5 jaar na moord op huisarts Patrik Roelandt blijft zijn weduwe met vragen zitten

Op 1 december zal het exact vijf jaar geleden zijn dat de Izegemse huisarts Patrik Roelandt (64) op huisbezoek vermoord werd door een patiënt. Weduwe Catheline Verstraete (64) wacht sindsdien vruchteloos op een schadevergoeding en blijft met vragen zitten. “Er komt geen uitleg, geen woord van spijt.”

Catheline Verstraete ontvangt ons in haar kraaknette appartement in het centrum van Roeselare. “In de dokterspraktijk in Izegem blijven wonen, was geen optie. Financieel niet, maar ook emotioneel niet. Alleen mijn eettafel en wat souvenirs van onze vele reizen heb ik naar hier meegenomen”, vertelt ze. Ook de kleren, de dokterstas en de typerende pet die Patrik droeg op de dag van de moord heeft ze van het gerecht teruggekregen, maar alle spullen zitten nog in een doos in de garage. “Ik heb de moed nog niet gevonden om die dozen open te doen. Het is nu vijf jaar geleden, maar ik ga nog altijd gaan slapen met die vreselijke feiten en ik sta ermee op”, klinkt het.

Op 1 december 2015 is uw leven radicaal omgegooid. Hoe herinnert u zich die dag?

“Ik zie Patrik nog vertrekken, kort na de middag. Hij zei nog dat hij weer naar die Danny Samyn moest, een lastige patiënt. Een gevaarlijk type, had mijn man al een paar keer gezegd. Patrik ging er altijd aan de overkant van de tafel zitten tijdens het huisbezoek, uit veiligheid. Achteraf heb ik vernomen dat het huis vol messen lag, hij was duidelijk voorbereid om mijn man iets aan te doen. Om 17 uur was Patrik nog niet terug, in de wachtzaal zaten al enkele patiënten. Ik werd ongerust en mijn dochter Sophie reed met haar auto de ronde van de huisbezoeken af. In Ingelmunster zag ze een combi staan, bij de auto van mijn man, maar ze mocht er niet bij. Terug thuis stond er plots politie aan de deur. Die draaiden wat rond de hete brij heen. Bleek dat de onderzoeksrechter vanuit Antwerpen moest komen en er pas om 23 uur zou zijn. Het was pas rond middernacht dat ze mij konden vertellen wat er met mijn man gebeurd was. Die uren in onzekerheid, terwijl er al journalisten aan mijn deur stonden, waren een echte verschrikking.”

U hebt alle processen bijgewoond. Waarom was dat belangrijk?

“Ik was opgelucht dat de zaak correctioneel zou behandeld worden en niet voor het assisenhof. Al dat publiek in assisen, dat zag ik niet zitten. Toen de zaak voorkwam in Kortrijk, had ik het wel moeilijk. Het lukte me niet om er een woord te zeggen. Maar in beroep, in Gent, heb ik het wel gedaan. Ik ben rechtgestaan, me omgedraaid naar de dader en hem gezegd dat hij niet alleen mijn man vermoord heeft maar ook mijn leven kapot gemaakt heeft en dat van mijn dochters. Ik vond dat hij dat moest horen. Maar een reactie kwam er niet. Hij mompelde iets tussen zijn tanden dat niemand begreep en dat was het. Geen uitleg, geen woord van spijt. Tot op vandaag weet ik niet waarom Patrik dood moest. En ik zal het wellicht nooit meer te weten komen ook. Dat knaagt. De dader heeft een zware straf gekregen – terecht – en zal wellicht nooit meer vrij komen. Dat hoop ik toch.”

De veroordeling is definitief, maar binnenkort zit u opnieuw in de rechtbank.

“Helaas wel. De schadevergoeding is nog altijd niet geregeld. Er is beslag gelegd op het huis waar de feiten gebeurd zijn. De ex-vrouw van de moordenaar is de eigenaar, hijzelf heeft alleen het vruchtgebruik maar zit dus in de gevangenis. Die vrouw weigert een regeling met ons te treffen, hoewel ze zelf niet in het huis woont en het daar eigenlijk staat te verkrotten. Onbegrijpelijk vind ik dat. Ik heb lang getwijfeld of ik het niet zou laten rusten, maar ik zet door. Gerechtigheid moet geschieden. Ik heb recht op een schadevergoeding voor al het leed dat mij is aangedaan. Ik werkte zelf ook in de dokterspraktijk, in één klap was mijn job, mijn man, mijn hele leven weg. Daar mag wel iets tegenover staan en dus hebben we een nieuwe procedure gestart. Ook van het Fonds voor Slachtoffers van Opzettelijke Gewelddaden heb ik nog niets gezien, twee jaar na de definitieve uitspraak. Mijn advocaat Kristiaan Vandenbussche heeft het dossier heel snel in orde gebracht maar we wachten nog altijd.”

Patrik was 64 toen hij stierf, op een zucht van zijn pensioen.

“Stoppen met werken zou hij niet snel doen. Maar wij reisden heel graag, met drie andere koppels. De halve wereld hebben we gezien. Patrik stippelde die reizen altijd tot in de puntjes uit. Vooraf las hij stapels boeken en zocht hij info op het internet. Wij moesten alleen maar zorgen dat onze valies klaar stond. Patrik had een bijzondere interesse voor het hindoeïsme. Als we terugkeerden van bij zijn maten de hindoes – zoals hij zelf altijd zei – waren zijn batterijen weer opgeladen. Dan beseften we weer hoe relatief de miserie in het Westen wel is in vergelijking met die in andere delen van de wereld. Nu Patrik er niet meer is, blijf ik reizen. Het zijn de momenten waarop ik hem het meeste mis, maar ik moet het doen. Hij zou het zo gewild hebben. Als de coronacrisis voorbij is, ga ik weer op reis. Ik ga reizen tot zolang ik kan.”