Het is vandaag (dinsdag, red.) dag op dag tien jaar geleden dat de legendarische King of Pop het tijdelijke voor het eeuwige wisselde. Het gedroomde excuus om nog eens op bezoek te gaan bij Michael Jackson-imitator Emmanuel De Reyghere uit Zuienkerke.
Hoe zou het nog zijn met Emmanuel De Reyghere? De Zuienkerkse Michael Jackson-imitator hing zijn 150 King of Pop-kostuums in 2018 voorgoed in de kast. “Ik ben daar op m’n twintigste mee begonnen en had altijd gezegd dat ik het 25 jaar zou doen. En kijk, vorig jaar ben ik er 45 geworden. Het was dus welletjes geweest“, zegt Emmanuel, al Michael Jackson-fan sinds zijn tien jaar. “Maar ik ben pas rond mijn twintigste met die gezichtschirurgie begonnen. Ik was op school altijd uitgelachen om mijn vooruitstekende kin en wilde daar wat aan doen. Geef me dan meteen maar het gezicht van de King of Pop“, zei ik tegen de chirurg. Een tiental operaties later wás Emmanuel de King of Pop. Hoeveel hij in die metamorfose investeerde, daar wil hij liever niet meer op terugkomen. “Als je dat echt wil weten, kan je het vast nog wel ergens terugvinden op het internet. Maar ja, al mijn spaargeld ging daaraan op. Ik noemde het ‘een investering in mezelf’.”
Legends don’t die
Als het weer eens over zijn idool ging, bleef Emmanuel overigens wel altijd nuchter. “Michael was ook een naïeve figuur. Een soort Peter Pan die alleen maar het goeie in de wereld zag. Als je dan zoveel geld en een status als Michael Jackson hebt, wordt er natuurlijk van je geprofiteerd.” Ook Emmanuel zag onlangs de documentaire ‘Leaving Neverland’. “Ik heb ‘m nog op mijn digibox staan. Of ik het allemaal geloof? Dat laat ik in het midden: Michaels schuld of onschuld zal toch nooit bewezen kunnen worden. Maar ik heb het er wel moeilijk mee dat ze daar nu, zoveel jaren later pas, mee naar buiten zijn gekomen.”
“In mijn ogen heeft Michael ook helemaal niets meer te bewijzen. ‘t Is zoals met Elvis: de King of Pop zal ook altijd blijven bestaan. Legends don’t die.” En Emmanuel laat op YouTube het clipje zien waarin Michael Jackson op de baslijnen van Billie Jean voor het eerst zijn legendarische Moonwalk doet en het publiek helemaal gek wordt. “Dat bedoel ik dus: als de mensen dat over 25 jaar terugzien, gaan ze nog altijd zo zeggen van miljaar, wat was hij toch fantastisch… Dat eerste solo-optreden was echt een historisch moment; ik krijg er zelf ook nog elke keer kippenvel van.”
“Neen, Michael heeft dus niets meer te bewijzen. Ze zouden hem beter eren voor al het mooie wat hij heeft betekend voor de popmuziek. Hetzelfde dacht ik van Madonna op het Eurovisiesongfestival: zij verdient ook meer respect.”
Van de hemel naar de hel
Zelf is De Reyghere altijd in zijn idool blijven geloven. Ook toen Michael Jackson werd beschuldigd van kindermisbruik, bleef hij de telefoon opnemen met “hallo met de King of Pop?” Het plotse overlijden van Michael Jackson, vandaag dag op dag 10 jaar geleden, zal voor altijd een zwarte pagina in Emmanuels leven blijven. “Net zoals met mijn vaders sterfdag sta ik daar elk jaar weleens bij stil”, zegt hij. “Michael is jarenlang zó’n belangrijk deel van mijn leven geweest… Net toen ik het tragische nieuws vernam, was ik er eindelijk in geslaagd om tickets te bemachtigen voor een van zijn shows in de O2 Arena in Londen. Ik was naar iedereen aan het rondbellen, want ik kon mijn geluk niet op. Vijf minuten later hoorde ik dat hij dood was… Van een slechte timing gesproken”, aldus Emmanuel. Nu kan er een glimlach af, maar die vrijdag stortte zijn wereld in. “Ik heb hier zowat 150 Michael Jackson-kostuums in mijn kast hangen waar ik onmogelijk afstand van kan doen. Ik blijf het ook nog altijd doodjammer vinden dat Michael er niet meer is.”
