In verschillende Vlaamse rechtbanken is er een nijpend tekort aan bodes. Zo niet in Veurne. Daar oefent Silvère Vannecke (82) al liefst 27 jaar lang die job uit. Dat is langer dan zijn beroepscarrière van 21 jaar als BOB’er bij de Rijkswacht. “In al die tijd heb ik slechts één zitting overgeslagen: toen mijn vader overleed. Anders was ik er altijd. Het is gewoon goed om tussen de mensen te zijn”, zegt Silvère, die weduwnaar is.
Silvère is een kleurrijke figuur in de rechtbank van Veurne. Zowat alle advocaten hebben nooit iemand anders gekend als ‘bode ter terechtzitting’. Hij heeft heel wat van de al iets oudere garnituur aan advocaten nog als stagiairs weten beginnen. Silvère wordt in de rechtbank alom geprezen voor zijn aanwezigheid en bereidwilligheid om te helpen waar nodig. Snel nog even kopies gaan maken? Iemand de weg naar de griffie tonen? Vragen waar het celtransport blijft? Hij doet het allemaal. Hij leidt de zitting ook in goede banen en gaat desnoods door gans het gebouw op zoek naar wie in de rechtszaal moet zijn. “Hallo, het is hier dat de lamp brandt”, klinkt het al eens tegen wie in de gang blijft staan. Kortom: Silvère is een aanwezige bode. Zijn smakelijke lach is daar niet vreemd aan.
Ervaring als ex-rijkswachter
“Ik heb nochtans nooit voor de functie gesolliciteerd”, herinnert Silvère zich. “Het was de toenmalige voorzitter van de rechtbank die het me in 1995 vroeg. Ik kwam natuurlijk al jaren op de rechtbank want ik was een BOB’er bij de Rijkswacht in de Zuidburgweg in Veurne. Ik kwam hier vaak over de vloer, om stukken in te dienen of te overleggen over een zaak. Na mijn pensioen bij de Rijkswacht, waar ik 21 jaar werkte, ben ik meteen als bode hier begonnen. Ik doe dit dus al langer dan in mijn actieve carrière. En ik wil het ook nog zolang blijven doen als mogelijk. Hele dagen thuiszitten is niet goed. Hier kom ik onder de mensen. Het is gewoon een zinvolle tijdsbesteding. En ik voel me ook gerespecteerd.”
Een zittingsdag gemist
Silvère woont in de omgeving van het ziekenhuis van Veurne en komt als het weer het toelaat te voet of met de fiets naar de rechtbank. Hij is ook lid van de wandelclub in Veurne. De man houdt van discipline en tegelijk van discretie. “Dat was ook het motto van mijn baas bij de Rijkswacht: gedisciplineerd, maar wel vriendelijk en menselijk. Het is aan de rechter om iemand te straffen, aan niemand anders. In al die jaren heb ik slechts eenmaal zelf een zitting moeten missen: dat was in 1999 toen op een rechtbankdag ook mijn vader begraven werd. Anders kon ik enkel een tijd niet komen toen het niet mocht door de coronaregels. Ook toen mijn vrouw Alice vijf jaar geleden overleed ben ik steeds naar de zitting blijven komen. Het bracht me ook wat verstrooidheid. Als bode krijg je van de FOD Justitie een kleine vergoeding maar daarvoor doe ik dit zeker niet. De reden is simpel: ik doe het omdat ik het graag doe en me nuttig voel”, besluit Silvère. (JH)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
