Van den hond

Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.

De donkerste maanden zijn aangebroken en dan durf ik mezelf wel eens te begraven onder een berg fleecedekens met een stapel boeken of een goedgevuld streamingplatform. Om niet volledig mensenschuw te worden, besloot ik onlangs om me nog eens naar mijn favoriete toog te slepen.

Iets later die avond stapte een man het café binnen, vergezeld van zijn hond. Ik heb het nogal op beesten, en al gauw vestigde ik mijn aandacht op de viervoeter. Een flink uit de kluiten gewassen exemplaar, een halve pony zeg maar. Hij leek mijn aandacht wel te appreciëren, en ik kon het niet laten hem dollend uit zijn kot te lokken. Dat ik dat beter niet deed, hoorde ik zijn baas zeggen, maar daar trok ik me niets van aan. Ik kreeg wat ik wou: de hond kwispelde, likte en sprong tegen me op. Samen dansten we onbehouwen door de ruimte.

“Ik moet luisteren naar mensen die het beter weten”

Helaas, toen ik het welletjes vond, dacht mijn danspartner daar duidelijk anders over. De rest van de avond had ik het beest letterlijk aan mijn been. De blik van zijn baasje was duidelijk: told you so … Ik moet dringend leren luisteren naar mensen die het beter weten.

De hondenfluisteraar bleek gelukkig een aimabel en vergevingsgezind man. In die mate zelfs dat ik de volgende morgen wakker werd in een vreemd doch warm bed. De koffie lokte me naar beneden, waar de vrolijke hond duchtig kauwend mijn faux fur jasje aan flarden scheurde. ’t Is van den hond. Alhoewel, misschien maakt het baasje wel veel goed?