Saartje Verhoest (38) werd geboren in Chili en groeide na haar adoptie op in een warm nest in het landelijke Dadizele. Pas enkele jaren geleden ontdekte ze dat ze op illegale wijze in ons land terechtkwam. “Ik ben van bij mijn biologische mama ontvoerd”, zegt ze. Vandaag helpt ze met haar ngo Chilean Adoptees Worldwide lotgenoten en ijvert ze voor erkenning.
Federaal parlementslid Michel De Maegd (MR) dient binnenkort een voorstel van resolutie in om het bestaan van illegale adoptie in ons land te erkennen. Hij wil de betrokken personen het statuut van slachtoffer verlenen en over het onderwerp een onderzoek opstarten. Sinds 1950 werden honderden kinderen het slachtoffer van illegale adoptie en zijn zo in ons land terechtgekomen.
Vooral baby’s uit Sri Lanka, India, Guatemala en Chili verzeilden in die situatie, iets wat ook Saartje Verhoest (38) overkwam. Zij werd geboren als Jessica Karina Pincheira in de Chileense stad Concepción, maar groeide 12.235 kilometer verder oostwaarts op, in de Moorsleedse deelgemeente Dadizele. “Ik werd geadopteerd door Gaston Verhoest en Veerle Van Damme, twee schatten van mensen die ook mijn broer Jan (39) – eveneens van Chili afkomstig – onder hun vleugels namen. Ik kwam op 3 november in België aan, acht maanden na mijn geboorte”, opent Saartje, die opvoedster bij De Lovie is en samen met haar partner Jonathan Allaert (42) en hun twee kinderen Elena (12) en Elias (6) nog steeds in Daisel woont, haar verhaal.
Toen mama mij kwam halen op de kraamafdeling, bleek ik verdwenen
Pas enkele jaren geleden ontdekte ze de ware toedracht van haar adoptie. “Mijn ouders hebben me hier alle kansen gegeven”, benadrukt Saartje. “Ik kon studeren, kreeg de juiste waarden en normen mee en kon helemaal openbloeien. Daar ben ik mama en papa uit de grond van mijn hart dankbaar voor. Ze spraken ook altijd erg open over het feit dat ik geadopteerd was. Als klein meisje kreeg ik te horen dat mijn biologische mama in Chili niet goed voor me kon zorgen en ik daarom met het vliegtuig naar België was gekomen. Veel vragen stelde ik me daar niet over en pas in mijn tienerjaren kwam een identiteitskwestie een eerste keer aan de oppervlakte. Maar het duurde tot na het overlijden van mijn mama in 2016 vooraleer ik ook actief op zoek ging naar mijn Chileens verleden.”
Halfbroer gevonden
Via sociale media en in adoptie gespecialiseerde groepen deed ze een oproep of iemand haar biologische mama Julia Patricia Pincheira kende. “Eind 2017 dook plots iemand op die beweerde haar zoon te zijn. Daar zat ik dan, aan mijn keukentafel. Van pure emotie heb ik toen keihard geschreeuwd, want uit het niets had ik mijn halfbroer gevonden. Al was ik ook wel wat wantrouwig. Voor hetzelfde geld bleek het iemand die me wou oplichten. Maar hoe meer details hij kon geven, hoe meer overtuigd ik raakte. Henry Sanchez was ook effectief mijn halfbroer.”
De maanden nadien volgde een intensief contact via WhatsApp en in een van die gesprekken leerde Saartje dat ze in 1983 ontvoerd werd. “Ik wist niet wat ik hoorde. Het verhaal dat ik al die jaren geloofde, bleek niet te kloppen. Begrijp me niet verkeerd: mijn Belgische ouders hebben destijds via een privaat adoptiekantoor gewerkt en deden alles in het volste vertrouwen. Hen kan en wil ik niets kwalijk nemen. Maar toen ik mijn vader het volledige verhaal vertelde, was hij net als ik even compleet van de kaart.” Ondertussen is ook papa Gaston gestorven, net als mama Veerle aan kanker.
Mensenhandel
Hoe Saartje uiteindelijk in ons land belandde, is op zijn zachtst gezegd hallucinant. “Toen mijn mama van me beviel, heeft ze me meteen op haar naam aangegeven. Maar begin jaren tachtig moesten vrouwen al drie dagen na de bevalling weer aan de slag. De vrouw van haar werkgever wilde zich om mij bekommeren, maar daarvoor moest ter plekke een document ingevuld worden. Iets wat niet meteen kon gebeuren en dus moest mijn mama me in het ziekenhuis achterlaten. Toen ze me ’s avonds samen met mijn halfbroertje wilde ophalen, was ik verdwenen. Een sociaal werkster had me doorgesluisd naar een illegale organisatie die Chileense baby’s ter adoptie aanbood. Mama was even weg en ik werd gewoon verkocht. Pure mensenhandel.” Hoeveel er voor haar betaald werd, weet Saartje niet. “En dat wil ik ook niet weten. Wat wél zeker is: het geld zal nooit tot bij mijn mama geraakt zijn, maar is in de zakken van malafide mensen verdwenen. We schatten dat ze per geadopteerd kind tussen 7.000 en 15.000 dollar verdienden.”
Naar schatting zijn er tussen 1960 en 2004 ruim 20.000 Chileense baby’s gestolen en voornamelijk vanuit West-Europa illegaal geadopteerd. “Ronduit schandalig en die etterbuil komt steeds meer bloot te liggen. Samen met twee Chilenen die als baby door Nederlanders werden geadopteerd, heb ik ondertussen de ngo Chilean Adoptees Worldwide opgericht. Daarmee willen we een platform creëren om lotgenoten te helpen. We hebben een schat aan informatie verzameld, bouwden in Chili zelf een stevig netwerk op en strijden ook voor erkenning. In Chili is er in 2018 een strafrechtelijk onderzoek gestart naar de babyroof. Dergelijke illegale praktijken moeten we de wereld uit krijgen. In nog veel te veel landen worden baby’s als koopwaar aangeboden.”
Reünie in augustus
Saartje zelf heeft haar Chileense familie in maart 2019 voor het eerst ontmoet. “Een van de meest emotionele gebeurtenissen van mijn leven”, zegt ze. “Sindsdien sturen we elkaar wekelijks berichtjes, bellen we om een gelukkige verjaardag te wensen en ik volg ook al drie jaar Spaans. In augustus zakken mijn biologische mama, mijn halfbroer, zijn vrouw en twee kindjes zelfs naar Dadizele af, daar kijk ik enorm naar uit.”
Afvragen hoe haar leven er zou uitgezien hebben, mocht ze gewoon in Chili opgegroeid zijn, doet Saartje niet. “Dat brengt geen zoden aan de dijk. Ik zou er in elk geval ook opgegroeid zijn bij een liefdevol gezin en er eveneens alle kansen gekregen hebben. Maar mijn leven ligt hier, in België en West-Vlaanderen. Al zit mijn Chileense familie diep in mijn hart.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
