FEMMES FATALES – Wanneer de ene Nele moet wijken voor de andere: “Ik ga een mes klaarleggen achter de brievenbus en zorgen dat de hond vastzit”

Femmes fatales komen voor in vele vormen. Soms plegen ze zelf de gruwelijkste misdaden, soms lokken ze die uit door twee minnaars tegen elkaar uit te spelen en hen zo als het ware tot een fataal duel te dwingen. In de archieven van het assisenhof barst het van de verhalen over bedrogen mannen die revanche nemen op hun liefdesrivalen. Veel zeldzamer zijn de dossiers waarbij een vrouw ingezet wordt als… moordwapen. Net dat is het geval in het dossier van de ‘twee Neles’ die in 2004 belogen, bedrogen en gemanipuleerd werden door ‘über-macho’ Vincent Vanderschelden.

Een wolk van een baby en een zorgeloos kind dat met een stralende glimlach door het leven huppelde. Zo schetst haar familie de jeugd van Nele Verleene, die op 3 augustus 1973 in Oostende ter wereld komt. Nele is het eerste kind van scheepstimmerman Georges en zijn vrouw Annemie, later volgen nog een broer en een zus.

Nele groeit op als een ondernemend en opgewekt kind en studeert later met brio af als maatschappelijk assistente aan het IPSOC in Kortrijk. Daar vindt ze ook werk, bij het OCMW, waar ze instond voor het budgetbeheer en de uitkering van leeflonen. Mensen die minder geluk hadden in het leven helpen, dat was haar missie. Ondertussen had Nele, ergens begin jaren 90 tijdens een vakantiejob in een Oostends hotel, Vincent Vanderschelden uit Lauwe (Menen) leren kennen. Op het strand, waar Vanderschelden pronkte met zijn torso als bodybuilder, sprong de vonk over.

Blinde liefde

Tot over haar oren verliefd was Nele en, zoals zo vaak, maakte liefde ook haar blind. “We mochten niets verkeerds zeggen over Vincent, anders werd ze kwaad. Na de eerste kennismaking, waarbij hij al meteen show aan het verkopen was, fluisterde ik mijn vrouw in het oor dat het hopelijk maar een zomerliefde zou zijn. Maar het draaide anders uit”, vertelde vader Georges daar later over.

Het draaide inderdaad anders uit. Nele verhuisde van de kust naar het Kortrijkse. In 1995 bouwde het koppel een huis in de Arenastraat in Marke. Het plaatje was stilaan compleet maar een kindje krijgen leek maar niet te lukken. Na jaren proberen werd in 2003 dan toch dochtertje S. geboren. Net als haar mama: een wolk van een baby. Het gezinsgeluk leek compleet. “Als je ze zag lopen op straat, die twee met hun baby’tje in de kinderwagen, dat was om jaloers op te zijn”, getuigden buren uit die tijd.

Lees verder onder de foto.

Binnenskamers ging het er anders aan toe. Dat had veel, zo niet alles, te maken met Vincent Vanderschelden. De man – opgeleid als beenhouwer en kok, maar met een broertje dood aan de vele uren die je in die jobs moet kloppen – hield zich vooral bezig met zichzelf: naar de fitness, naar de zonnebank, de grote Jan uithangen in café Het Pirroen en vooral de ene scheve schaats na de andere rijden.

Gelezen in de Flair

Losse scharrels, maar dat veranderde wanneer hij in het voorjaar van 2004 op zijn werk bij machinebouwer Vandewiele in Marke begon aan te pappen met zijn chef, de zes jaar jongere Nele Bruneel. Ook zij viel als een blok voor macho Vanderschelden. “We hadden het haar afgeraden om iets te beginnen met een getrouwde vent, maar ze zei dat we haar het geluk niet gunden. Dat het allemaal wel goed zou komen, want ze had gelezen in de Flair dat zulke relaties wél kans op slagen hadden”, vertelden Bruneels ouders daarover. Thuis liet Vanderschelden vallen dat er op zijn werk een blonde delle was die hem wel zag zitten. “Het is nog gemakkelijk dat ze ook Nele heet, dan kan ik mij niet verklappen”, grapte hij daar zelfs over.

