Assisen Spuikommoord: dochter en partner van Emmy Geboers roken snel onraad

Op het assisenproces over de roofmoord op Emmy Geboers (67) hebben de dochter en de partner van het slachtoffer verklaard dat ze snel onraad roken. Ze keken onmiddellijk in de richting van de bovenbuur die over een vochtplek had geklaagd.

Leen S. omschreef haar moeder als een geduldige, lieve en punctuele vrouw. Emmy Geboers was wel erg verdrietig na haar echtscheiding in 2005. “Het was voor haar een donderslag bij heldere hemel. Zelf voelde ik dat wel al een aantal jaren aankomen.” Enkele jaren later verhuisde ze vanuit Lommel naar Oostende. “Ik vind het bewonderenswaardig hoe zij zich eigenlijk echt ontpopt heeft tot een zeer zelfstandige vrouw die zoveel vriendschappen heeft opgebouwd in Oostende. Oostende is uiteindelijk echt een thuishaven geworden voor haar.”

In de jaren voor haar dood belde het slachtoffer zo goed als dagelijks met haar oudste dochter, zo ook op 9 maart 2020. “Ze zei me dat ze in de voormiddag naar het ziekenhuis was geweest voor haar vinger. Die namiddag om 14 uur had ze opnieuw een afspraak, omdat ze mogelijk moest geopereerd worden.” Die middag was Geboers volgens S. erg gehaast. “Ze zei dat ze nog naar een bovenbuur moest gaan om naar een lek te gaan kijken.”

Link met bovenbuur

Het slachtoffer had aangekondigd dat ze nog zou terugbellen, maar haar dochter stond er niet bij stil dat ze dat uiteindelijk niet deed. De volgende ochtend hoorde ze van de partner van Geboers dat hij haar niet kon bereiken. “Ik voelde dat er iets niet klopte. Ik heb direct gezegd dat ze moesten gaan kijken bij de bovenbuur, omdat er mogelijk een link was.” Diezelfde avond kreeg S. al te horen dat haar vermoeden klopte. De volgende weken werden de stoffelijke resten van haar moeder deels aangetroffen in de Spuikom. “Elke dag was gewoon opnieuw een schok toen ik telefoon kreeg dat ze delen hadden gevonden. Ons leven heeft vier jaar on hold gestaan.”

Ook de partner van het slachtoffer herinnerde zich het vermeende waterlek. “Dat was zeker op 22 februari al eens ter sprake gekomen. Ze kreeg blijkbaar teveel gezaag van meneer Khaldoon om een keer naar die vochtvlek te gaan kijken.” Na dat laatste telefoontje van 9 maart kon Albert D. zijn vriendin ondanks meer dan tien pogingen niet meer bereiken. “Ik was zodanig ongerust dat ik haar de volgende dag om 8.10 uur al probeerde te bellen, maar het sloeg onmiddellijk over op antwoordapparaat. Dat maakte mij heel bezorgd.” Ter plaatse besefte D. nogmaals dat er iets niet klopte. “Er stond nog een half blikje tonijn open op de tafel. Dat zou ze nooit of nooit zo achtergelaten hebben.”

De getuige werd emotioneel toen hij vertelde over zijn latrelatie met Geboers, die hij tijdens de Vierdaagse van de IJzer had leren kennen. “Ik moet daar heel dankbaar voor zijn. Dat zijn de elf mooiste jaren van mijn leven. Sindsdien is dat leven overleven geworden. Die rugzak is heel zwaar om te dragen.” Op vraag van de voorzitter omschreef D. ook de beschuldigde, die hij slechts oppervlakkig kende. “Hij kwam vriendelijk en charmant over. Hij was netjes en hij sprak goed Nederlands voor iemand die nog niet lang in België was. Emmy was daar vol lof over.”

Stemmen

Tijdens het onderzoek hield Al-Baghdadi een tijdje vol dat hij stemmen hoorde. De gerechtspsychiaters stelden vast dat hij voordien nooit behandeld werd voor psychoses. In de gevangenis belandde de beschuldigde door zijn agressief gedrag vaak in de strafcel en zou hij geprobeerd hebben om uit het leven te stappen. “Zijn dreiging met suïcide was vaak een chantagemiddel om aan medicatie te geraken”, oordeelde dokter Hans Hellebuyck echter. Een van de gesprekken met de deskundige moest zelfs onderbroken worden door het gedrag van Al-Baghdadi. “Hij begon te zeggen dat de Belgen Irak kapotgemaakt hebben. Hij herhaalde dat telkens maar en hij begon met zijn vuisten op tafel te slaan.”

Testen wezen uit dat van psychoses geen sprake was, wat de beschuldigde ondertussen ook toegegeven heeft. Op de reconstructie gedroeg hij zich wel nog opzettelijk bizar. “Hij begon plots te lachen. De stemmen hadden iets grappigs gezegd”, herinnerde dokter Paul Lodewyck zich. Al-Baghdadi beweerde ook zijn moeder te horen. “Een psychoticus zal zelf nooit spontaan over zijn stemmen spreken. Het viel ons op dat hij in de namiddag ook helemaal niet meer over die stemmen sprak.”

Gebrek aan empathie

De deskundigen kwamen dus tot de conclusie dat de Irakees wel degelijk toerekeningsvatbaar is. “Men kan natuurlijk niet zeggen dat dat een ‘normalen’ is, maar er is inderdaad geen ziekte in de enge zin van het woord aanwezig”, reageerde dokter Hellebuyck op een vraag van een jurylid. Bij Al-Baghdadi werden wel kenmerken vastgesteld van een persoonlijkheidsstoornis, zoals een gebrek aan empathie. Volgens dokter Geert De Bruecker is het daarom ongeloofwaardig dat de beschuldigde op het proces huilde omdat hij zijn kinderen moet missen. “Als ik me goed herinner, wist hij de namen van zijn kinderen zelfs niet.”

Door die antisociale karaktertrekken is de prognose volgens psycholoog Jürgen Nys dan ook zeer somber. De deskundige stelde vast hoe de beschuldigde ook opzettelijk slecht probeerde te scoren tijdens een IQ-test. “Hij wou niet alleen als ernstig gestoord uit het onderzoek naar voor komen, maar ook als ernstig mentaal beperkt”, klonk het.