Op de première van de documentaire ‘This is it’, najaar 2009, stapte Emmanuel aan Kinepolis Brugge in vol ornaat uit een witte limousine. “Dankzij Michael heb ik zo veel mooie momenten beleefd. Ik zat in buitenlandse televisieshows als Wacko about Jacko, Ripley’s Believe It Or Not, Incroyable Mais Vrai,… Hij heeft me tot op de Amerikaanse en Zweedse televisie gebracht en ik ben ook drie keer in Jambers gekomen. Zelf ben ik, op die één of twee reacties na van dronkaards die me dan ‘pedofiel’ naar het hoofd slingerden, overigens nooit ernstig beklad geweest.”
Eén keer ontmoet
Emmanuel wordt nu nog bijna dagelijks aan zijn idool herinnerd. “Ik word nog veel gevraagd om op te treden. Ik mis de spotlights soms wel, maar met de opkomst van de sociale media was het toch niet meer hetzelfde. Veel van die huidige YouTube-hypes schieten nu pijlsnel naar de top en zijn een jaar later alweer vergeten. Iconische popartiesten als Michael Jackson, Madonna en Prince zullen er wellicht nooit meer zijn. Voor mij was Britney Spears een van de laatste grote supersterren.”
“In de auto luister ik elke dag nog naar Michael Jackson. Ooit heb ik hem kort ontmoet op een liefdadigheidsevenement in New York. Dat was tijdens de Dangerous World Tour, het moet dus in ’92 of ’93 geweest zijn. Ik zei ‘I love you’, hij zei ‘I love you too’. Meer kon ik zelf ook niet uitbrengen”, glimlacht Emmanuel.
Op de binnenkant van zijn pols prijkt een kleine tatoeage: ‘King of Pop’, in het Thaïs. “Dat maakt het persoonlijker, niemand weet wat er staat. Maar nu weet jij het dus ook… En alle KW-lezers”, grijnst Emmanuel. Het toont perfect aan hoeveel Michael Jackson voor hem betekend heeft, en dat nog altijd doet. “Je moet weten dat ik eigenlijk helemaal niet zo van tattoos houd”, klinkt het.
Emmanuel wenst, Michael-gewijs, nog een persoonlijk statement de wereld in te sturen. Hij zette het zelf op papier:
“Ik ben de hypocrisie van de mensen zo beu. Tien jaar al is hij van ons weggeëbd, en mensen smijten nog steeds olie op het vuur. Je kan eigenlijk de lijn doortrekken naar het dagdagelijkse leven; zowel privé als op werkvlak. Mensen zijn niet zoals dieren eerlijk en sociaal. Ze gunnen een ander zijn geluk niet en reageren soms heel afgunstig. Natuurlijk mag men niet veralgemenen, maar wat ik de laatste vijf jaar gezien heb is geen positieve evolutie. De sociale media hebben daar deels ook schuld aan maar vooral de mentaliteit van de mensen – de afgunst, het egoïsme en het gebrek aan respect – zijn sleutelwoorden van die verandering. Leaving Neverland, de documentaire die tien jaar na het overlijden van Michael op de televisie werd uitgezonden, is daar een groot voorbeeld van. Ikzelf, werkende in de sociale sector en het dienstbetoon, word daar ook dagelijks mee geconfronteerd: onvrede, werkdruk, onwaarheden, roddels en zinloze discussies over futiliteiten. Ik ben die hypocrisie van de mensen zo beu…”
(WK)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier