Welke wending de zaak van de Kasteelmoord ook neemt, er is één constante: Ruiselede blijft als één man achter dokter André Gyselbrecht staan. Zelfs na zijn bekentenis hoor je in de straten van de gemeente geen kwaad woord over ‘meneer doktoor’. De fanatiekste sympathisanten laten het luidst van zich horen. Wie er anders over denkt, zwijgt en wandelt verder.
Ik doe niet mee. Of: Sorry, ik heb geen tijd. Ik ga eerst gaan winkelen. En ‘k ben kik nie va Rûslee, menère. In Ruiselede, het dorp waar André Gyselbrecht woont en zijn praktijk heeft, willen maar weinigen spreken over de bekentenis van meneer doktoor. Wie toch spreekt, blijkt een sympathisant van de dokter. “Ik kan André begrijpen, maar hij heeft het op een verkeerde manier aangepakt“, zegt Christa Giraldo, als ze haar wagen geparkeerd heeft in de Kasteelstraat, net voor het statige herenhuis waar de groepspraktijk van dokter André zich bevindt. “Wat doet een mens als er aan zijn kleinkinderen geraakt wordt? Ik hoop dat hij niet te streng gestraft wordt.”
Die mening deelt ook Ria uit Kanegem, die al 24 jaar patiënt is bij de dokter. “In Kanegem zijn geen dokters meer, vandaar dat ik naar hier kom. Bovendien zijn zowel dokter André als ik van Knesselare en dat schept een band. De dokter heeft een goed hart, écht waar. Ik kan hem wel begrijpen, al zijn de daden natuurlijk niet goed te keuren, ook al heb je zo’n strontzak van een schoonzoon. Ik ben zelf een grootmoeder van vier kleinkinderen. Ook ik zou in alle staten zijn. Maar de dag dat hij vrijkomt, ga ik meteen weer bij hem op consultatie.”
In een woning aan de overkant van de dokterspraktijk, op enkele stappen van het neogotische gemeentehuis en de Onze-Lieve-Vrouw-ten-Hemelopnemingskerk, houdt een oudere dame van achter haar gordijn alles in de gaten. Voor de zoveelste keer landt een persmeute in het dorp. “Wat een scenario. ‘t Is tijd dat ze er een serie van maken”, grapt een voorbijganger. “Na vijf jaar mag er nu stilaan toch een einde aan komen”, zeggen enkele vrouwen.
“Wie die incest niet onderzocht, moeten ze oppakken voor schuldig verzuim”
Drama voor de familie
Kleine kruidenierswinkeltjes vind je in Ruiselede niet meer. Voor boodschappen komt iedereen naar Alvo-zaak ‘Huis Maria’. Het is het kloppend hart van de gemeente. Daar is niemand ondersteboven over de plotse wending. “Ik ben André al zeven à acht keer gaan bezoeken in de gevangenis”, vertelt Etienne De Witte, die als melkboer veertig jaar zijn ronde deed in Ruiselede. “En zo lang ik leef, zal ik hem blijven bezoeken. Dit is vooral een drama voor heel de familie Gyselbrecht. Ze hebben het hem beu gemaakt. Weet je wie schuldig is? De eerste onderzoeksrechter, de persoon die het incestverhaal nooit onderzocht heeft. Die moeten ze oppakken voor schuldig verzuim. Want op dat moment was er nog geen moord gepleegd, hé. Maar ze hebben er niets mee gedaan omdat het een rijkemenszoontje was. Ik vrees dat de dokter een zware straf zal krijgen, al hoop ik van niet. Die mens verdient dat niet.”
“Dat het verhaal van ‘een lesje leren’ een foefje was, dat wist iedereen”, stelt Wies Lema, die met zijn retrokoersfiets om boodschappen gaat. “Maar dat hij na vijf jaar nu toch bekent, verbaast me wel. Maar hij heeft gelijk dat hij het doet.” Dat Ruiselede achter zijn dokter blijft staan, verbaast de oud-leraar niet. “De dokter heeft veel voor Ruiselede gedaan. Zoals een financiële injectie voor het voetbal. Ook mij hielp hij al. Toen ik op twee maanden van mijn pensioen nog verlof zonder wedde wilde opnemen omdat het niet meer ging, mocht dat niet. Ik ging naar de dokter en hij vroeg me: welke ziekte wil je hebben? Toen ik suggereerde om voor diabetes te opteren, raadde hij me dat af. Ze gaan je medicatie dan controleren. We gaan gewoon iets psychologisch voorschrijven. Ik hoop dat dokter André een rechtvaardig proces krijgt, dat er duidelijke antwoorden komen.”
“Door zijn bekentenis staat hij er nu beter voor”
Anoniem
Iets na twaalven. De school is uit, de leerlingen worden door een begeleidster veilig over het zebrapad geholpen. Een arbeider rijdt met een vorkheftruck over de straat om de supermarkt te bevoorraden.
Na lang wachten, maakt één iemand wel bedenkingen bij het verhaal van de familie Gyselbrecht. “Maar wel anoniem. Ze hebben hier allemaal den dokteur opgegeten. Voor mij persoonlijk vertelt hij enkel leugens. Een ‘lesje leren’: daar heb je geen drie mannen voor nodig. En zeker geen geweer. Dat verhaal van die incest: waarom is die dochter dan nog zo lang bij die Saelens gebleven? Waarom komen ze daar pas nu mee af? En dat verhaaltje van die verhuis naar Australië: als die dochter echt niet meewilde, kon ze toch gewoon thuis blijven? Die Saelens ging hen niet meegekregen hebben, hoor. Ik denk dat hij te veel wist van de dokter, dat hij zijn boekje zou opendoen. Sorry, wie met figuren als Pierre Serry omgaat, kan niet recht in zijn schoenen staan. Ik denk dat zijn advocaat voelde dat de waarheid vertellen beter was dan te blijven liegen. Door zijn bekentenis staat hij er nu beter voor. Daar ben ik van overtuigd.”
