De (bijna) perfecte moord (4): ‘skinhead’ Frank werd betrapt toen hij het paspoort van zijn moeder moest vernieuwen

Elke dag pintjes drinken met zijn maten in de shop van een tankstation, een portefeuille die uitpuilt van het geld en in de buurt gerespecteerd en gevreesd worden als ‘de skinhead van de Spuikom’. Frank Pauwels leefde het leventje dat hij altijd voor zichzelf had gedroomd. Tot de Dienst Bevolking van de gemeente Bredene het paspoort van zijn bejaarde moeder wou vernieuwen. “Fuck. En nu?”

Frank Pauwels groeide als enig kind op bij zijn ouders Bernhard Pauwels en Solange Hennaert in een huurhuisje in de Vredestraat in Bredene, vlakbij de Spuikom. Vader Bernhard was de zoon van een Bredense huisvrouw, die tijdens de Tweede Wereldoorlog een avontuurtje had met een Duitse soldaat. Die verdween met de noorderzon toen de oorlog in het nadeel van de Duitsers dreigde te uit te vallen. Bernhard werkte eerst als politieagent, maar verloor die job omdat hij niet altijd even nuchter op het werk verscheen. Later ging hij aan de slag als ‘gevangenisbewaarder’, cipier dus. Moeder Solange werkte in ‘de Coo’, de coöperatieve supermarkt. Het gezin had het niet breed, maar Frank had niets te kort. Toen zijn moeder op een dag 600.000 Belgische frank (15.000 euro)won met de Lotto, kreeg de jongen alles wat zijn hartje begeerde.

Skinhead

Toen vader Bernhard – wellicht door het jarenlange drankmisbruik – kort na zijn pensioen overleed aan een hartaanval, ging het bergaf. Frank Pauwels begon te spijbelen op school en maakte zijn middelbaar zelfs niet af. Toen de jongeman aan de slag ging bij metaalverwerkend bedrijf MEKO in Oostende, had hij – de appel valt niet ver van de boom – ook al een knoert van een drankprobleem ontwikkeld. Hij vulde zijn dagen met hardrockmuziek en bier drinken en begon steeds meer vrienden te maken in het extreem-rechtse milieu. De ‘skinhead van de Spuikom’ werd hij genoemd, hoewel niemand hem ooit echt uitermate agressief gezien heeft. ‘Skinhead’ sloeg dan ook meer op zijn kale hoofd en zijn kledij, dan op zijn gedrag.

Halve liter Jupiler

Thuis sprak Frank hoe langer hoe meer wél met zijn vuisten. En ook in zijn relaties was er geregeld slaande ruzie. Steevast liepen ze op de klippen toen Frank Pauwels finaal de keuze moest maken tussen zijn amour-du-jour of zijn halve liter Jupiler en die laatste het pleit won. Aan een van die relaties hield hij een dochter over: C. Het meisje groeit op bij haar vader en haar oma in een appartement in de Nukkerstraat, omdat haar moeder na de breuk met Frank Pauwels zodanig bang is van de man dat ze haar ouderlijk gezag niet durft uit te oefenen. In de praktijk wordt C. opgevoed door oma Solange, terwijl Frank Pauwels gaat ‘werken’. Zo noemt hij dat alvast zelf, want in de praktijk gaat Frank van ‘s morgens tot ‘s avonds – in fluo werkkledij – pinten drinken in de shop van het tankstation. Wanneer hij ‘s avonds thuiskomt, is er meer ruzie dan eten. In die omstandigheden beleeft Solange Hennaert haar oude dag. Buren zien de ondertussen 82-jarige vrouw in de loop van 2017 vaak doelloos door het raam zitten staren, onverzorgd en verward.

(lees verder onder de foto)

Kort na de zomer van 2017 is Solange niet meer te zien aan het raam. Ook bij Okra – waar ze vaak ging ‘bollen’ en kaarten – daagt ze niet meer op. “Het ging niet meer”, verklaart Frank Pauwels aan de buren. “Moeder was aan het dementeren en ik heb ze naar een rusthuis moeten brengen”, zegt hij hen. Niemand vindt zijn verhaal vreemd. Ook bij de mutualiteit gaat er geen belletje rinkelen. De facturen van Solange worden netjes op tijd betaald. En elke dag vertrekt Frank ‘naar zijn werk’. Behalve die ene keer dat hij van zattigheid van de trap in het appartementsgebouw valt en alle buren wakker maakt, is er geen enkel noemenswaardig incident ten huize Pauwels. Tot in het voorjaar van 2019 een brief in de bus valt van de Dienst Bevolking van de gemeente Bredene. De identiteitskaart van Solange dreigt te vervallen en de vrouw wordt vriendelijk uitgenodigd om zich met een recente pasfoto te melden in het gemeentehuis.

Alerte wijkagent

Solange daagt echter niet op in het gemeentehuis. Ook aanmaningen blijven onbeantwoord. Vreemd, vinden ze bij de Dienst Bevolking en dus schakelen ze de wijkagent in. Meerdere keren belt die aan in de Nukkerstraat, maar vindt nooit iemand thuis. “Solange? Die zit in een rusthuis”, zeggen de buren, al weten ze zelf ook niet in welk rusthuis dat dan zou moeten zijn. De wijkagent laat dan maar op 19 maart 2019 een briefje achter, met de vraag om hem op te bellen. Een paar dagen later krijgt hij het briefje terug. “Hier is mijn gsm-nummer. Ik ben afwezig tot 4 april”, heeft Solanges zoon Frank erop geschreven. De wijkagent talmt niet en belt hem op 2 april al terug. “Mijn moeder woont niet in een rusthuis, maar bij een vriendin in Oostende. Ik zal haar bellen en zeggen dat ze het moet komen regelen”, zegt zoon Frank.

Liliane in Oostende

Maar er gebeurt… niets. En dus gaat de ijverige wijkagent opnieuw aanbellen. Op 17 mei doet een duidelijk dronken Frank Pauwels de voordeur open en ontwijkt lallend elke vraag over zijn moeder. In de hoop dat hij dan nuchter zal zijn, keert de wijkagent de volgende dag terug. “Ach, mijn moeder woont bij een zekere Liliane in Oostende. Ik weet niet precies waar. Maar ik spreek elke maand af met Liliane om haar het pensioengeld van mijn moeder te geven”, klinkt het. Vreemd verhaal, vindt de wijkagent. Hij schakelt zijn collega’s van de recherchedienst in en die vragen Frank Pauwels om hen te tonen waar zijn moeder woont. Pauwels troont hen mee naar De Nieuwe Stad, een sociale woonwijk in Oostende. Op één van de bellen zien de rechercheurs een ‘Liliane’ staan, maar wanneer de vrouw open doet, blijkt ze nog nooit van Solange Hennaert of Frank Pauwels gehoord te hebben. “Euh, eigenlijk weet ik niet waar die Liliane woont. Ik bel haar altijd”, stamelt Pauwels. “Bel haar dan nu”, eisen de agenten. “Oei, nee hoor, dat zal mijn moeder niet leuk vinden”, reageert Pauwels. Waarop de rechercheurs genoeg hebben van zijn vreemde verhaal en hem de handboeien aandoen.

Geen schop, wel bier

Tijdens zijn eerste verhoor blijft de man volhouden dat zijn moeder nog leeft en dat ze bij ‘Liliane’ woont. Pas wanneer hij in de cel op tv ziet dat er een opsporingsbericht over zijn moeder verspreid wordt en dat er in de krant staat dat haar zoon in de cel zit, breekt hij. Aan een cipier bekent hij dat hij zijn moeder – in een wroete colère – op een avond tijdens een zoveelste ruzie een slag heeft gegeven. Dat hij haar nadien op bed gesmeten heeft, zich in de zetel zette en de hele avond bier bleef drinken. Toen hij de volgende ochtend ging kijken, was zijn moeder dood. “Ik heb haar dan ‘kleiner’ gemaakt. Haar toegeplooid, in een donsdeken gewikkeld. De volgende nacht heb ik het lichaam op mijn karretje gezet waarmee ik altijd ga vissen en ik ben haar ‘s nachts in de duinen gaan begraven. Makkelijk was dat niet, want ik had geen schop mee. Wel twee Jupilers”, bekent hij even later ook aan de onderzoeksrechter. Nog dezelfde namiddag starten de graafwerken. Om 20 uur ‘s avonds vinden speurders, nadat ze eerst op de resten van een schaap botsen, het lichaam van Solange Hennaert.

Op zijn assisenproces in april vorig jaar bleek dat zijn drinkebroers in het tankstation toen pas beseften waarom Pauwels zo graag uitpakte met alle eurobriefjes in portefeuille. “Hij zei ons dat hij bij Jan De Nul werkte en daarom zo goed verdiende. Hij kon soms ambetant zijn als hij gedronken had, maar hij trakteerde ook graag”, klonk het. In werkelijkheid leefde Frank Pauwels jarenlang van het pensioentje van ruim 1.300 euro van zijn moeder. Maar liefst 43.000 euro – zo rekende aanklager Céline D’havé voor – moet hij opgesoupeerd hebben. “Wanneer haar pensioen gestort werd, betaalde ik alle facturen en schreef ik de rest over naar mijn eigen rekening. Zo bleef er geen geld op haar rekening staan want dat zou de bank alleen maar verdacht vinden”, verklaarde Frank Pauwels daar zelf over.

Geen moord

Aanklager D’havé was ervan overtuigd dat het hier om moord ging. “Solange had eigenlijk naar een woon-zorgcentrum gemoeten maar dan zou haar pensioen moeten dienen om die factuur te betalen en zou er niets meer over zijn voor Frank Pauwels”, gaf ze op als motief. Ze zaaide twijfel over de doodsoorzaak. “Misschien heeft hij wel meer dan één keer geslagen, misschien zelfs met een mes gestoken. Hij is de enige die het weet”, klonk het. “Kom, kom. Als we nog langer voortdoen, heeft hij haar nog met een bazooka beschoten”, reageerden Pauwels’ advocaten cynisch. Volgens ging het niet om moord maar om opzettelijke slagen zonder het oogmerk om te doden. “Ik wou haar niet dood. Ik wil gewoon een correcte straf”, zei ook Frank Pauwels in zijn laatste woord. Uiteindelijk geloofde de jury hem en veroordeelde hem tot de maximumstraf van 15 jaar voor opzettelijke slagen en verwondingen met de dood tot gevolg, zonder het oogmerk om te doden. Voorzitter Antoon Boyen gaf Pauwels nog één goeie raad mee. “Als je ooit vrij komt, weet dan dat er één pintje is dat je niet moet drinken. Het eerste”, klonk het.