Grappig werd het echter allerminst. Vanderschelden begon de twee Neles allebei – “op meesterlijke wijze”, dixit de gerechtspsychiater achteraf – te manipuleren. Aan Nele Verleene biechtte hij zijn avontuurtje op, maar zei hij dat hij voor zijn gezin zou kiezen. Aan Nele Bruneel vertelde hij tegelijkertijd dat zijn vrouw aan een terminale darmkanker leed, dat ze het niet erg vond dat hij nu al op zoek ging naar een nieuwe goeie mama voor dochtertje S. en dat Nele Verleene amper zorgde voor S.

In zijn hoofd was er maar één mogelijkheid om met beide versies van de waarheid weg te komen: Nele Verleene moest sterven. Op 25 augustus 2004 mengde Vanderschelden dertig Temesta’s – zware slaappillen – in een surimisalade die hij met veel liefde voor zijn Nele bereid had. Hij liet zijn vrouw alleen en belde enkele uren later het ziekenhuis met de melding dat ze zelfmoord had proberen plegen. Terwijl Nele Verleene twee dagen in het ziekenhuis moest bekomen, kwam Nele Bruneel een weekendje bij hem logeren.

Vis bijt niet

Nu Nele Verleene de vergiftigingspoging overleefd had, schakelde Vanderschelden een versnelling hoger. “Nele heeft haar staart ingetrokken, ze wil niet meer scheiden”, praatte hij op Nele Bruneel in. Zij bezorgde hem daarop een dosis vloeibare xtc, die hij in een glaasje Ricard mengde. Nele Verleene, die door haar huisarts al voorzichtig gewaarschuwd was dat haar man haar waarschijnlijk had proberen vergiftigen met die Temesta’s die ze voorschreef, had echter argwaan en dronk er niet van. “De vis bijt niet”, sms’te Vanderschelden daarop naar Bruneel, waarop het duivelskoppel op zoek ging naar alternatieven.

Lees verder onder de foto.

Bij een cafébaas polsten ze of hij niemand in het milieu kende die iemand wou opruimen, maar de cafébaas liet zich niet strikken. Dat Vanderschelden vastberaden was om de ene Nele in te zetten als moordwapen tegen de andere Nele mag blijken uit het grapje dat hij in die periode vertelde. Op 18 september liep hij met zijn echtgenote in de suite voor het huwelijk van haar zus. “Ik heb mij daar een schoon zwart kostuum voor gekocht. Dan heb ik meteen iets om aan te doen op Neles begrafenis.”

Baantjer

Vanderschelden ging nog verder in het prepareren van Nele Bruneel. “Als Nele niet wil scheiden van me, dan ga ik zelfmoord plegen”, zei hij. Waarop Bruneel, verblind door de liefde, hem voorstelde om het dan maar zelf te doen, met een mes. Puik plan, vond Vanderschelden, die dacht zijn handen schoon te kunnen houden. “Ik ga een mes klaarleggen achter de brievenbus en zorgen dat de hond vastzit. Ik blijf ook uit de buurt. Laat haar niet praten als ze opendoet, maar begin meteen te steken. Het hart, de lever, de keel en de onderbuik: dat zijn de dodelijkste plekken. Heb ik geleerd door naar Baantjer te kijken”, pept hij Nele Bruneel op.

Op 25 september 2004 wordt het plan uitgevoerd. Nele Verleene heeft niets in de gaten. Vanderschelden schenkt een aperitiefje in, laat het bad vollopen en legt het slapende dochtertje in bed. “Geniet maar eventjes van de rust, schatje. Je moet ook niet koken, ik zorg wel voor iets”, toont hij zich van zijn meest romantische kant. Waarop hij – zoals met Nele Bruneel afgesproken – een koksmes klaarlegt en met de wagen vertrekt naar de China China, de afhaalchinees even verderop.

