Liefde is … meer dan 90 miljoen euro verduisteren: het gepeperde verhaal van de grootste oplichters in de Belgische geschiedenis

Een eenvoudige bankbediende uit Dentergem die in haar eentje ruim 91 miljoen euro verduistert en daarmee kastelen, jachten en villa’s koopt en het jetsetleven van haar megalomane echtgenoot financiert. Het lijkt op het scenario van een goedkope Hollywoodfilm, maar in de jaren 80 en 90 was dit het leven van Daisy Ragole en Laurent Demey, de grootste oplichters in de Belgische geschiedenis. Pas in 1997 kwam er een einde aan hun 15-jarige frauduleuze sprookje.

“Het kan misschien raar klinken, maar geld interesseert me niet. Het heeft me nooit geïnteresseerd”, liet Daisy Ragole in 2005 optekenen. Best raar ja, uit de mond van een vrouw die met voorsprong de grootste oplichting ooit in ons land heeft gepleegd. In totaal stal ze een slordige 3,68 miljard frank, oftewel zo’n 91 miljoen euro, van haar werkgever Crédit Lyonnais (inmiddels Deutsche Bank, red.). Nadat de fraude werd ontdekt, kon nog geen tien procent van dat astronomische bedrag gerecupereerd worden. De rest was op. En toch stoorde het Ragole dat ze ons in de pers omschreven als een soort Hollywoodkoppel.

Blinde liefde

Het geld was er nochtans in sneltempo doorheen gejaagd. Vanuit Dentergem, een gemeente met iets meer dan 8.000 inwoners, leidde het koppel op een gegeven ogenblik een wereldomspannend zakenimperium. Van een skioord in Zwitserland en een glasfabriek in Marokko tot een sinaasappelplantage in Costa Rica en een vliegtuigmaatschappij in Sri Lanka: overal staken ze de gestolen centen in. “Een ongebreidelde zucht naar snel en gemakkelijk geldgewin om de schijn van zakelijk succes hoog te houden”, stelde de rechter in Gent, toen het koppel zich in 2005 eindelijk voor de fraude moest verantwoorden.

Niet waar, opperde Daisy Ragole datzelfde jaar in een interview. Het was Laurent Demey die alle absurde investeringen deed, met het geld dat zij voor hém stal van haar werkgever. Uit blinde liefde. “In 1983 zat Hortex, zijn tuinaanlegbedrijf, in de problemen. Hij wilde omschakelen van tuinaanleg naar wegenaanleg voor de overheid, maar de banken wilden ons geen leningen meer geven. Op den duur zag ik geen andere mogelijkheid meer dan geld te ontvreemden.”

En dat deed de boekhoudster dan maar bij haar werkgever, het filiaal van Crédit Lyonnais in Gent, waar ze 27 jaar lang aan de slag was. Na al die tijd had ze er een vertrouwensfunctie verworven. “Jaar na jaar kreeg ik een superevaluatie, ook in de periode dat ik al volop de rekeningen plunderde. Mijn oversten vonden me een modelbediende. Toen de speurders achteraf bij de bank vroegen waarom ik nooit gecontroleerd werd, zeiden ze dat ik zo goed was dat dat zelfs niet hoefde.”

Ragole mag dan wel de geschiedenisboeken ingaan als meesteroplichter, ze maakte geen gebruik van financiële spitstechnologie: ze bootste simpelweg de handtekening na van een collega. “Ik heb nooit geld gehaald van rekeningen van particulieren, dat was een erezaak voor mij. Ik plunderde de tussenrekeningen van de bank, waarop grote bedragen van transacties soms tijdelijk worden geparkeerd tot alle vereiste documenten in orde zijn.”

Maandelijks moest er een overzicht worden doorgespeeld van de stand van die rekeningen aan de hoofdzetel. “Die mochten immers nooit in het rood staan, dat werd telkens op het einde van de maand gecontroleerd. In die periode schoof ik geld van de rekeningen van buitenlandse banken – die wél tijdelijk in het rood mochten – door naar de tussenrekeningen, om de boel te camoufleren. Daags nadien stortte ik het terug. Geen haan die ernaar gekraaid heeft, bijna 15 jaar lang.”

Flamboyante levensstijl

Daisy Ragole pleegde op eigen houtje de eerste diefstal, ter waarde van 450.000 frank, maar al snel begon Demey haar om méér te vragen. “Ik gehoorzaamde om een faillissement te vermijden. En uit liefde.” Hij leed immers aan een minderwaardigheidscomplex. “Hij dacht dat hij niets kon, dat niets hem ooit lukte. Ik wilde hem helpen om daarvan af te raken. Door mij kon hij bewijzen dat hij echt iemand was, al was het dan met andermans geld. Eerst dacht ik: ach, het is maar voor even, ik stort het wel terug. Maar het werd altijd meer.”

“Spijt? Neen, dat heb ik niet. De bank had me maar beter moeten controleren” – Daisy Ragole

Met het geld realiseerde Demey immers zijn jongensdroom: behoren tot de beau monde van West-Vlaamse industriëlen. Hij begon ook al snel in andere bedrijven in de regio te investeren. “Op den duur kwam elke ondernemer die in slechte papieren zat bij hem aankloppen. En hij hielp hen, om toch maar graag gezien te worden. Maar Laurent had helemaal geen kaas gegeten van zaken.” Demey zette zijn verworven status extra in de verf door in de jaren 90 meer dan één miljoen euro in eersteklasser SV Waregem te pompen. Als kersverse voorzitter sprong hij enkele keren de noodlijdende clubkas bij en betaalde zelfs eigenhandig de spelerslonen.

