Aaron Crow: absolute topper in Amerika, maar voorlopig geen sant in eigen land

U hebt de YouTubefilmpjes ongetwijfeld ook zien passeren: de illusionist Aaron Crow gooide zéér hoge ogen in America’s Got Talent en deed met zijn onnavolgbare acts wekelijks de harten van ruim 15 miljoen televisiekijkers even stilvallen. In het echte leven heet de man Aaron Verbeke en woont hij in Ruiselede. “Gevaar is erg krachtig. Iederéén weet hoe het voelt om bang te zijn.”

Het verhaal van Aaron Verbeke (50) – artiestennaam Aaron Crow – leest als een roman. De liefde voor het podium zat er bij hem al van kindsbeen in. “Ik was diegene die op familiefeestjes de boel opleukte met sketches en optredentjes. De entertainer van den hoop, zeg maar”, glimlacht hij. “Ik kende het oeuvre van Bruggeling Willy Lustenhouwer uit het hoofd. En toen de playbackrage door Vlaanderen raasde, sprong ik mee op die kar. Mijn eerste act was iets van Michael Jackson, maar ik had al snel een signature song: Born to be alive van Patrick Hernandez. Daarmee trok ik het land rond. Een à twee shows per week deed ik toen. En vaak won ik iets. Een televisie, een fiets, een radio… Die prijzen verkocht ik en met de opbrengst kocht ik me mijn eerste autootje: een Citroën Visa. Heerlijke tijden waren dat…”

Maar er gaapt toch nog een hemelsbrede afstand tussen successen op playbackwedstrijden en de bijna wereldberoemde Aaron Crow?

“Klopt. Na mijn playbackjaren belandde ik bij een dansgroep, The Groovy’s uit Aalst. Ik startte toen ook met taekwondo (Aaron heeft een zwarte gordel in de vechtsport, red.) en zo kwam ik in contact met een goochelclub uit het Kortrijkse. Die wereld fascineerde me al langer – als kind had ik ook de typische goocheldoos – en die groep leerde me de basisbeginselen. Met vallen en opstaan, maar ik beet door. In 2002 leerde ik dan weer de Amerikaanse magiër Jeff McBride kennen, een absolute topper in het wereldje. Toen hij me vertelde dat hij veel potentieel in me zag, wist ik wat me te doen stond: zorgen dat ik hier steengoed in werd.”

Als driejarige moesten je ouders je ooit naar de spoeddienst van het ziekenhuis brengen omdat je enkele naalden had willen inslikken. Het stond blijkbaar in de sterren geschreven dat je later het gevaar zou opzoeken…

(lacht) “Misschien sluimerde het al langer in mij. Wie weet. Op mijn twaalfde kreeg ik van mijn ouders een boek over Harry Houdini. Zijn verhaal deed mijn liefde voor het podium alleen maar groeien.”

Wanneer volgde de grote doorbraak?

“In 2003. De jaren daarvoor had ik al kleinere goochelshows in elkaar gebokst, maar die waren nog een mix van traditionele trucs en komische elementen. Toen kreeg ik er lucht van dat de Fédération Internationale des Sociétés Magiques in Den Haag het wereldkampioenschap magie organiseerde. Daar moest en zou ik aan deelnemen. Alleen: het niveau ligt er zeer hoog. Deelnemers wereldwijd werken járen – soms tien of meer – aan een act, maar toen ik me inschreef, had ik nog niets.”

“Voor het WK goot ik kaarsvet op mijn ogen en kliefde vervolgens met een zwaard een ananas op iemands hoofd doormidden”

“Dankzij de deadline van het WK heb ik me toen volledig gefocust op mijn act waarbij ik kaarsvet op mijn ogen giet en met een zwaard een ananas op iemands hoofd doormidden klief. Thuis had ik de act al talloze keren uitgevoerd, maar de eerste keer voor publiek was in Den Haag. Tot mijn eigen grote verbazing kwam ik in mijn categorie als laureaat uit de bus.”

