“Ik poetste mijn hele woning en voelde me niet meer veilig in mijn eigen huis.” Een 54-jarige vrouw uit Kortrijk getuigde voor de correctionele rechtbank in Kortrijk over de impact die een inbraak in haar appartement in Kortrijk op haar had. Een 19-jarig zwanger meisje uit een zigeunerkamp in Charleroi stond voor een reeks van een twintigtal inbraken – op 4 dagen tijd- in juli in Kortrijk terecht. “Haar grootste nachtmerrie? Bevallen in de gevangenis.”
Op 14 juli kon de Servische Nikita D. aan de Budabrug in Kortrijk samen met twee minderjarige nichtjes in de boeien worden geslagen. Een politiepatrouille had opgemerkt dat ze (gestolen) spullen in de Leie gooiden en vond dat het trio voldeed aan het signalement dat toen verspreid was over jonge meisjes die al enkele dagen Kortrijk onveilig maakten met inbraken in appartementen.
Op klaarlichte dag
De werkwijze was telkens dezelfde: met de trein spoorden ze naar Kortrijk, waar ze dan op klaarlichte dag appartementen viseerden. Camera’s in de stad konden hen volgen tijdens hun strooptocht, waarbij ze ook af en toe van kledij wisselden.
“Ik was thuis, rond 9 uur ’s ochtends, en lag nog half te slapen”, vertelde een slachtoffer. “Plots zag ik de deur van de woonkamer bewegen. Ze stonden bijna bij me in de kamer.”
“Ik kwam na mijn dagtaak thuis, toen ik vaststelde dat het slot kapot was en er was ingebroken”, vulde een andere man aan. “Uit mijn nachtkastje was 2.500 euro verdwenen, geld dat ik had gespaard voor mijn huwelijk.”
Nancy (54) uit Kortrijk moest na vier dagen zelfs haar vakantie in Zuid-Frankrijk onderbreken. “Ik kreeg telefoon van de politie”, luidde het. “Dat er in mijn appartement was ingebroken. Ik keerde meteen terug. Mijn appartement was een stort. Alles lag overhoop, tot mijn ondergoed. Ik heb de hele woning gepoetst. Wie weet waar ze met hun handen overal aan gezeten hadden. Ik heb nog altijd angst, maar vecht daar tegen. Het is niet te geloven wat een inbraak met een mens doet. Je voelt je niet meer veilig in je eigen huis.”
Zwanger
De openbare aanklager vroeg Nikita D. tot een effectieve celstraf van 2 jaar te veroordelen. “Haar vingerafdrukken zijn gelinkt aan feiten over heel Europa. Ze beweerde aanvankelijk minderjarig te zijn en gebruikte verschillende aliassen.”
“Ze zit al 5 maanden in de gevangenis in Gent”, verdedigde advocate Manon Huyghe het zigeunermeisje. “En dat terwijl ze zwanger is. Over 2 maanden moet ze bevallen. Haar grootste nachtmerrie is dat ze haar zoontje in de gevangenis ter wereld moet brengen. Ze wil hem precies een beter leven geven.”
“Waarom pleegde ze de inbraken? Omdat ze vanaf haar tiende voor de eerste keer door haar stiefmoeder is ingeschakeld om te stelen in Servië, uit noodzaak om te overleven. Ze kende niets anders, moest na de dood van haar moeder op haar achtste stoppen met school, kan amper lezen en schrijven. Op haar vijftiende verloor ze ook nog eens haar vader en kwam ze naar haar grootouders in Charleroi. Daar leerde ze ook de twee andere meisjes kennen. Het was voor hen stelen om te overleven. Ze had niets te verliezen, maar over 2 maanden wel, als haar zoontje is geboren.”
“Ze heeft haar lesje geleerd. Ze wil terugkeren naar haar grootmoeder, neef en partner en haar geld eerlijk verdienen door te gaan poetsen.” Aan de rechter vroeg ze zo snel mogelijk een vonnis te vellen en enkel de periode van voorhechtenis als effectieve straf op te leggen.
Niet aanwezig
“Ik was eerst zo kwaad dat ik dacht dat ze maar zo lang mogelijk in de cel moest blijven”, reageerde slachtoffer Nancy. “Maar dat ze haar kind moet opvoeden in de gevangenis hoeft voor mij niet. Ik hoop dat ze haar leven betert en me een beetje kan terugbetalen.” “Ze wist toch al dat ze zwanger was toen ze bij ons inbrak?”, toonde een ander slachtoffer minder begrip. “Gaan poetsen?! Wie zal zo gek zijn om zo iemand in zijn huis te laten?”
Zelf was Nikita D. niet in het gerechtsgebouw van Kortrijk aanwezig. Er bleek niet voldoende capaciteit bij de federale politiedienst Directie Beveiliging (DAB) om haar transport van de gevangenis van Gent naar Kortrijk mogelijk te maken. Een gevolg van een structurele onderbemanning bij die dienst en steeds meer een doorn in het oog van rechters en voor de werking van justitie.
Vonnis op 18 december.
(LSi)
