Spielerei

Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.

De herfst zorgt al wel eens voor bebladerde wegen en trottoirs. Doe daar buitensporig veel regen bij en je krijgt een bruinige pap die minstens evenveel risico oplevert om staartbenen te breken als drie centimeter ijzel op een gure winterdag. Gelukkig kunnen we rekenen op het initiatief van de stad die her en der bladkorven installeert om die dooie blaren in te deponeren zodat we zonder kleerscheuren tot bij de bakker geraken.

Deponeren, inderdaad. Het zorgvuldig geplastificeerde A4’tje, professioneel met spanbandjes aan het gaas bevestigd, vertelt me dat het strikt verboden is ander (groen)afval in de korven te storten. Alleen afgevallen bladeren van straatbomen mogen erin gedeponeerd worden. Dat u toch niet per abuis zo’n boom inklimt om de laatste hardnekkige bladeren eigenhandig te plukken en de korf ermee te vullen. Of uw kapotte tv, nu we toch bezig zijn, er achteloos bij te gooien.

“Waar zijn de knipogen, de ondeugendheid?”

Ik erger me mateloos aan al die ambtenarentaal. Ze is saai, dood, gebiedend, betuttelend. Geen spat originaliteit, geen wolk humor, in het allerbeste geval ook geen taalfouten. Waar zijn de knipogen, de spielerei, de talige ondeugendheid? Gelukkig vermeldt het richtlijnenblad ook contactinfo, voor eventuele opmerkingen, beste burger die u bent.

Mochten we nu eens met zijn allen wat suggesties doen om het straatbeeld met betere woorden te sieren? Wat dacht u van: “Dag Tieltenaar! Omdat wij niet willen dat de spoedafdeling overspoeld geraakt met valslachtoffers door gladde bladerwegen, kan u hier de herfst wat opruimen. Uw kapotte tv is nog steeds welkom op het containerpark.”