Sabine Maes (62) kan het nog altijd niet plaatsen waarom haar man Jan Lanssens (67) neergestoken werd door Mohammad K. (47), de vroegere buur van het gezin. “We hadden hem aangesproken op het feit dat hij zijn tuin liet verloederen. Het liep er vol ratten. Maar dit was geen escalerende ruzie. En zes maanden later staat hij voor de deur en steekt hij mijn man dood. En dat terwijl hij veroordeeld was en eigenlijk de cel in moest. Justitie heeft gefaald, waarom hadden ze hem geen enkelband om gedaan? Nu zijn drie onschuldige mensen gestorven.”
Sabine Maes doet haar verhaal in de woning van haar dochter Hanne (36) en schoonzoon Fabian in de Rumbeeksesteenweg. Ook zoon Stijn (39) is er samen met zijn partner Stephanie bij. Hij is bekend van restaurant B’artiste in de Zuidstraat in Roeselare en woont nu met zijn nieuw samengesteld gezin met vijf kinderen in Izegem.
“Plots hoorde ik een schermutseling en een schreeuw. Jan zat helemaal onder het bloed”
Het kan maar niet doordringen wat het gezin overkomen is. Zondagavond, nadat Mohammad K. eerder al zijn (ex-)partner en een vriend van het gezin die partij had gekozen voor zijn ex had vermoord, sloeg hij toe in de Hoogleedsesteenweg. Ongeveer twee jaar had de dader er met zijn vrouw en vier kinderen gewoond, pal naast Sabine en Jan. Slachtoffer Jan was de goedheid zelve, een man die geen vlieg kwaad zou doen. Jan, die erg actief is in toneelmiddens, zat zondagavond aan zijn computer ter voorbereiding van ‘Het Moortdinee’ waar hij opnieuw aan meewerkte. Tot plots de bel ging. “Ik had het zelfs nooit gehoord”, zegt Sabine. “Ik dacht nog: wie kan dat nu nog zijn? Het was 20.30 uur.”
Zoon Stijn legt de link
Sabine zat tv te kijken toen haar man naar de voordeur stapte. “Plotse hoorde ik een schermutseling en een schreeuw. Ik ben er naar toe gelopen en zag de dader nog naar zijn auto stappen. Jan zat helemaal onder het bloed. Ik liep nog op straat om mensen tegen te houden, zodat die hulp konden halen. Ik had mijn gsm niet bij. Ik ben toen opnieuw naar binnen gegaan en heb de hulpdiensten gebeld. Die vroegen om een propere doek op de wonde te houden. Ik probeerde hem ook nog te beademen, maar hij trok al helemaal wit weg. Hij is in mijn armen gestorven, ik heb nog zijn laatste puf gehoord.” (lees verder onder de foto)
Sabine belde ook meteen de kinderen. Toen die aangekomen waren, was het zoon Stijn die de link legde met de feiten eerder die dag. “We wisten dat het gezin op de hoek van de Meiboomlaan aan de rotonde met de Meensesteenweg woonde. Toen we daar passeerden, stonden er drie combi’s. En mijn vermoeden bleek te kloppen.”
“Wij hoorden nooit ruzie bij het Afghaans gezin. Integendeel, het was er zelfs verdacht stil! We zagen die kinderen ook nooit buiten spelen”
Ondertussen was het Afghaanse gezin al een half jaar verhuisd. “En we hadden die mensen ook nooit meer gezien. We wisten zelfs niet dat hij veroordeeld was voor intrafamiliaal geweld. Weet je, we hebben daar ook nooit ruzie gehoord. Maar we hoorden ook letterlijk niets, het was er verdacht stil. Er zijn vier kinderen en die kwamen nooit buiten, zelfs niet als het erg warm was, kwamen ze nooit eens in de tuin. Ze bleven daar allemaal binnen. Nu ja, in die tuin kon je ook moeilijk spelen. Het lag helemaal vol.”
Stank
En die tuin bleek ook voor problemen te zorgen. De man hield er kippen en zelfs vechthanen, maar het was er gewoon een stort. “Rustig een koffie drinken in de tuin bij mijn ouders lukte niet meer, de stank was niet te harden”, zegt Stijn. En die verloederde tuin trok ook ongedierte aan. “Op den duur zag je de ratten in colonne lopen achteraan in de tuin. In onze tuin alleen al heeft mijn pa er 27 gevangen.”
Rattenvallen
Maar Jan hielp ook andere buren. “De tuinen geven achteraan (kant Stadenstraat, red.) op elkaar uit. Een buurman is 87 jaar, een andere buurvrouw ook 87. Jan is er rattenvallen gaan plaatsen”, gaat Sabine verder.
Later werd ook de eigenaar van het gebouw ingeschakeld en werd Thuiswest verwittigd. Zorg kwam een kijkje nemen en ook de wijkagent kwam ter plaatse. “Iemand zei ooit: daar wil je niet binnen gaan. Dus ook in het huis zelf moet het er niet goed uit gezien hebben. Eén keer is Jan gaan aanbellen, omdat de buur moest opruimen en dat niet deed. Toen heeft hij zich wel boos gemaakt, tegen de avond moest het opgeruimd zijn. En dat heeft de man dan ook gedaan.”
“Al onze mooie plannen liggen aan diggelen. We hadden twee relaxzetels gekocht… er zal eentje leeg blijven”
Daarmee leek de kous af voor Jan en Sabine, zeker toen het gezin ook verhuisde. Meer zelfs, hun eigen huis is ondertussen verkocht en zelf waren ze al bezig met de inrichting van het appartement dat ze in het centrum gekocht hebben. “We hadden net twee relaxzetels aangeschaft… er zal nu eentje leeg blijven. Al onze mooie plannen liggen aan diggelen. En waarom? Die man was veroordeeld, hij had een celstraf gekregen. Doe hem dan tenminste een enkelband om, dan ging hij snel opgespoord zijn. Nu heeft hij de kans gehad om drie onschuldige mensen te vermoorden. De lafaard! Ook justitie heeft gefaald. Geen plaats in de gevangenissen? Zorg dan dat er wel is. Zie maar eens wat nu is kunnen gebeuren.”
Graag op wandel
In mei volgend jaar mag Sabine, die thuisbegeleidster is bij Tordale, met pensioen. Jan was op zijn 60ste met pensioen gegaan, na onder meer 37 jaar bij de firma Deceuninck als matrijzenbouwer en ploegchef gewerkt te hebben. Hij ging graag wandelen met Rachelleke, zijn teckel. “Op die wandelingen die eigenlijk maar een half uur hoefden te duren, was hij soms twee uur weg. Hij bleef met iedereen babbelen”, zegt zoon Stijn.
Dochter Hanne beaamt: “Als je met hem naar de markt ging, bleef je overal plakken. Hij babbelde tegen iedereen. Hij was echt een lieve man, dat hem zoiets moet overkomen.”
Justitie reageert: “Direct aanhouden was onmogelijk”
De harde uithaal van de nabestaanden van Jan Lanssens richting justitie is volgens het gerecht niet correct. Het klopt dat Mohammad K. vorige donderdag veroordeeld werd tot één jaar cel, waarvan de helft met uitstel, maar die uitspraak liet de rechter niet toe om K. meteen naar de gevangenis te sturen omdat de wet dit eenvoudigweg niet mogelijk maakt. “Sinds de wetswijziging uit 2016 is de onmiddellijke aanhouding voor deze feiten wettelijk niet mogelijk”, aldus persattaché Peter Catthoor. Hij benadrukt dat K. voor de feiten die hem ten laste werden gelegd de maximumstraf heeft gekregen, weliswaar deels met uitstel. Ook belangrijk: Mohammad K. werd na de feiten aangehouden, werd vervolgens eind juli onder voorwaarden vrijgelaten en kreeg daarbij een contactverbod opgelegd met zowel zijn vrouw als zijn kinderen. Dat verbod was op het moment van de veroordeling nog altijd geldig omdat de beroepstermijn nog liep en het vonnis dus nog niet uitvoerbaar was. “Bovendien werd het vonnis op 18 september uitgesproken en loopt de beroepstermijn (30 dagen, red.) nog. Gezien het vonnis nog niet definitief is, kon de straf ook nog niet worden uitgevoerd”, klinkt het. (LK)
