Hoofdinspecteur Pascale De Groote (57) gaat na 38 jaar vervroegd met pensioen (NAVAP) bij de lokale politie Damme/Knokke-Heist.
Waarom koos je voor het politieberoep?
Mijn oom wakkerde de interesse aan. Hij werkte bij de politie en deelde intrigerende verhalen. Op dat moment ging ik voor verpleegkundige. Het klinkt raar maar in die tijd moest je voor een beroep als verpleegster naar Rijsel of Brussel. In de streek was er geen werk. Daarnaast zat het hulpverlenende al altijd in me. De werkzekerheid en het lokale karakter van het politieberoep waren voor mij belangrijk.
Hoe verliep je opleiding?
De basisopleiding duurde een jaar. De opleiding verliep goed, maar dat was toen helemaal anders dan nu. Management was een term die ze niet kenden en een echte politieschool was er niet. We volgden les in de catacomben van het zwembad in Brugge. (lacht) Daar waren enkele vergaderzalen met kleine ramen. Na acht jaar interventiewerk besloot ik de opleiding tot hoofdinspecteur te volgen.
Waarom koos je voor hoofdinspecteur?
Als inspecteur stonden we in voor de openbare orde, maar we controleerden ook de parkeermeters. Nu kan je je dat niet meer voorstellen. De werklast lag in die tijd veel lager. Ik deed mijn interventiewerk graag, maar wilde meer doen dan enkel dat. Ik was toen de derde vrouw in het korps en het leek me logisch om een trapje hogerop te gaan. Of ik de keuze opnieuw zou maken weet ik niet. Als hoofdinspecteur zit je vaak tussen twee vuren en dat vond ik soms moeilijk.
Wat sprak je aan in de wijkdienst?
Ik werkte eerst acht jaar als wachtofficier en in 2001 maakte ik de overstap naar het wijkteam. Ik was lang wijkteamhoofd in Damme en werkte daar graag. De mentaliteit zat er goed. Als je daar als politie rondreed, zwaaiden de mensen naar je. In het begin dacht ik dat ze om hulp vroegen, maar het was gewoon uit beleefdheid. (lacht) Daarna bouwde ik op vraag van de toenmalige korpschef ook het wijkteam Heist verder uit.
Als je de huidige politieorganisaties vergelijkt met vroeger, dan schrik je je een bult
In 2018 keerde ik terug naar Knokke en startte ik de dienst Doelgroepenteam op. Ik coördineerde en lanceerde nieuwe projecten zoals seniorenwerking. We bezochten rusthuizen in het kader van de verdwijningsfiche en maakten de politie op een andere manier bekend bij verschillende groepen. Ook de jeugd vergaten we niet. Zo startten we een stuurgroep op om de jeugd te sensibiliseren. Bewustmaking op een preventieve manier: daar draait het rond.
Welke veranderingen deden zich doorheen de jaren voor bij de politie?
Globaal veranderde er veel bij de politie. Ik ben al even aan het werk natuurlijk. (knipoogt) Sinds de hervorming zijn veel diensten uitgebreid. Als je de huidige politieorganisaties vergelijkt met vroeger, dan schrik je je een bult. Nu hebben we bijvoorbeeld een dienst Communicatie, dienst Lokale recherche en team Vreemdelingenpolitie. Dat hadden we vroeger niet. We werkten toen met een 50-tal medewerkers, nu zijn het er meer dan 200.
Er komt ook veel bij kijken naast het reguliere werk. Door de internationalisering moet je als inspecteur veel talen kennen. Niet alleen het internationale aspect, maar ook het internet en de digitalisering verandert onze job. Je wil bijleren, maar voor je dat kan is er alweer wat nieuws. Je moet weten dat ik uit een tijd kom waar een computer of smartphone nog niet bestond. (lacht)
Heb je nog een tip voor de nieuwe lichting wijkinspecteurs?
Blijf sociaal en leg die gsm af en toe aan de kant. Probeer met een brede blik naar politiewerk te kijken, want dingen zijn vaak niet wat ze lijken. Als je graag mensen helpt, ga er dan zeker voor. Het sluit aan bij mijn vorige woorden, maar ik koos deze job voor de burger, voor de mens. Verlies je doel niet uit het oog en blijf gaan voor het menselijke, ondanks de moeilijke procedures die natuurlijk ook correct moeten gebeuren.
Ik vind ook dat je op de baan moet zijn. Met mensen praten lost veel meer op dan moeilijke mails versturen en alles digitaal te regelen. We moeten de weg naar elkaar als mens terugvinden. Zeker als wijkinspecteur. Moet je iemand helpen? Neem je fiets en bel aan de deur aan in plaats van een mail te versturen. Hoe kan je elkaar anders leren kennen?
Wat brengt de toekomst?
Ik zal niet stilzitten. (knipoogt) Mijn schoondochter wordt huisarts in Westkapelle, dus dat betekent dat mijn zoon in onze buurt blijft wonen. Ik ben daar erg blij om, want zo kan ik hen nog veel zien en ook iets voor hen betekenen. Ik geniet nu van wandelen, fietsen en reizen. Ik zing ook in een koor en overweeg vrijwilligerswerk bij de senioren.
Ik zal ongetwijfeld van elk moment genieten. Ik heb een druk sociaal leven, en krijg nu meer tijd voor mijn partner, familie, vrienden en ouders. Het zijn mooie vooruitzichten en ik laat ze een voor een op me afkomen. (glimlacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
