De baasjes van de hondjes Bailey en Marley die uitgehongerd werden ontdekt in Oostende, zijn maandag veroordeeld tot werkstraffen en een verbod op het houden van honden voor een jaar. “Ik hoop dat ze hun werkstraf in een asiel moeten uitvoeren”, reageert schepen van Dierenwelzijn Fabrice Goffin (Vooruit Plus).
De Franse buldog en teckel die vorig jaar in uitgemergelde toestand werden ontdekt bij een gezin in Oostende leidde tot de oprichting van de vzw Justice4animals door Fabrice Goffin. De dierenliefhebber was jarenlang voorzitter van asiel Het Blauwe Kruis van de Kust, werd intussen schepen van Dierenwelzijn voor Vooruit Plus in Oostende en maakt een symboolzaak van Bailey en Marley, ook in de rechtbank.
“Auschwitz-toestanden”
“Voor ons is er een tijd vóór en een tijd na Bailey en Marley. De melding van het agentschap Dierenwelzijn Vlaanderen en lokale politie vorig jaar: er worden twee hondjes binnengebracht, sta maar paraat”, herinnert Goffin. “Ik viel achterover toen ik hen zag: vel over been, Auschwitz-toestanden. Niemand in het asiel had dit ooit meegemaakt. Het is het ergste wat je een dier kan aandoen: verhongering is de meest afschuwelijke dood omdat het zo lang duurt. Uit navraag bij dierenartsen blijkt dat de lijdensweg van Bailey en Marley minstens drie tot vier weken aanhield. Zo lang kan een hond overleven zonder eten, maar dan beginnen wel organen af te sterven en de spiermassa verdwijnt tot je in de situatie komt van deze hondjes. Ook de vrijwilligers in het asiel hebben hieronder geleden, er zijn veel tranen gevloeid.”
(Lees verder onder de video)
Goffin nam advocaat Kristiaan Vandenbussche onder de arm en trok maandag richting correctionele rechtbank in Ieper om zich burgerlijke partij te stellen. “Vroeger werd wel eens een kleine boete gevorderd of zijn zaken rond dierenmisbruik en -verwaarlozing geseponeerd. Met Justice4animals vragen we advocaten om één zaak per jaar gratis te besteden aan dieren. Intussen hebben we negen vrijwillige advocaten die zich inspannen voor dieren.”
Muilband
“In de jaren tachtig herinner ik me beelden van een 11.11.11-actie tijdens hongersnood in Ethiopië: graatmagere kindjes met vliegen rond de ogen. De beelden kwamen terug bij het zien van de sprekende foto’s in dit dossier”, aldus Vandenbussche, die pleitte voor een veroordeling. “De uitleg voor het ontbreken van drinkwater: de Franse buldog blafte te veel en daarom kreeg hij een muilband terwijl de baasjes gingen werken als zorgkundigen. Dat is toch niet te geloven: het gaat om mensen bij wie de zorgfactor het hoogst zou moeten zijn. Om te voorkomen dat de blaffende Franse buldog jaloers zou worden op de drinkende teckel kreeg die ook een muilband om. Ze hadden beter op straat geleefd: zonder muilband hadden ze hier en daar misschien nog een restje voedsel gevonden.”
Vandenbussche vroeg een schadevergoeding voor het asiel. “Er moest bijzondere voeding en medicatie toegediend worden in het asiel. Vrijwilligers waren permanent bezig met de zorg, overdag en ’s nachts. Er werd niet voldaan aan de primaire levensbehoeften, dit geval van dierenverwaarlozing was bijzonder schrijnend.”
“Schrijnend”
“Schrijnend”, vond ook de openbare aanklager die benadrukte dat de baasjes geen dierenarts consulteerden. “Hallucinant dat ze niet inzagen dat de situatie zo erg was.” Het openbaar ministerie vorderde een boete van 2.000 euro en een verbod op het houden van honden voor de duur van drie jaar.
“We moesten naar de dierenarts geweest zijn, maar we dachten dat ze daar een spuitje zouden krijgen en wilden hen niet afgeven, voor ons vormden zij ons eerste kindje”, sprak de geëmotioneerde vrouw tijdens haar verdediging tot de rechter. “Ik mis hen.” Intussen zijn de hondjes aangesterkt en geadopteerd. “Het raakt me als ik nu de recente beelden zie van de hondjes”, verklaarde de man. “Ik ben blij dat het goedgekomen is, dat meen ik echt.”
