FEMMES FATALES – Hoe moeder en dochter Patrick overtuigden om Jacky te doden: pas na de vierde moordpoging was het prijs

Eén femme fatale kan al levensbedreigend zijn, maar als er twee hun lot met elkaar verbinden en een man tot doelwit maken, dan heeft die laatste geen schijn van kans. Als dat duivelse duo dan ook nog eens gebruik kan maken van de daadkracht van een gemanipuleerde man om hun plannetjes ten uitvoer te brengen, slinken de levenskansen van het slachtoffer tot quasi nihil. Dat is alvast wat huisvader en gepensioneerd tegellegger Jacques – Jacky – Van Daele (64) overkwam in de zomer van 1995. Zijn aanstaande schoonzoon Patrick Van Parys reed hem ’s nachts overhoop op zijn brommertje, anderhalve maand later stierf Jacky aan zijn verwondingen. Echtgenote Simone en dochter Marleen huilden tranen met tuiten, maar werden ontmaskerd als intrigantes.

Huisje Weltevree was het daar in de jaren negentig van de vorige eeuw allerminst, in het piepkleine, witgeschilderde arbeidershuisje met aangebouwde koterijen in de Brugse Doornstraat. Jacques – Jacky voor de vrienden – Van Daele woonde er samen met zijn vrouw Simone De Wulf. Sinds kort was ook hun dochter Marleen opnieuw bij hen ingetrokken. En ook haar vriend Patrick Van Parys vertoefde er vaker dan Jacky en Simone eigenlijk wilden.

Het koppel was al bijna veertig jaar samen. Ze hadden elkaar leren kennen midden de jaren vijftig op een braderie in de Ezelstraat. Jackie flaneerde er een beetje rond en keek in de ogen van Simone, die in die straat werkte als inwonende dienstmeid bij de zaakvoerder van de Franco Belge. Noch Jackie, noch Simone – die als baby te vondeling was gelegd en opgevoed werd door de zusters Maricolen – hadden hun ouders gekend. Het schiep een band. De twee werden dolverliefd, trouwden en kregen twee dochters.

Noodlottig testament

Na een lang leven van hard werken – zij als dienstmeid, hij als tegellegger – ging Jacky in 1989 met brugpensioen. Maar in plaats van te kunnen genieten van zijn oude dag, veranderde zijn leven thuis stilletjesaan in een hel. Zijn nogal bazige jongste dochter die weer thuis kwam wonen en het huishouden begon te dirigeren, zijn vrouw die last kreeg van stemmingswisselingen en depressies, de vele bezoekjes van de huisarts – tot vier keer per dag – waardoor Jacky vermoedde dat zijn vrouw met meneer doktoor aanpapte, zijn nogal knullige schoonzoon-in-spe Patrick Van Parys die te pas en te onpas in het kleine huisje opdook: soms werd het Jacky al eens te veel. En ging hij met zijn brommertje – ciao stond er nogal onheilspellend op een sticker op de carrosserie – naar zijn vriend Kris De Mey even verderop om zijn hart te luchten en een pintje te drinken. Dat deed Jacky almaar vaker – die pintjes drinken – wat ook niet meteen bevorderlijk was voor de sfeer thuis. Toen hij zich op een dag in een dronken bui en na een zoveelste akkefietje liet ontvallen dat hij een testament zou laten opstellen waarin zijn kleindochter – het kind van zijn eerste dochter C. – de enige erfgename zou zijn, tekende hij zonder het te weten zijn doodsvonnis.

Vooral dochter Marleen, die het niet kon verkroppen dat vader duidelijk een voorkeur had voor haar zus C. die al netjes getrouwd en het huis uit was, toonde zich nogal voortvarend in het beramen van moordplannen. Toen ze op het programma Levensgevaar zag hoe iemand gestorven was aan een methanolvergiftiging, stuurde ze haar vriend Patrick op pad om het goedje te gaan halen. Van Parys, niet al te snugger, kwam met een ander product thuis. Daarop besloot dochter Marleen om twaalf Temesta’s – zware slaappillen – in de koffie van haar vader te mengen. “Drink maar op, het zal je deugd doen”, zei ze daarbij.

Jacky sliep anderhalve dag, maar overleefde. Opnieuw werd Patrick Van Parys ingeschakeld, deze keer om de remmen van de brommer van Jacky te saboteren, maar Jacky bleek een kundige chauffeur. “Ik wees hem erop dat dit onderdeel van zijn bromfiets normaal nooit los zou mogen komen en dat er waarschijnlijk iemand zijn brommertje probeerde te saboteren, maar Jacky wilde er niet van weten”, getuigde fietsenhandelaar Roland Coopman later.

Een huurmoordenaar, dan maar. Op haar werk – Marleen werkte als inpakster in een Zeebrugs visbedrijf – had ze een tip gekregen. De Rotterdamse huurmoordenaar Johnny van ’t Spek zou zich in Heist ophouden. Opnieuw werd Patrick Van Parys erop uitgestuurd om die kerel te vinden. Van Parys, die door zijn Marleen tijdelijk op weduwschap werd gezet, schreef zelfs een brief naar het Rotterdamse stadsbestuur met de vriendelijke vraag om hem het adres van Johnny van ’t Spek over te maken. Een antwoord kwam er echter niet.

