“Men doet er alles aan om de echte gevolgen van de aanslagen te verbergen”, vertelt Nic Reynaert. De 38-jarige advocaat uit Roeselare dagvaardt de Belgische staat voor de manier waarop ze met de slachtoffers van de aanslagen op 22 maart 2016 zijn omgegaan. Nic kan het weten, hij was zelf een van de slachtoffers en ondervond het allemaal aan den lijve. “Uit gesprekken met tientallen andere slachtoffers merkte ik dat men algemeen tekortschoot!”
Op 22 maart 2021 zal het exact vijf jaar geleden zijn dat terroristen zowel op Brussels Airport als in de Brusselse metro verschillende bommen lieten ontploffen. Daarbij vielen er 32 doden te betreuren, meer dan 250 mensen raakten gewond. Nic Reynaert (38) uit Roeselare is een van de slachtoffers. Hij bevond zich iets na negenen in de metro richting Kunst-Wet waar hij als advocaat aan zijn dagtaak zou beginnen tot er in de wagon naast die van hem een bom ontplofte. “Door de enorme knal barstten alle ruiten en een vuurzee verspreidde zich over de wagon”, vertelt Nic. “Ik raakte daarbij tijdelijk doof, maar heb dat pas beseft toen ik opnieuw buiten stond en het gehoor terugkwam.”
“In mijn poging het raam kapot te stampen aan de spoorzijde van de wagon zag ik hoe lichamen geëlektrocuteerd werden. Uiteindelijk raakte ik buiten, waar ik in shock op de stoeprand voor de ingang van metrostation Maalbeek ging zitten. Ik werd meegenomen door een ambulance, maar lang ben ik niet in het ziekenhuis gebleven. Echt zichtbare letsels, buiten lichte brandwonden, had ik niet, waardoor ik na drie kwartier alweer ontslagen werd. Zonder verdere informatie en zicht op opvolging.”
Flashbacks
“Nochtans ging het leven niet zomaar verder voor mij. Het was onmogelijk om meteen alweer als advocaat aan de slag te gaan. Het eerste halfjaar lukte werken niet, daarna maar halftijds. Op 1 januari 2017 heb ik de draad opnieuw voltijds proberen op te pikken, maar al snel werd duidelijk dat het drukke bestaan van een advocaat niet zomaar zou terugkeren. Los van het psychische leed en terugkomende flashbacks waren er tal van somatische problemen waar ik geen raad mee wist, dat wil zeggen dat ik met lichamelijke kwaaltjes sukkelde doordat het geestelijk niet goed zat. Het ging dan om oorsuizingen, slapeloosheid, vermoeidheid, angstaanvallen… Na een bezoek aan tal van dokters en specialisten werd een PTS, een posttraumatisch syndroom, vastgesteld. De fysieke klachten werden louter afgedaan als een gevolg van het psychische. De algemene conclusie was: het ligt aan jezelf. Andere eventuele gevolgen werden niet onderzocht. Dat was niet alleen bij mij het geval, maar ook bij vele andere slachtoffers waarmee ik gesproken heb. Na doorgedreven onderzoek heb ik zelf moeten ontdekken dat je na explosies wel degelijk ook hersenschade kunt oplopen.”
“Ik ben vijf jaar van mijn leven kwijtgespeeld”
“Buitenlandse soldaten die hiermee te maken krijgen, worden 24 uur naar een zogenaamde ‘hyperbare kamer’ gebracht, een ruimte waar ze de luchtdruk kunnen regelen. Die behandeling zorgt ervoor dat de haarcellen in het binnenoor niet beschadigd raken. Nu blijkt dat geen enkel slachtoffer van de aanslagen op 22 maart die behandeling heeft gekregen.”
Nic ging ook op zoek naar financiële compensatie, maar ook daar kreeg hij vooral te maken met een kluwen van obstakels en regels. Naast de tekortkomingen hekelt hij ook het gebrek aan informatie, zowel voor slachtoffers als nabestaanden. Hij besloot alles te bundelen in een 55 pagina’s dikke dagvaarding. “Het voelt bij mij aan als een opsomming van apathie, incompetentie en intellectuele oneerlijkheid waartegen ik niet anders kan dan te reageren”, stelt Nic. De dagvaarding werd afgeleverd bij premier Alexander De Croo en het federaal parlement, maar ook bij de MIVB (verantwoordelijk voor de Brusselse metro) en bij verzekeringsmaatschappij Ethias. In het document lijst hij alle gemaakte fouten op.
Lessen trekken
Nic hoopt vooral dat er lessen worden getrokken voor de toekomst. “Ik hoop een verschil te kunnen maken voor mensen die in de toekomst hetzelfde meemaken als ik. Zo wil ik dat er eindelijk een centraal loket komt waar slachtoffers met al hun medische, juridische en administratieve problemen terechtkunnen. Dat belooft de regering nu al jaren. Ik vraag ook dat men een centrale taskforce opricht waarin verschillende kabinetten en administraties samengebracht worden met slachtoffers. In die taskforce kunnen we samen naar oplossingen zoeken om te vermijden dat bij een volgende aanslag dezelfde fouten gemaakt worden. Ik wil verhinderen dat slachtoffers opnieuw voorgelogen en gesaboteerd worden.”
Ondertussen probeert Nic zijn leven en werk verder te zetten, al gaat dat allesbehalve vlot. “Sinds begin juni 2019 ben ik 50 procent arbeidsongeschikt door de somatische en psychologische gevolgen van de bomaanslag”, klinkt het. “Ik ben vijf jaar van mijn leven kwijt, vijf jaar van de beste en meest productieve jaren. Ondertussen trouwen mijn vrienden, krijgen ze kinderen, kopen ze een huis. Voor mij is mijn leven gestopt op 22 maart 2016. Ik vind het mijn burgerplicht om wantoestanden als deze te melden. Ik ben niet alleen met deze klachten, er zijn nog heel wat andere slachtoffers.”
“Ik vind het mijn burgerplicht om wantoestanden als deze te melden. Ik ben niet alleen met deze klachten”
Nic Reynaert groeide op in Roeselare, waar hij les volgde in het Klein Seminarie om vervolgens verder te studeren en uiteindelijk in Brussel te belanden. Daar woonde hij ook op het moment van de aanslagen. “Daar na de aanslagen blijven leven ging niet meer, er waren te veel visuele en auditieve prikkels om goed te zijn. Mijn lichaam raakte overactief en gespannen. Ik kon niet anders dan de beslissing nemen om Brussel te verlaten en terug te keren naar mijn roots in Roeselare…”
Speciale coaches
Net deze week raakte bekend dat de federale regering geld uittrekt voor terreurslachtoffers. Zo komen er vanaf deze zomer speciale coaches die de slachtoffers en nabestaanden van terreuraanslagen intensief kunnen begeleiden. Federaal minister van Justitie Vincent Van Quickenborne trekt daarvoor 300.000 euro per jaar uit. Het geld zal gaan naar de vzw V-Europe, de vereniging die zich al jaren opwerpt als vertegenwoordiger van de terreurslachtoffers. “Daarmee kunnen ze twee voltijdse coaches aanwerven (één Franstalige en één Nederlandstalige, red.) en één persoon die de verbinding zal maken met de bevoegde overheidsdiensten”, zegt minister van Justitie Vincent Van Quickenborne.
Lees ook het verhaal van Bart Migom en Cédric Vanderswalm .
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
