Op het assisenproces tegen Jean-Claude Lacote (54) en Hilde Van Acker (57), die schuldig verklaard zijn aan de moord op de Brit Marcus Mitchell (44) in De Haan in 1996, hebben de advocaten van de verdediging gepleit over de straf. “Als u hem levenslang geeft, zal Jean-Claude de gevangenis met een rollator moeten verlaten”, pleitte Filip De Reuse. “Wees niet bang om mild te straffen”, klonk het voor Hilde Van Acker.
Filip De Reuse nam als eerste advocaat het woord en pleitte voor Jean-Claude Lacote. “Ik verhul u niet dat ik hier met een zwaar gemoed sta”, opende hij. Om meteen te zeggen dat hij niet verrast was door het feit dat de procureur levenslang vroeg. “Snoeihard, als een tackle van Jonathan Blondel. Voeten vooruit! We wisten dat hij zou zeggen dat Jean-Claude Lacote definitief moest weggestopt worden. Maar vergis u niet: elke dader is een mens, zoals u en ik. Ook Jean-Claude Lacote, al heeft men er een duivel willen van maken”, zei De Reuse. Hij verwees meteen al naar de overschrijding van de redelijke termijn. “De procureur zegt dat het alleen de schuld is van onze cliënt dat het zo lang geduurd heeft voor er een proces was. Maar de hele periode na 2011 wil ik zelfs buiten beschouwing laten. Het Europees Hof neemt zeven jaar als de bovengrens voor de redelijke termijn. Marcus Mitchell is gevonden in mei 1996, in 1997 was het onderzoek eigenlijk rond. Pas in 2008 is het onderzoek afgesloten. Dan heeft het nog tot 2011 voor het eerste proces er was. Wat heeft men ondertussen gedaan? Reisbureau gespeeld. Om de zoveel tijd een proces-verbaal en een reisje naar hier of naar daar”, pleitte Filip De Reuse.
Seksueel misbruik
De advocaat van Jean-Claude Lacote zag wél verzachtende omstandigheden. “U kan niet om zijn traumatische jeugd heen. Jean-Claude heeft ons gevraagd om daar niet over te pleiten, maar ik ga het wel doen. Het is te belangrijk. Hij heeft diverse zelfmoordpogingen ondergaan. Als kind van vijf jaar werd hij helemaal alleen op het vliegtuig gezet en naar zijn grootmoeder in Frankrijk gestuurd. Zij kon de zorg niet aan, waarop hij werd geplaatst. Hij is daar fysiek, emotioneel en seksueel misbruikt. Hij heeft dingen meegemaakt die geen enkel kind verdient mee te maken. Die trauma’s heeft hij in een vakje proberen wegsteken. Zijn hele hechtingsstructuur is daardoor aangetast. Hij durft niemand meer te vertrouwen. Tot op vandaag krijgt hij de toestemming in de gevangenis om met zijn licht aan te slapen”, vertelde Filip De Reuse.
Volgens de Roeselaarse pleiter is zijn cliënt geen ‘gevaarlijke narcist’, zoals de procureur hem typeerde. “Dat ene incident met de vorige partner van zijn maîtresse, waarnaar de procureur verwijst, weet u wat daarmee gebeurd is? Men heeft het geseponeerd. Ik niet, Jean niet, het parket heeft dat gedaan. Jean-Claude Lacote heeft geen enkele veroordeling wegens feiten van agressie. Geef hem nog een kans om iets te betekenen voor zijn twee dochters. Hij heeft voor hen altijd alles gedaan wat hij kon”, vroeg De Reuse. Hij verwees naar de ommekeer in het leven van Jean-Claude Lacote na de geboorte van zijn dochter. “Hij heeft zijn leven daar gebeterd. Ze hebben in Ivoorkust een eerlijk leven geleid, tot aan hun arrestatie. Gooi die dertien jaar niet weg”, vroeg hij de jury. Hij verwees ook naar de gevorderde leeftijd van de man. Hij is 54 jaar oud. “Ik heb die man de voorbije twee weken een oude man zien worden. De procureur zegt dat hij – als u hem levenslang geeft – zal vrij zijn als hij 68 jaar oud is. Alsof dat een evidentie is. Als hij ooit de deur van de gevangenis toetrekt, zal het met een rollator zijn”, klonk het.
Grote kuis
Advocaat De Reuse vroeg ook om rekening te houden met het vlekkeloze verblijf van Jean-Claude Lacote in de gevangenis. “Hij zit daar anderhalf jaar en heeft nog geen enkele tuchtsanctie aan zijn broek. Elk jaar in de lente doen ze daar grote kuis , dan moet elke gevangene zijn cel opruimen. Als het niet spic en span is, krijg je tucht. Jean niet. De aalmoezenier is ook lovend voor hem. Beleefd. Stipt. Punctueel. Ze zouden er figuurlijk om vechten om hem als ‘fatik’ op de afdeling te hebben. Neem dat mee”, pleitte Filip De Reuse. “Herval niet in blinde repressie. Oog om oog en tand om tand, daar zijn we ondertussen toch al lang van af. Iedereen kan in dat beschuldigdenbankje belanden hier achter mij. Het is de eenzaamste plek op de wereld en je kan er nooit iets goed doen”, stelde Filip De Reuse.
Blauw jasje
De advocaat sloot af. “Tot op vandaag ziet hij Hilde nog altijd onvoorstelbaar graag. Dat ze schuldig verklaard zijn door u, vindt hij vooral vreselijk voor Hilde. Wij leggen ons lot in uw handen, maar laat uw hart ook wat spreken. Zet geen definitief punt achter zijn leven. Ik vraag geen minimale straf, maar geef hem toch geen levenslang of dertig jaar. Is dit Marc Dutroux, Ronald Janssen of Kim De Gelder? Ik sta hier binnenkort voor de familie van een meisje dat gruwelijk vermoord werd door een Roemeen met een blauw jasje (Sofie Muylle, LK). Wat moet je daar dan nog aan geven als je Jean-Claude Lacote al levenslang geeft? Doe de deur niet op slot en gooi de sleutel niet weg”, vroeg hij.
Kris Vincke nam vervolgens het woord voor Hilde Van Acker. “Zij gaat sinds gisteren officieel door het leven als moordenares. Ik zit gewrongen met dat gevoel. Ik ben bang dat we in een maatschappij leven waarin een krakkemikkig onderzoek tot zulk een veroordeling kan leiden. In Nederland zou zoiets niet kunnen. Ik word nog banger als ik zie dat een blanke vrouw met een door en door witte huid en blond haar plots kan…”, probeerde Kris Vincke nog terug te komen op het arrest over de schuld. Voorzitter Bart Meganck onderbrak hem. “Ik ken u al lang als advocaat en ik weet dat u professioneel genoeg bent om te weten dat u daar niet meer over te pleiten hebt”, berispte hij de meest ervaren assisenpleiter van West-Vlaanderen. Kris Vincke bond in.
Normaal leven
Hij richtte zich vervolgens tot de vordering van de procureur. “U gedraagt zich als een beul en vraagt hier dertig jaar. Geen levenslang, omdat ze ziek is (Hilde Van Acker heeft kanker, LK). Maar in 2011, toen u levenslang vroeg en kreeg, hield u daar geen rekening mee. Ik hoop alleen dat de jury een onderscheid maakt tussen wie wat gedaan heeft. U heeft daar blijkbaar een idee van, ik weet het niet. Ik weet alleen dat Hilde dat plan niet beraamd heeft en de trekker niet overgehaald heeft. Ik denk dat er hier een hoop verzachtende omstandigheden zijn. Haar beperkte rol, maar ook haar persoonlijkheid. Ook op dat vlak is het onderzoek belabberd gevoerd. Ze is niet onderzocht door een psychiater wat doorgaans op assisen wel het geval is. Wel, ik zeg u: niemand moet bang zijn voor Hilde Van Acker. Ze heeft een normaal leven gekend, tot ze Jean-Claude Lacote leerde kennen met wie ze ondertussen al enkele jaren gebroken heeft”, pleitte hij.
