Allerlaatste boek van Hilde Vandermeeren is een feit

Hilde Vandermeeren met haar laatste wapenfeit als schrijver: de trilogie met Walter Damen. © foto JS
Johan Sabbe

Bijna schreven we ‘het boek valt’, maar het is het doek natuurlijk. Al is de lapsus toepasselijk voor Hilde Vandermeeren, want na twintig jaar schrijverschap zet ze een definitief punt achter al die mooie zinnen die tot bloedstollende verhalen hebben geleid. Het derde deel ‘Meedogenloos’ van de trilogie samen met topadvocaat Walter Damen is net uit, meteen het laatste hoofdstuk van Hildes succesvolle loopbaan. “Neen, ik denk niet dat ik ooit op mijn beslissing terugkom”, klinkt ze overtuigd. “Ik ben schrijfster af. Het is mooi geweest. Ik kijk met trots terug.”

Hilde is zopas 50 geworden, precies evenveel jaar als het aantal boeken dat ze sinds 2001 geschreven heeft. Het merendeel kinder- en jeugdboeken, want pas in 2013 schakelde ze over op thrillers. Met succes, want met de negen misdaadromans die ze heeft uitgebracht, oogstte ze diverse prijzen en nominaties, net zoals dat ook met haar jeugdliteratuur het geval was geweest.

“Ik kijk er met grote tevredenheid op terug”, glundert ze. “Het schrijverschap mag dan een heel intensieve periode zijn geweest, is heb er veel voor teruggekregen. Vooral de positieve reacties van de lezers.”

Mannen krijgen meer forum

Hilde woont met haar man Patrick Rosselle (51) in de Koddaardstraat. Ze hebben twee dochters, Lieselot (23) en Fien (21). Hilde heeft psychologie gestudeerd en eerst tien jaar als leerkracht aan het MMI in Kortemark lesgegeven. Daarna is ze 13 jaar zelfstandig auteur in hoofdberoep geweest: tot maart van dit jaar. Ook was ze 11 jaar hoofdredacteur van het jongerenmagazine Kits. Ze keert terug naar het lesgeven, weliswaar in het volwassenenonderwijs CVO Miras in Kortrijk. Ook is ze gestart als docent schrijven aan de Stedelijke Academie voor Podiumkunsten in Roeselare.

“Nu ik een streep trek onder mijn loopbaan als auteur, investeer ik mijn creativiteit in mijn lessen. Dit is de nieuwe motivatie die ik nodig had. Ik hoop diegenen waaraan ik lesgeef te kunnen inspireren. Mocht ik daarin slagen, dan voel ik me gelukkig.”

Ruim een maand geleden al, eind augustus, maakte Hilde in primeur in onze krant bekend dat ze haar pen aan de wilgen zou hangen. “De reacties die ik toen kreeg, hebben me overweldigd. En ontroerd. Mensen die me mailden dat ze dankzij mijn boeken weer aan het lezen waren gegaan. Dat doet je iets, hoor. Velen ook die hoopten dat ik toch nog nieuw werk zou uitbrengen. Ik had wel wat reacties verwacht, maar niet in die mate. Het doet me met een warm gevoel op mijn schrijverschap terugblikken.”

“Waarom ik dan toch stop? Vooreerst omdat er almaar minder gelezen wordt en we bovendien een klein taalgebied hebben. Je in die omstandigheden als beroepsauteur staande houden, is niet simpel. Plus: als vrouw moet je ongelofelijk hard knokken om erkenning te krijgen in de wereld van de misdaadroman. Vrijwel alles wordt bekeken door een mannelijke bril. Ik heb lang gedacht dat ik het verschil zou kunnen maken, maar het is vechten tegen windmolens. Je krijgt als vrouw nauwelijks zichtbaarheid. De meeste Vlaamse recensenten geven forum aan mannelijke schrijvers.”

Geen impulsieve beslissing

“Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet verbitterd. Integendeel, ik zei al dat die 20 jaar als schrijver me met trots vervullen. De samenwerking met advocaat Walter Damen voor onze Lissabon-trilogie was bijvoorbeeld schitterend. Maar ik heb het altijd aangedurfd om mijn leven nieuwe wendingen te laten nemen. Niet impulsief, maar weloverwogen. Hoe graag ik ook boeken geschreven heb, ik stop zonder hartzeer. De beslissing is al in maart gevallen, dus vóór het uitbreken van corona. Uiteraard zal ik zelf hartstochtelijk blijven lezen. Welk genre? Je raadt het: misdaadromans!”

Meedogenloos, Damen & Vandermeeren, Van Halewyck, 274 blz., 24 euro.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier