Het infomoment voor de familie van de rusthuisbewoners van wzc Rozenberg in Oostrozebeke heeft niet gebracht wat veel mensen ervan verwacht hadden: antwoorden. “Na het overlijden van mijn mé Madeleine was ik graag een boeket bloemen gaan afgeven aan het wzc. Omdat ze zich er altijd gejeund heeft. Maar uiteindelijk bleek ze vermoord te zijn en worden wij nu al een jaar aan het lijntje gehouden”, zegt kleindochter Lindsay Monteyne.
Op dinsdag 20 september zou Madeleine Goemaere 95 jaar geworden zijn. In plaats van een verjaardagsfeestje te vieren, mochten dochter Carine Baele en kleindochter Lindsay Monteyne de dag ervoor een infomoment bijwonen over de rusthuismoorden waar hun (o)ma een van de dodelijke slachtoffers bleek. “En eigenlijk waren we daar niet uitgenodigd”, zegt Lindsay. “Want mé verblijft er niet meer. Maar via-via had ik over het infomoment vernomen en ik heb ons mijn ma en ik ingeschreven. Uiteindelijk kregen we telefoon dat we wel mochten gaan, maar dat ze ons eerst nog even apart wilden spreken. Daar zijn we op ingegaan, maar zowel uit dat gesprek als uit het infomoment halen wij weinig voldoening. We hebben het gevoel aan het lijntje gehouden te worden.”
Madeleine (door iedereen Madeleintje genoemd) Goemaere overleed op 16 november 2020. Straks dus al twee jaar geleden. “Ze verbleef er al 14 jaar. Ze is er vier keer verhuisd, maar heeft er zich altijd gejeund. Echt waar: ik wou met een boeket bloemen gaan naar het rusthuis toen ze overleed. Maar na wat we sindsdien te weten zijn gekomen… Wij kregen nog voor de begrafenis te horen dat haar dood als een verdacht overlijden werd beschouwd. Maar wij werden nooit op de hoogte gebracht dat er naast haar nog verschillende slachtoffers waren. Er werd ons gevraagd om te zwijgen, dat hebben we gedaan omdat we dachten het alleen om haar ging. Hadden we geweten dat er verschillende gevallen waren en dus nog konden volgen, hadden we zeker al gereageerd.”
Schuldig verzuim
Want dat stoot net moeder en dochter het meest tegen de borst. Terwijl onder het mom van het geheim van het onderzoek, iedereen van stadsbestuur tot personeel moest zwijgen, werden er verder mensen opgenomen in het rusthuis en zelfs op de bewuste gang waar het zich afspeelde ondergebracht. “Op het infomoment werd de term schuldig verzuim gebruikt. Als je weet dat er iemand met slechte bedoelingen actief is, dan ga je daar toch niet nog extra mensen aan blootstellen. En ga je de familie van de andere bewoners toch op de hoogte stellen, zodat zij ook kunnen beslissen hun ouders daar weg te halen.”
Carine en Lindsay houden een wrang gevoel over aan het infomoment. “Weet je dat nadat de burgemeester had gesproken, er sommige mensen applaudisseerden? Kom op. Er zijn hier drie mensen vermoord en er vonden nog een aantal pogingen plaats. Dat is niets om voor te applaudisseren. De vorige directrice zien we niet meer, de algemeen directeur schuift het van zich af, de burgemeester zegt zwijgplicht te hebben… Maar op de duur kun je over zoiets toch niet meer zwijgen.”
Ook Lindsay en Carine zochten contact met de onderzoeksrechter. “Dat kon via de dienst Slachtofferhulp. Uiteindelijk blijkt dat ze wel degelijk heel wat onderzoeksdaden stelden, maar door de warrige administratie konden ze allicht niet meer achterhalen wie waar was op welk moment. Op het infomoment kregen we een uitleg van coördinerend raadgevend arts Jo Bracke. Een technische uitleg, die allicht wel steek zal houden, maar waarmee wij niets zijn. Wij willen antwoorden over hoe het zover is kunnen komen en waarom wij niet geïnformeerd werden zoals het moest.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
