Op de top van een berg

De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft tweewekelijks een inkijk in haar leven.

In de etalage van De Feniks – ‘Concepstore & Bar’ – in de Kortrijkstraat hangt een houten kerstboom met daarin cijfers die aanduiden hoeveel dagen het nog is tot Kerst. We tellen af, maar eigenlijk vind ik net de periode die eraan voorafgaat zo leuk.

Er was een tijd dat ik Kerst maar niets vond, geen boom in huis haalde en mezelf daarmee een heuse rebel vond. Nu kan ik er maar niet genoeg van krijgen. Ik herinner me hoe ik vorig jaar met tegenzin mijn kerstboom versierde. Toen ik klaar was, viel ik uitgeput neer op de bank. Ik had het niet voor mezelf gedaan, maar voor mijn ouders, mijn zus en mijn vrienden. Mijn hoofd stond niet naar gezelligheid. Ik ging zo vroeg mogelijk slapen. ’s Morgens de kerstlichtjes doen branden was een opgave.

“Wat ik toen verfoeide, de kitsch, vind ik nu geweldig”

Hoe anders is het nu: er hangen zelfs lichtjes in mijn slaapkamer. Wat ik vroeger verfoeide, de kitsch, vind ik nu geweldig. Mijn appartement is één grote kitschshow geworden. Hoe meer lichtjes, hoe meer vreugde. Die lichtjes zijn vooral een uiting van hoe goed ik me voel, dus vergeef me als ik soms wat in overdrive ga. Vergeef me als ik soms buitengewoon vrolijk of zelfs euforisch ben.

Ik denk vaak aan de woorden (vertaald) van Anthony Hopkins in de film Nixon: ‘Grootheid wordt niet bereikt wanneer alles goed gaat, maar wanneer het leven je op de proef stelt, wanneer je zwaar struikelt, wanneer verdriet je overweldigt. Alleen door in het diepste deel van de vallei te zijn, kun je begrijpen hoe magnifiek het is om op de top van een berg te staan.’