Olympische Christel Fechner exposeert: “Het enige avontuurlijke dat rest, is schilderen”

Christel Fechner zwom in Moskou nog op de Olympische Spelen, vandaag voelt ze zich helemaal thuis in Kortrijk. © KDS
Kurt Vandemaele
Kurt Vandemaele Reporter

Christel Fechner exposeert. Draai de klok een 35 jaar terug en het zou groot nieuws geweest zijn. Terwijl de vrouw nu zoveel meer inhoud, zoveel meer verhalen heeft en haar schoonheid door de tijd gestreeld is. Maar toen was ze een beroemde zwemster en mocht ze de eer van ons land verdedigen op de Olympische Spelen in Moskou. Sindsdien woonde en werkte ze zowat overal ter wereld. Maar tegenwoordig voelt ze zich een echte Kortrijkzane. En schildert ze ter compensatie van het reizen.

Ze exposeert haar schilderwerken in ‘Caffee Cusco’, het etablissement naast de Academie, op de hoek van de Houtmarkt. “Ik wip hier wel vaker binnen als ik van de academie kom”, zegt Christel. Ze heeft zich van haar werk in Ronse gehaast, waar ze als styliste werkkledij ontwerpt, om ons te woord te kunnen staan. “Ik had al een paar keer meegedaan aan ‘Buren bij Kunstenaars’ en toen zei de uitbater: Zou je niet eens hier willen exposeren? Ik dacht: waarom niet? Iedere kans is welkom. Anders hangen die dingen maar in mijn living. Er bestaat daar wat snobisme rond. Volgens sommigen kan je het niet maken om kunst in een café te gaan ophangen. Maar ik krijg goeie replieken en ik heb toch ook al een paar werkjes verkocht.”

Pijn en plezier

Vooral haar speelse tafereeltjes in Wisant gaan vlot van de hand. “Ik ging met vriendinnen naar Wisant, maar een van hen wou niet wandelen en dus ben ik dan maar mensen beginnen schetsen die op het strand zaten. Die motiefjes en de kleuren vallen duidelijk in de smaak. Maar wie verder kijkt, ziet ook meer achter al die luchtigheid. Er zijn er 2 of 3 van die tafereeltjes waar je op de achtergrond de bootvluchtelingen ziet. Ik wil maar zeggen: we doen maar verder en we zijn eigenlijk een beetje ongevoelig voor de miserie van andere mensen. Ik heb een hele tijd in India gewoond en ik kan je zeggen: ik weet heel goed wat het is om kinderen helemaal bestoft onder de bruggen te zien slapen. En daar nog goed mee overweg kunnen ook, omdat in Indië de mensen een beetje fatalistisch zijn.’

Ik beweeg nog altijd goed in het water, de liefde is gebleven – Christel Fechner

Liquid Pain en Pleasure Paintings. Dat is de naam van haar tentoonstelling die nog loopt tot 3 mei. Het zit er allemaal in: pijn en plezier. En er hangen werken in alle stijlen. “Ik ben geen bekende artieste, dus mensen verwachten niets van mij. Ik heb dus alle vrijheid om te doen wat ik wil. Dat is niet het geval als je een naam hebt. Ik ben nog aan het zoeken. Uiteindelijk ben ik nog maar zeven jaar aan het schilderen. Toen ik jong was mocht dat niet van mijn vader. Hij wou dat ik me toelegde op het zwemmen. En later op mijn studies aan Esmod, de Parijse modeacademie.”

Dochter van Duitser

Wellicht wou haar vader haar wapenen voor het leven. Hij zal er wel zijn redenen voor gehad hebben. “Mijn vader was een Duitser. Hij was 18 in ’45 en was nog maar enkele maanden als soldaat op het terrein toen hij ingerekend werd en als krijgsgevangene 800 meter onder de grond belandde in Zwartberg. Goed dat hij snel werd ingerekend. Kon hij niet veel mispeuteren. De oorlog was al snel gedaan en toen is hij eigenlijk vrijwillig in Limburg gebleven. Omdat er geen andere optie was. In Duitsland was er niets meer. Er was hongersnood. Alles moest worden heropgebouwd. Hij is later als tekenaar aan de slag gegaan bij mijn grootvader die architect was. En zo heeft hij mijn moeder ontmoet. Ik was een jaar of vijf toen hij in Gullegem aan de slag ging en twee jaar later liet hij zijn gezin overkomen.”

Het begin van een lange zwerftocht voor Fechner, die na haar studies in Parijs een poosje in Toulouse woonde, vervolgens voor een job ging pendelen tussen Casablanca en Parijs. Vervolgens in India en Italië aan de slag ging en voor het werk ook vaak in China en Indonesië moest zijn, en zich uiteindelijke “onder de indruk van het blauwe water” in Mallorca vestigde waar ze 8 jaar woonde met een Indische man die de vader zou worden van haar twee kinderen. Intussen woont ze elf jaar in Kortrijk, en “nu nog maar pas begin ik me Kortrijkzane te voelen en te merken wat voor een mooie stad dit is. Al is het soms lastig om zolang op die ene plek te blijven.” Reizen doet ze nu vooral in haar hoofd. “Nu is voor mij schilderen als reizen. Als je twee kleuren mengt, ontdek je dat er weer iets heel anders gebeurt.”

“Tot mijn twee kinderen me niet meer zo nodig hebben, zorg ik nu voor wat zekerheden. Ik heb een goeie job, dus het enige avontuurlijke dat ik momenteel nog kan doen, is schilderen. En zwemmen natuurlijk. Meer dan ooit geeft het zwemmen me een geluksgevoel. Je bent in een ‘state of flow’, vloeibaar eigenlijk. En ik beweeg nog altijd goed in het water. Dus die liefde is gebleven.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier