat wij dat als westerlingen niet ten volle kunnen snappen, wanneer het bijvoorbeeld over het leven in de getto’s gaat.”
Hoe doorsta jij als muzikant deze coronaperiode?
“Die heeft eigenlijk weinig vat op mij. Met Jamaican Jazz Orchestra brachten we afgelopen najaar onze tweede plaat uit en volgende maand komt het nieuwe album van Pura Vida uit.”
“Tot september staan er weliswaar geen optredens gepland, maar ik leef me nu uit in mijn studio. Reggae is een nichegenre, maar ik droom ervan om ooit een nummer te maken dat bij zo veel mogelijk mensen een zeker gevoel losmaakt. Dat is voor mij het summum van muziekbeleving!”
Op vrijdag 18 september stellen zowel Pura Vida als Jamaican Jazz Orchestra hun nieuwe platen ‘Praying for the Angels’ en ‘Rain Walk’ voor, in muziekclub N9 in Eeklo.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier