Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.
Heeft u een idee hoeveel uren van ons leven we slijten aan wachten? Aan de kassa van De Weerdt, op het perron, aan de telefoon in de wachtrij van een of andere bank of telecomprovider … Wachten op korte termijn, noem ik dat. De meeste onder ons vangen dat netjes op door allerlei belangrijke zaken te regelen op de smartphone.
Daarnaast is er het wachten op lange termijn: wachten op de liefde van je leven, op je belastingsteruggave of wereldvrede. Dat probeer ik ten allen tijde te vermijden, omdat het leven niet met je mee-wacht. Voor je het weet, lig je in je kist en is het gedaan met dat leven van je, en met al dat wachten ook natuurlijk.
“Geduld is een schone, maar moeilijke zaak”
Daar tussenin ligt het middellange termijn-wachten, en daarbij komt het concept ‘geduld’ goed van pas, een van de vele deugden die ik nog niet volledig onder de knie heb. Dat bleek nog maar eens de afgelopen maanden. In de lente nam ik de tuin onder handen na enkele jaren van complete verwaarlozing. Ik maaide, snoeide, zaaide en plantte dat het een lieve lust was.
Sindsdien doe ik minstens twee keer per dag de ronde om de voortgang van mijn noeste arbeid te aanschouwen. En dat valt vaak tegen: de dahlia’s hebben nog geen knoppen en de olijfboomstruiken wuiven nog niet in de wind. Ik kan serieus balen bij zo’n ronde, maar toch: de laatste week oogstte ik mijn eerste courgette en de eerste bloemen ontluiken. Ik focus me nu op de tomaten: ze zijn zo groen en klein en ik wil ze groot, rood en sappig. Nog even wachten…
