Winterzon

Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.

Alle kerstlichtjes, apertiefhapjes en beste wensen ten spijt, begon de buitengewoon donkere decembermaand toch zwaar op mijn gemoed te wegen. Misschien had de zon er gewoon even echt geen zin in, om haar stralen over ons te gooien; het valt te vergeven. Maar gelukkig is ze opnieuw van de partij, zo vroeg in het nieuwe jaar.

’s Ochtends zie ik aan de horizon de Poelberg in blauwig oranjeroze oplichten, het park vlakbij kleurt wit van rijm, het gras in de tuin blinkt dapper en zelfs de kale takken van de bomen zien er vriendelijk uit in zoveel tinten licht. Een mens zou er zowaar poëtisch van worden.

De zon trekt me opnieuw naar buiten, helemaal ingeduffeld in laagjes lange mouwen, een knusse gevoerde sneeuwwolkjas, een gedrapeerde sjaal en mijn lange haar als natuurlijke oorbeschermers.

“Een mens zou er poëtisch van worden”

Die paar uren extra winterzonnepracht overdag zijn voldoende om me opnieuw te laven aan de rust die de winter ons ’s avonds schenkt. Naast lezen breng ik de tijd graag door met puzzels maken. Ik kreeg er voor mijn nieuwjaar één van 2.000 stukken van mijn beste vriend. Gezegend de mensen die precies weten waar je blij van wordt, ze zijn dun gezaaid. De prent toont Parijs onder net zo’n kleurrijke hemel als die hier in Tielt de jongste dagen.

Zou het geen fantastisch idee zijn om, na Monopoly Tielt, ook een puzzel van onze nieuwe fusiestad te maken? De Halletoren, de Paanders, het Patersbos, onze schoonste plekjes, en de zon natuurlijk. Ik zou er zeker en vast veel plezier aan beleven. U ook?