Kastelen en koeien

Na een tijdje richtte de flamboyante investeerder zijn pijlen op het buitenland. “Niemand kon Laurent tegenhouden als hij weer eens op het punt stond een slecht draaiend bedrijf van een van zijn vele vrienden over te nemen. Zijn financieel directeur en ik probeerden het hem uit zijn hoofd te praten, maar dat lukte nooit. Laurent kocht bedrijven die hij nooit gezien had in sectoren waar hij geen verstand van had. Gewoon om te hebben.”

Daarnaast verbraste Demey nog vele miljoenen aan allerlei pleziertjes en uitspattingen. Hij kocht kastelen in Merelbeke (Schelderode) en Waasmunster (Les Roses) en een landgoed in Frankrijk met daarbij 300 koeien. Die werden ingericht met zeventiende-eeuws meubilair of ultramodern design, en een kunstcollectie met doeken van Andy Warhol en Paul Delvaux. Hij kocht villa’s en een jacht in Marbella, reisde met privévliegtuigen, kocht een appartement in Knokke en liet een residentie bouwen in Zulte. Hij telde 2.600 euro neer om met BV’s van VTM grote sier te maken in een hotel, betaalde 25.000 euro voor de huur van een boot in Saint-Tropez en gooide er op een veiling van Kom op tegen Kanker vlotjes 125.000 euro tegenaan. “Laurent Demey was een wilde weldoener”, liet de procureur later tijdens het proces optekenen, “maar dan vooral van zijn eigen ego.”

Geen spijt

Door het liederlijke leven van Demey moest zijn vrouw steeds maar meer geld tevoorschijn blijven toveren. “Op den duur werd het te veel om terug te betalen. Toen kon ik maar één ding doen: blijven verduisteren.” Ragole hield naar eigen zeggen geen frank voor zichzelf. “Alles ging naar hem. Het was Laurent die het jetsetleven leidde, niet ik. Die wereld interesseerde me niet, ik vond het zelfs een beetje zielig. Je kunt toch niet blijven zeggen hoeveel auto’s en hoeveel huizen je hebt?” Ook toen de liefde tussen het koppel allang bekoeld was en hij er een sliert minnaressen op na hield, hield Ragole zijn levensstijl in stand. “Twee jaar nadat ik begonnen was met mijn oplichterij, leefden we al niet meer samen. En toch ben ik hem nog 12 jaar geld blijven geven. Ik hield van hem.”

De megafraude kwam pas 15 jaar na de eerste frauduleuze transactie aan het licht. Een tip van de Generale Bank, de bank van Demey, leidde tot een interne controle bij Crédit Lyonnais. Op 11 maart 1997 werden Daisy Ragole en Laurent Demey aangehouden. Het grootste deel van het gestolen geld was weg: verbrast of verloren in kwakkelende bedrijven en risicovolle investeringen. Slechts 10 miljoen euro, nog geen achtste van het gestolen geld, kon gerecupereerd worden door de verkoop van alle kastelen, woningen en wagens.

“Ik was opgelucht toen ze mij kwamen halen”, verklaarde Ragole. “Ik heb meteen alles verteld. Waar is die 850 miljoen frank die u hebt weggenomen bij de bank?, vroegen ze bij de politie. U bedoelt 3,5 miljard frank, antwoordde ik. Die man riep: Maar dat is onmogelijk. Dat kan zelfs niet op mijn rekenmachine! Maar ik kon alles bewijzen wat ik zei, ik had alle documenten nog.”

Met lege handen

Na een onderzoek van zeven jaar kwam het metersdikke dossier in 2005 eindelijk voor de rechtbank. Na negen maanden voorhechtenis was het duo dan al op vrije voeten. Demey werkte toen als zelfstandig werfleider na omzwervingen in de verkoop van azalea’s en snoepautomaten, Ragole leefde van een OCMW-uitkering. Ze kregen beiden de maximumcelstraf van vijf jaar en boetes van een paar honderdduizend euro. Deutsche Bank, het vroegere Crédit Lyonnais, mocht het gestolen geld ook terugvorderen van Ragole. Dat zou echter moeilijk worden, reageerde haar advocaat. “Mijn cliënte heeft niets meer. Ze heeft uit de hele zaak geen profijt gehaald. Het is moeilijk te geloven dat je een bank voor zo’n legendarisch bedrag oplicht en daar niets van opzij zet. Maar als je ziet hoe armoedig ze nu leeft, dan geloof je het wel. Ze had maar één motief voor de oplichting: de liefde voor haar man.”

In 2006 deed Daisy Ragole nog één keer haar verhaal in een spraakmakend tv-interview. “Tijdens de rechtszaak moest ik spijt tonen, omdat dat in mijn eigen belang was. Maar eigenlijk voel ik geen spijt. De bank heeft minstens evenveel schuld: ze hadden me maar beter moeten controleren.” In januari 2016 overleed Laurent Demey in alle stilte op 67-jarige leeftijd. Daisy Ragole woont nog steeds in een bescheiden appartementje in Knokke.