Hilde Van Acker krijgt psychologische begeleiding in de gevangenis. “Haar ogen zijn nu open gegaan. Ze vraagt zich nu af of Jean-Claude haar ooit echt graag gezien heeft. Is ze niet gewoon een voorwerp geweest voor hem? Ze zijn getrouwd in 1998. Later heeft ze vernomen dat een week voor dat huwelijk er een kind geboren is, een kind van Jean-Claude Lacote. Zijn oudste dochter. Ze is één keer veroordeeld in België, in 2002. Dat is het. Sinds de geboorte van haar eigen dochter leeft ze als een hardwerkende, normale vrouw. U moet niet bang zijn als u Hilde mild straf dat ze opnieuw zou beginnen. Hilde heeft nooit het initiatief genomen voor wat dan ook. In de gevangenis gedraagt ze zich ook normaal. De vordering van de procureur is oneerlijk. Op vlak van strafuitvoering is levenslang hetzelfde als dertig jaar. Mag haar dochter ooit nog een moeder hebben? Dat meisje heeft een juist waardenpatroon. Maar ze staat op een moeilijk moment in haar leven, op de rand haar puberteit. Haar wereld was in Ivoorkust, nu moet ze haar eerste stappen zetten in Frankrijk. Bij familie van Jean-Claude, het alternatief was een weeshuis in Ivoorkust”, pleitte hij.
Kanker
Stilletjes snikkend zat Hilde Van Acker in de beschuldigdenbank. “Die kanker houdt haar elke dag bezig. Elke dag maakt ze zich zorgen of de ziekte niet terug is. Hoewel men al jaren wist waar Hilde Van Acker zat, heeft men gemeend om haar te moeten arresteren net voor ze radiotherapie zou krijgen. Het zij zo. De oncoloog van het AZ Sint-Jan die haar momenteel begeleidt, kan voorlopig niets doen. Het is afwachten”, pleitte Kris Vincke. Hij schilderde zijn cliënte af als een hardwerkende vrouw. “Vijf jobs had ze, om haar dochter alles te kunnen geven. Na een chemospuit rustte ze een uurtje en ging ze weer door. Dát is de kern van Hilde Van Acker. Niemand heeft hier een slecht woord over haar kunnen zeggen. Wees niet bang om haar een straf te geven die haar toelaat om terug te keren naar de maatschappij”, vroeg hij.
Duivelse straf
Ook de Beernemse pleiter vroeg, net zoals meester De Reuse eerder, om rekening te houden met de overschrijding van de redelijke termijn. “Men wist al in 2006 waar ze zaten. Waarom heeft men ze dan niet gedagvaard voor dat eerste proces? Dat was perfect mogelijk. Maar men heeft het niet gedaan. Men heeft ze bij verstek veroordeeld en Hilde heeft nooit geweten dat ze veroordeeld was”, pleitte Kris Vincke. “Ik hoop dat u Hilde nog een toekomst geeft. Men doet hier alsof Hilde binnen vijftien jaar vrijkomt als u ze dertig jaar geeft. Dat is helemaal niet zo, leert de praktijk. Waar zal Hilde nog werk vinden als ze 73 is? Nergens toch? Als men hier geen menselijke straf geeft, zal het dertig jaar effectief zijn en dat is een doodstraf. Ik vraag u om zeer mild te oordelen. Ik ga geen concrete straf vragen. Alleen dit: zet haar niet weg, stuur haar niet met een duivelse straf naar de gevangenis”, vroeg hij de jury.
De beschuldigden kregen het laatste woord. “Ik heb niets toe te voegen”, zei Jean-Claude Lacote. Hilde Van Acker knikte eveneens stilletjes van ‘neen’. Hof en jury trekken zich nu terug om te beraadslagen over de straf.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