‘Ongeval’ met vluchtmisdrijf

Een poging om vader Van Daele de waterput in te duwen, lukte evenmin. Hem neerschieten, durfde Van Parys niet en bovendien had hij geen wapenvergunning en kon hij dus geen wapen kopen. Terwijl de nietsvermoedende Jacky regelmatig een bloemetje kocht voor zijn Simone, verhoogden zijn echtgenote en dochter echter de druk op Patrick Van Parys om tot actie over te gaan. De jongeman woonde namelijk in een huisje dat hij dankzij zijn schoonmoeder kon huren en was door Marleen van zijn eigen familie geïsoleerd. Van Parys wou trouwen, maar Marleen hield de boot af zolang haar vader leefde.

Uiteindelijk stemde een stilaan wanhopige Patrick Van Parys ermee in om Jacky dan maar omver te rijden op zijn brommertje. Zo zou het lijken op een ongeval door een bestuurder die vluchtmisdrijf had gepleegd. Op 8 juli 1995 was het zover. Bij Ford-garage De Scheemaecker had Van Parys een lichte bestelwagen gehuurd, waarmee hij zich verdekt opstelde in de Doornstraat. Ondertussen zorgden moeder Simone en dochter Marleen voor een alibi door vanuit nachtbar La Toga in Zedelgem op verder nieuws te wachten.

Rond 1 uur ’s nachts kwam Jacky Van Daele op zijn brommertje – na alweer een avond pintjes drinken bij zijn vriend Kris De Mey – de Doornstraat ingereden. Van Parys startte de motor, trok op en reed zijn nietsvermoedende schoonvader overhoop, met een snelheid die later door de verkeersdeskundige geschat werd op zo’n 58 kilometer per uur. Zich niet bekommerend om Jacky reed Van Parys door, richting Waggelwater. In de Dirk Martensstraat reed hij opzettelijk met de bestelwagen in de gracht. Aan de politie verklaarde hij dat hij zich van pedaal vergist had en gas had gegeven in plaats van te remmen. Aangezien er bij dat ongeval niemand gewond raakte en Van Parys ook niet gedronken had, deden de agenten het ongeval af als een verzekeringskwestie. De camionette werd getakeld en teruggebracht naar garage De Scheemaecker. Ondertussen vocht Jacky Van Daele voor zijn leven in het ziekenhuis. Een student die toevallig voorbij fietste, had het ongeval zien gebeuren en de politie gebeld. Toen een alerte commissaris Filip Scheemaker van de Brugse politie daags nadien de processen-verbaal van beide ongevallen zag, legde hij de link.

“Ik durfde de vrouwen niet teleur te stellen. Welke ellende zou dat weer betekend hebben?” – Patrick Van Parys

Onder de voorbumper van de Ford-bestelwagen vond de politieman bloed en haartjes die afkomstig bleken te zijn van Jacky Van Daele. Er zaten zelfs nog brokstukken van de koplamp van Jacky’s brommertje tussen het radiatorrooster. Patrick Van Parys werd opgepakt en ging al snel door de knieën. Ook Simone De Wulf en Marleen Van Daele, die in eerste instantie deden alsof hun neus bloedde, werden in de boeien geslagen. Poging tot moord, werd hen in eerste instantie ten laste gelegd, maar dat veranderde op de laatste dag van de zomervakantie. Op 31 augustus 1995 bezweek Jacky Van Daele in het ziekenhuis namelijk aan zijn verwondingen, waardoor het trio zich voor het assisenhof zou moeten verantwoorden wegens moord en – in het geval van Marleen – oudermoord.

Op het proces, dat startte in november 1997, was Patrick Van Parys zowat de enige die meteen open kaart speelde. “Ik was zenuwachtig toen ik Jacques opwachtte, maar ik durfde de vrouwen niet teleur te stellen. Welke ellende zou dat weer betekend hebben?”, biechtte hij op in zijn ondervraging door voorzitter Henri Heimans. Simone De Wulf en Marleen Van Daele leken maar één strategie te hebben op het proces: slachtoffer Jacky Van Daele moest als een boeman voorgesteld worden. “Nadat we onze twee dochters hadden, keek hij niet meer om naar me. We hebben in bijna veertig jaar huwelijk maar drie keer seks gehad. Vaneigens was ik gefrustreerd”, snikte ze.

“Vader kon van ’s morgens tot ’s avonds agressief zijn. Dat is de reden waarom ik niet met Patrick wou trouwen: ik kon mijn moeder niet bij vader achterlaten”, beweerde Marleen Van Daele, hoewel zowat alle neutrale getuigen verklaarden dat Jacky dan wel graag een pintje dronk, maar allerminst een agressieveling was.

Alle drie schuldig

Openbaar aanklager Thierry Begeyn maakte brandhout van die verklaringen. “Ze zijn alle drie even schuldig aan moord. Patrick werd door de twee vrouwen omgekneed tot een moordmachine. Marleen was uit op de erfenis van haar vader, Simone was gefrustreerd omdat haar man al jarenlang niet meer naar haar omkeek”, vatte hij samen. Begeyn vroeg levenslang voor Marleen Van Daele, dertig jaar cel voor Simone De Wulf en 25 jaar voor Patrick Van Parys.

De jury deed er uiteindelijk uren over om tot een arrest te komen. De twaalf gezworenen hielden er rekening mee dat de familiale situatie in het piepkleine huisje voor niemand evident was. Ook de enorme druk die door de twee vrouwelijke beschuldigden op Patrick Van Parys was gelegd, aanvaardden ze als een verzachtende omstandigheid. Hij kreeg uiteindelijk met tien jaar ook de lichtste straf. Moeder Simone De Wulf verdween 15 jaar achter tralies, haar dochter Marleen kreeg met 25 jaar cel de zwaarste straf opgelegd.