Is Aaron Crow daar geboren?

(knikt) “Letterlijk en figuurlijk. Mijn artiestennaam heb ik speciaal voor dat WK bedacht. Met Aaron Crow verwijs ik naar een kraai, een donkere en mysterieuze vogel. Mijn acts zijn net als die kraai en zorgen meteen voor spanning. Bovendien bekt het ook internationaal erg goed. Die ene dag in Den Haag was voor mij een life changing moment. Toen heb ik beslist om mijn vroegere repertoire en stijl achterwege te laten.”

Zwaaiden de deuren na je wereldtitel open?

“Ja, maar langzaam. Nog altijd, trouwens. Het is echt hard werken.”

Toch geloof je helemaal in je carrière als Aaron Crow, want drie jaar geleden besloot je om er fulltime voor te leven.

“Ik heb twintig jaar als (hoofd)opvoeder en campusverantwoordelijke in de jeugdinstelling De Zande in Ruiselede gewerkt. Maar het werd steeds moeilijker om mijn job te combineren met mijn shows. Ik werd ook alsmaar vaker in het buitenland geboekt. Toen ik in 2015 een contract kreeg bij The Illusionists – een rondreizende magische productie – besloot ik om de sprong te wagen. Ik vertrok immers voor een dik half jaar op tournee door de Verenigde Staten. Ergens nam ik met spijt in het hart afscheid van De Zande, maar de kans om hélemaal voor je passie te gaan, mág je gewoon niet laten liggen. Ik heb geen glazen bol, maar ik heb er nog geen seconde spijt van gehad.”

Hoe omschrijf je zelf waar Aaron Crow voor staat?

“Mijn acts zijn deels mentalisme en deels stuntwerk, flirtend met de grenzen van illusionisme en reëel gevaar. In America’s Got Talent werd ik als danger act naar voor geschoven.”

Gevaar is inderdaad het eerste woord dat opkomt wanneer we je aan het werk zien. Een bewuste keuze?

“Gevaar is voor mij erg interessant en krachtig. Het roept universele emoties op. Iederéén weet wat het is om bang te zijn in het donker, kent de pijn die een naald kan veroorzaken. Of een zwaard.” (lacht)

Ben je zelf nooit bang?

“Ik ga altijd erg rationeel te werk. En wat je op het podium ziet, is het resultaat van ontelbaar veel uren werk. Tijdens mijn trainingen test ik veel uit en experimenteer ik er op los. Dan durft er wel eens iets fout lopen. Zo kreeg ik ooit een nunchuck (wapenstokken die met een ketting met elkaar verbonden zijn, n.v.d.r.) tegen mijn hoofd…”

“Niets is onmogelijk, zolang je er maar hard genoeg voor werkt”

“Maar eens op het podium moet mijn act helemaal áf zijn. Wat ik doe, is niet helemaal zonder risico, maar ik heb er het volste vertrouwen in dat ik perfect beheers wat ik doe. En ik ga ook niet maniakaal op zoek naar nieuwe acts. Ik verfijn liever wat ik heb. Elk jaar word ik twee tot drie procent beter. Soms gaat het om details, maar ze maken een groot verschil.”

Je betrekt ook vaak mensen uit het publiek in je acts.

“Zo verhoog je de betrokkenheid nóg meer. Als het risico bij een bepaald onderdeel niet uit te sluiten is, neem ik dat stuk wel zelf voor mijn rekening. Neem nu mijn bullet catch. Daarbij sta ik achter een wand uit plexiglas en worden er honderd paintballkogels op me afgeschoten. Eén kogel is echter van metaal en gaat recht door het glas. Die vang ik met mijn mond op. Aan die act heb ik tien jaar gewerkt.”

Drie jaar geleden had je met Fearless zelfs een eigen avondvullende show in… Maleisië. In eigen land doet je naam amper een belletje rinkelen. Hoe kan dat?

