Chris Madou gaat met pensioen, maar blijft wel plaatsvervanger: “Ik was wellicht wel een atypische vrederechter”

Chris Madou is op 22 juni 70 jaar geworden. Hij moest dus met pensioen als vrederechter, hoewel hij dat al tien jaar eerder had gekund. “Ik heb het altijd graag gedaan, anders doe je het ook niet zo lang. Ik laat de job ook nog niet volledig los. Ik blijf actief als plaatsvervanger.”

Hoe word je vrederechter?

“Door je ervoor kandidaat te stellen. Ik had al een carrière achter de rug als advocaat en in de magistratuur bij het parket. Boeiende jobs, maar ook vrederechter worden sprak me aan, omdat je een breed gamma aan bevoegdheden hebt. De meeste collega’s doen dat niet in eigen stad, ik wel. Ik zal dan wel wat een atypische vrederechter geweest zijn. Ik kende in het Izegemse sowieso al veel mensen. Ik groeide hier op, was bij de Scouts, speelde voetbal… Mijn vader André Madou was ook ruim 40 jaar stadsambtenaar. Zelf was ik in het verenigingsleven ingebed. Ik heb dat wat moeten terugschroeven, omdat je soms ook mensen in andere situaties leert kennen. Soms kijk je wel eens raar op, niet iedereen is hoe hij of zij lijkt te zijn.”

Welke bevoegdheden heeft de vrederechter?

“Dat is in de ruim 30 jaar dat ik de job heb uitgeoefend toch wel wat veranderd. Natuurlijk zien de mensen de vrederechter als de persoon die de soms folkloristische geschillen als burenruzies om een haag moet beslechten. Dat zit er uiteraard wel tussen. Maar vroeger waren we ook bevoegd voor commerciële en familiale geschillen en ook verkeersongevallen, die nu naar andere rechtbanken zijn verhuisd. Nu zijn de bewindvoeringen een groot deel van ons takenpakket geworden. Wanneer mensen niet meer in staat zijn om hun eigen financiën te behartigen, dat kan gaan van ouderen met dementie tot jongeren met pakweg psychische problemen, dan moeten wij een bewindvoerder aanstellen en die ook controleren. Daarom kom ik ook heel vaak in rusthuizen. Er staan hier nu meer dan 500 mensen onder bewindvoering, dat is toch een behoorlijk aantal.”

“Een paard dat net verkocht is voor 300.000 euro en plots de kolieken krijgt…”

De vrederechter blijft dus niet in zijn rechtbank?

“Zeker niet. Ik was vaak de baan op. Bovendien kon ik ook deels thuis werken. Het was niet ongebruikelijk dat ik op zondag een vonnis uitschreef. Op woensdag zijn er hier in het kanton, dat naast Izegem ook nog Meulebeke, Ingelmunster, Lendelede en Ledegem omvat, de openbare zittingen. Die kan iedereen dus bijwonen, je kan hier gewoon binnenstappen en meeluisteren. De drempel is hier erg laag. Op dinsdag hielden we dan de verzoeningszittingen. Als ik de baan op moet, dan ben ik altijd vergezeld van een griffier. Hier op het vredegerecht in Izegem werken ook nog drie griffiers en een bediende.”

Kwam je nooit in bedreigende situaties terecht?

“Dat viel mee. Al had mijn vrouw daar meer schrik voor dan ikzelf. Soms voelde je wel wat agressie, maar die was vaak gericht tegen de persoon waarmee de mensen in conflict lagen. En soms moest je ook moeilijke beslissingen nemen. Zo moet je soms een huis waar mensen in wonen verzegelen en zijn er ook de gedwongen collocaties waarover wij moeten beslissen. Dat is iemand van zijn vrijheid beroven, dat komt hard binnen bij de mensen en is ook voor de vrederechter een harde, maar weloverwogen beslissing.”

Zijn de ‘banale zaken’ er in al die jaren van tussenuit gegaan?

“Die zijn er nog altijd. Maar wat voor de buitenstaander banaal lijkt, is dat voor de betrokkenen meestal niet. Een haan die blijft kraaien of ook spelende kinderen. Zeker nu steeds meer mensen in appartementen wonen, zijn de klachten over overlast groter geworden. En onze maatschappij is op dat vlak ook veranderd, mensen verdragen ook iets minder. Vaak moeten we ook tussenkomen in huurgeschillen. Daar zijn twee grote redenen voor: de huur wordt niet betaald en dat is na corona alleen maar toegenomen of de mensen hebben een flat of huis om gewoond. En ik moet zeggen dat ik op dat vlak al heel wat gezien heb, want wij moeten dat altijd gaan vaststellen.”

Welke zaken blijven je zeker bij?

“Er zijn er zoveel natuurlijk in al die jaren. Er was dat horrorhuis in Ledegem dat vol met kadavers van dode dieren lag. Ik ben dus vaak in mensonterende situaties terecht gekomen. En ooit moest ik een vonnis vellen in een zaak waar iemand de hond van de buurman beschuldigde van de krassen in zijn nieuwe wagen. Die hond is hier toen zelfs mee in het vredegerecht geweest en zo konden we vaststellen dat het dier wel in staat was geweest om de schade aan te richten. En meer recent was er een Chinees die voor 300.000 euro een paard had gekocht, dat kort daarop de kolieken kreeg. De koper spande een zaak aan… Het is niet altijd makkelijk om in dergelijke zaken een juridisch onderbouwd oordeel te vellen.”

Ook het organiseren van de verkiezingen waren jouw taak?

“Ja en volgend jaar zitten er opnieuw aan te komen. We hebben daarvoor altijd goed kunnen samenwerken met de stad Izegem en dat is ook nodig, want er komt veel meer bij kijken dan de buitenwereld beseft.”

Wie volgt jou op?

“Sabien Brusselmans, ze was actief als familierechter in Kortrijk. Zelf heb ik nog de kans om voor drie jaar actief te zijn als plaatsvervangend vrederechter. Omdat we als vrederechters geen doublure hebben, is een plaatsvervanger nodig om vakanties en eventuele ziektes op te vangen. Op 30 juni is mijn laatste dag als vrederechter, maar vanaf 1 juli ben ik al meteen voor 14 dagen plaatsvervanger. Dat kan jaarlijks verlengd worden en dat mag ik blijven doen tot mijn 73ste. Maar we gaan nu sowieso tijd hebben om wat meer te reizen en met de kleinkinderen bezig te zijn. We gaan graag fietsen en wandelen en ik ben ook nog voorzitter van de schoolraad van Prizma Middenschool en de Raad van Bestuur van ’t Pandje. Tijd om me te vervelen zal ik dus niet hebben.”