Sociale justitie
“‘Onze hondjes zijn aan het uitdoven’, zeiden de baasjes toen ze naar mijn bureau kwamen”, pleitte hun raadsman Dries D’Hulster. “Ze waren oprecht in de veronderstelling dat de hondjes aan het sterven waren en wilden dat ze een waardige dood zouden krijgen. Ze kregen liefde en konden rondlopen. Ze waren ervan overtuigd dat ze geen eten konden binnenhouden en dat ze ziek waren. Ze kregen verschillende soorten voeding voorgeschoteld.”
D’Hulster klaagde de “sociale justitie en vervolging” aan. “Daar hebben mijn cliënten echt van afgezien. Overal waar ze komen, worden ze ermee geconfronteerd en mensen zijn heel hard op internet. Op het werk durven ze hun gezicht amper tonen en waar ze wel binnenkomen horen ze gekonkelfoes. Mensen kwamen aankloppen op hun deur, de man kreeg slagen op straat en hun kindje werd gepest op school. Ze moesten een nieuwe school zoeken en verhuizen. In vergelijking met wat zij al hebben meegemaakt, stelt de gevorderde straf niks voor.”
Het koppel gaf in de rechtbank aan nooit meer honden te willen houden. “Ook al vraagt ons zoontje dat meermaals. We hebben ook nog twee katten, maar daar zijn geen problemen mee.” Ze vroegen de vrijspraak. “Omdat ze nooit de intentie hadden de honden te verwaarlozen, ze maakten alleen een verkeerde inschatting”, aldus hun raadsman, die ondergeschikt de opschorting vroeg. “Ze zijn zorgkundige en zien zoiets liever niet op hun strafblad verschijnen.”
“Je moet maar durven”
“Ongelooflijk”, vond Vandenbussche. “Die hondjes bleken op sterven na dood? Wel, nu blaken ze van gezondheid. Het gaat om kwakkels.”
“De vrijspraak vragen, je moet het maar durven. Volgens mij is er nog altijd geen schuldbesef bij die mensen”, reageerde Goffin na het aanhoren van de pleidooien. “Deze mensen staan als professionele zorgkundigen ten dienste van mensen in nood en zijn in hun privésfeer niet in staat om voor dieren te zorgen. Wanneer een dier of mens zich niet goed voelt, moet je toch een dierenarts of dokter raadplegen? Ongezien. Ik hoop dat de rechtbank een voorbeeld stelt: dieren zijn geen objecten of consumptieartikelen, maar levende wezens die respect verdienen. Dit mag nooit meer gebeuren.”
Werkstraffen
De rechtbank veroordeelde beide beklaagden maandag allebei tot een werkstraf van 50 uur en een verbod op het houden van honden voor één jaar. Ze moeten het asiel een schadevergoeding betalen van 2.725,70 euro.
“Wetens en willens”
De feiten zijn bewezen, ook het moreel bestanddeel aangezien de rechtbank van oordeel is dat de feiten wetens en willens werden gepleegd”, aldus de rechter. “De beklaagden wisten dat de gezondheidstoestand van de honden zienderogen achteruitging en dat zij de nodige maatregelen moesten nemen om de dieren te verzorgen en dat zij dat niet hebben gedaan. Bij de bestraffing houdt de rechtbank rekening met de aard en objectieve ernst van de feiten, die getuigen van een groot gebrek aan respect voor het welzijn en de gezondheid van dieren. De rechtbank houdt ook rekening met het gunstig strafverleden van beide beklaagden en met de uitgedrukte spijt.”
Werkstraf in asiel?
“Ik ben blij dat er een duidelijk signaal is gekomen dat dieren mishandelen bestraft wordt”, reageert Goffin. “Ik ben ook blij met de werkstraffen. Laat dit duidelijk zijn voor de toekomst. Onbestraft een dier mishandelen, is niet meer van deze tijd. Ik had wel gehoopt op minstens drie jaar verbod op houden van dieren, maar dit is ook al een duidelijk signaal. Ik hoop dat ze hun werkstraf in een asiel moeten uitvoeren.” (TP)