“Die showreeks in Maleisië was een van de mooiste ervaringen uit mijn carrière. Daar ben ik erg dankbaar voor. In België werk ik misschien een of twee losse shows per jaar af. Soms begrijp ik het ook niet. Ik zet, in alle bescheidenheid, mooie dingen neer, maar dat vertaalt zich niet in boekingen in eigen land. Kom ik niet genoeg op televisie? Wie zal het zeggen?”

Betreur je dat?

“Ja en neen. Tijdens de zomer van 2016 en 2017 had ik een vaste show in Bobbejaanland en tijdens de komende halloweenperiode ben ik aan het werk in Walibi. Dat doe ik oprecht graag. Voor mij is het een kans om eens wat dichter bij huis mijn ding te doen. Mijn werkt situeert zich nu eenmaal voor 90 procent in het buitenland. Het is gewoon wat het is.”

Stilaan komt er toch wat verandering, want je passage in America’s Got Talent bleef ook hier niet onopgemerkt.

“Elke aflevering werd er door minstens 15 miljoen mensen live bekeken en de filmpjes op YouTube gaan nadien een eigen leven leiden. Een van mijn acts is online ondertussen meer dan 63 miljoen keer bekeken. Dát is mijn marketingcampagne. America’s Got Talent wordt trouwens wereldwijd bekeken. Toen ik onlangs in Indonesië moest optreden, hield een douanebeambte op de luchthaven me tegen. Niet voor een controle, maar voor een selfie. Terwijl ik in mijn eigen Ruiselede amper herkend wordt. Wanneer ik naar de supermarkt ga, zullen de hoofden niet draaien. En dat hoeft ook niet.”

Uiteindelijk haalde je de finale op een haar na niet.

“En dat betreur ik écht. Ik was van plan om pas dan mijn bullet catch te brengen. Jammer genoeg kon ik net niet doorstoten.”

America’s Got Talent, Britain’s Got Talent, zelfs in France’s Got Talent was je al te zien. Wanneer volgt de Belgische versie?

“Ik zeg nooit nooit. Maar door me aan een zo breed mogelijk publiek te tonen, kan ik mezelf op een professionele manier verkopen. Het doel is om via de talentenjachten nieuwe opdrachten binnen te halen en het merk Aaron Crow verder te versterken.”

Je werkt nu drie jaar fulltime als Aaron Crow. Kan je leven van wat je doet?

“Ja, maar het is echt hard werken. Ik heb heel veel zekerheden – en een normaal werkrooster – opgegeven om mijn droom na te jagen. Mensen zien de mooie kant, niet de opofferingen. Ik volg mijn hart. Ik wil nog een achttal jaar op dit niveau acteren en daarna zie ik wel wat er op me afkomt. Aan de slag gaan als regisseur voor andere acts, mijn kennis als lesgever aan een nieuwe generatie illusionisten doorgeven… Het kan allemaal.”

Heeft Aaron Crow nog een droom?

“Die is eenvoudig: verder bouwen aan mijn carrière en zorgen dat ik er op het podium altijd en overal sta. Dankzij mijn job stond ik al op enkele legendarische plaatsen op de planken. Broadway, West End in Londen, het Sidney Opera House… Dat lijstje mag gerust nog wat groeien. Ik heb geleerd dat niets onmogelijk is, zolang je er maar hard genoeg voor werkt.”

Tot slot: wat doe je wanneer je niet met zwaarden slingert of met pijl en boog appels van Heidi Klums hoofd schiet?

“Ik kom echt tot rust wanneer ik de omkadering van mijn shows kan verzorgen. De juiste muziek kiezen, mijn outfits zelf ontwerpen… En met zielsverwanten spreken. Ik heb een select kransje vrienden aan wie ik mijn opties en keuzes voorleg en hun mening waardeer ik enorm. Maar wanneer ik mijn hoofd écht wil leegmaken, dan ga ik met mijn hond wandelen in De Vorte Bossen in Ruiselede. Beide voetjes op de grond, dat hebben mijn ouders – een stukadoor en een huisvrouw – me altijd ingeprent.”