Twintig messteken

Ook Bruneel houdt zich aan de afspraak. Met een kap over het hoofd stapt ze het tuinpad op, graait het mes mee en belt aan. “Ik kom eens over mijn hondjes praten”, zegt ze wanneer Nele Verleene de deur opent. Waarna ze meteen uithaalt met het mes, op exact de plaatsen die Vanderschelden haar vooraf had ingepeperd.

Nele Verleene is echter taaier dan verwacht. Wanneer Nele Bruneel wegvlucht, hoort ze haar naar de buren roepen. Bruneel keert op haar stappen terug en steekt Verleene nog een paar keer voor ze door de struiken verdwijnt. De gealarmeerde buren vinden een bloedende Nele Verleene even later tegen een haag. Ze leeft nog. “’t is Nele, ’t is Nele”, horen ze haar prevelen. Ook aan de toegesnelde ambulancier kan ze dat nog herhalen, voor ze finaal bezwijkt aan de meer dan twintig messteken die haar door de andere Nele zijn toegebracht.

Lees verder onder de foto.

“Ewel, wat is er hier nu gebeurd?”, vraagt Vanderschelden zich minuten later af, wanneer hij terug is van de afhaalchinees. Buurman Geert heeft zijn spelletje meteen door. “Makker, hebt gij uw vrouw dit aangedaan?”, werpt hij Vanderschelden voor de voeten. Met een uitgestreken gezicht en baby S. op de arm ontkent Vanderschelden. “Waarom zou ik dat doen?”

Ondertussen is Nele Bruneel thuis van kleren gaan wisselen, heeft ze de bebloede kleren en het moordwapen in het water gegooid en rijdt ze doodleuk naar een feestje van een vriendin. Daar hoort ze even later van vriendinnen dat de politie aan haar deur staat. Twee dagen lang houdt ze vol dat ze niets met de feiten te maken heeft, maar de vele sms’en met Vincent Vanderschelden in haar telefoon doen haar de das om. Bruneel bekent en uiteindelijk gaat ook Vanderschelden overstag.

Web van leugens

Pas vier maanden later, wanneer ze voor het eerst het hele dossier mag inkijken, beseft Bruneel hoezeer ze verstrikt zat in het web van leugens dat Vincent Vanderschelden geweven had. Neen, Nele Verleene had helemaal geen kanker. Neen, Nele Verleene was helemaal geen slechte moeder, wel integendeel. Neen, Vincent Vanderschelden was helemaal niet de droomprins met 17 miljoen Belgische frank aan zwart geld en een villa in Frankrijk, waar ze na de dood van Nele Verleene zouden kunnen intrekken. Het hele verhaal was één grote leugen gebleken, daar hadden ze haar in de Flair niet voor gewaarschuwd.

Op het proces in 2007 probeerden de advocaten van Bruneel – de eminente Piet Van Eeckhaut en zijn dochter Nina – te redden wat er te redden viel. “In haar blinde verliefdheid heeft Nele zijn macabere scenario tot de laatste bladzijde gevolgd. Met gemene leugens voedde hij haar woede en haat, zodat ze in de waan verkeerde dat ze een onmens te lijf ging in plaats van een prachtige vrouw en een goede moeder”, klonk het.

Ook openbaar aanklager Jean-Luc Cottyn zag een onderscheid in de twee helften van het duivelskoppel. “Als Bruneel zegt dat ze spijt heeft, geloof ik haar. Maar gij, Vanderschelden, gij zult later nog voor uw strengste rechter moeten verschijnen: uw dochter. Zij zal u op een dag recht in de ogen kijken en vragen waarom haar lieve mama dood moest”, brieste Cottyn. Hij vroeg 30 jaar cel voor Vanderschelden en 25 jaar voor Bruneel. De jury ging daarin mee. Nu, zeventien jaar later, zijn beiden al opnieuw vrij. Maar een confrontatie met zijn strengste rechter is er voor Vanderschelden nooit gekomen. “S. wil niets met hem te maken hebben”, getuigden Nele Verleenes ouders in 2019 in deze krant.

pagina 6-7